Η συνάφεια ανάμεσα στην Αριστερά και στον πολιτικό φιλελευθερισμό αρχικώς μπορεί να φαίνεται παράδοξη. Ωστόσο, μπορούμε να άρουμε την αμηχανία που προκαλεί η υποστήριξη αυτής της συνάφειας, όχι μόνο στην Αριστερά αλλά και σε όσους αναφέρονται μονομερώς στον πολιτικό φιλελευθερισμό, όταν, αποπειρώμενοι να προσδιορίσουμε τον όρο «δημοκρατικός σοσιαλισμός», βλέπουμε ότι δυσκολευόμαστε να αποσαφηνίσουμε τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό του σοσιαλισμού. Μπορούμε να το θέσουμε και διαφορετικά: ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να προσδιορίζεται σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με τον καταρρεύσαντα ολοκληρωτικό, υπαρκτό σοσιαλισμό.

Στην πρόσφατη απόφαση της Κ. Ε. του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ. (17/09/11) καταγράφεται σαφώς η βούληση για την ανάγκη ενός εκπόνησης ενός σχεδίου πολιτικής ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου, καθώς και η πρωτοβουλία ενός καλέσματος σε όλες τις κομματικά ενταγμένες ή ανένταχτες δημοκρατικές δυνάμεις που θα ήθελαν να συμβάλουν σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις. Το κάλεσμα αυτό αφορά τους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και όλους τους προοδευτικούς πολίτες.

Ο αρτιγέννητος πολιτικός μας φορέας, τον οποίον δημιουργήσαμε στις 27 Ιουνίου, έχει να αναμετρηθεί με δύο πρωταρχικά προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων πιθανότατα θα καθορίσει και τη μελλοντική του εξέλιξη: Η Δημοκρατική Αριστερά, δηλαδή η ευώνυμη – με τη διπλή σημασία της λέξης – Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας, αλλά και της οικολογικής εγρήγορσης, υποχρεούται να δικαιολογήσει επαρκώς το γιατί και σε τι χρειάζεται η ίδια, καθώς και το μέγεθος των ευθυνών που αναλαμβάνει, σε αυτή τη χαλεπή συγκυρία για τη χώρα και την κοινωνία.

Αν και τα «κόκκινα χρόνια» πέρασαν, ο Αλαίν Μπαντιού, στο πολύ γνωστό βιβλίο του Η κομμουνιστική υπόθεση, επιχειρεί να καταδείξει τους λόγους για τους οποίους η ιδέα του κομμουνισμού παραμένει επίκαιρη αλλά και αλώβητη, χωρίς σημάδια από την ιστορική περιπέτεια του 20ού αιώνα. Η προφητική πρότασή του για την επερχόμενη «έλευση» του κομμουνισμού βρήκε ήδη πρόσφορο έδαφος: από τα διεθνή συνέδρια πολιτικής φιλοσοφίας μέχρι το πρόσφατο συνέδριο της Nεολαίας του ΣΥΝ (ομιλία Αλέξη Τσίπρα), ο Μπαντιού έκοψε ένα «εισιτήριο διαρκείας» μέσα στη σύγχρονη αριστερή σκέψη, χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο των νοητικών εργαλείων και του θεωρητικού προγράμματος εντός του οποίου αναπτύσσεται το κεντρικό επιχείρημά του.

Είναι περιττό να πει κανείς ότι η χώρα δίνει μάχη επιβίωσης. Σε τόσο κρίσιμες συνθήκες, ο ρόλος της Αριστεράς – και λόγω της παράδοσής της – είναι καθοριστικός και οι ευθύνες της μεγάλες. Οι δυσβάσταχτες μειώσεις των μισθών στον δημόσιο τομέα, αλλά και ο επαπειλούμενος κίνδυνος να υποστεί ανάλογο πλήγμα και ο ιδιωτικός τομέας, συνιστούν αδικίες που επιφέρουν δυσαλγείς συνέπειες, ιδίως αν σκεφθούμε ότι με τα αποκομιζόμενα από αυτές τις μειώσεις πλουτίζουν ακόμη περισσότερο τα τοκογλυφικά κυκλώματα της διεθνούς κερδοσκοπίας. Τα τελευταία δύο χρόνια της κυβέρνησης της Δεξιάς επέφεραν ολετήρια αποτελέσματα.

Η Αριστερά, και κυρίως η ανανεωτική Αριστερά, εκφέρει ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο ο οποίος αφορμάται από μια βασική παραδοχή, ότι δηλαδή η δυνατότητά μας να κατανοούμε και να εξηγούμε τον κόσμο μέσα στον οποίο πράττουμε προϋποθέτει τη σύμφυση αξιών και πολιτικής. Αυτή η προϋπόθεση, η αναγνώριση δηλαδή αυτής της σύμφυσης, είναι για την ανανεωτική Αριστερά το έκτυπο ιδεολογικό της γνώρισμα.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική Αριστερά, η εν λόγω σύμφυση αποτυπώνεται διακριτώς στην πολυαίμακτη ιστορική της πορεία, καθώς και στην εθελόθυτη προσφορά ζωής πολλών αγωνιστών της.