Βλέπω την ελληνική κοινωνία σε υποχώρηση. Εχει χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, χαμηλότερες προσδοκίες και τάση αυτοπεριορισμού και αυτοσυντήρησης. Είναι λιγότερο διεκδικητική και περισσότερο υπολογιστική. Προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα -τα οποία θεωρεί μάλιστα νομίμως και καλώς αποκτηθέντα. Δεν βάζει ερωτηματικό στον τρόπο λειτουργίας της.

Δεν βλέπω δηλαδή δείγματα αναστοχασμού της προσωπικής ζωής του καθενός μας και της κοινωνικής ζωής μας στο σύνολό της. Η σημερινή κοινωνία είναι ανοιχτή αλλά αβαθής, έχει περιθώρια να δείξει κοινωνική αποδοχή, κατανόηση ή διεθνιστικό πνεύμα (βλέπε προσφυγικό), όμως επιφυλάσσεται να εκτεθεί.

...Η θητεία του στον Συνασπισμό και στις προγενέστερες μορφές του δεν αντιφάσκει προς τις σταθερές της δημοκρατικής του κουλτούρας. Στον κομματικό αυτό χώρο δεν πρέπει να αισθάνθηκε έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας, στο μέτρο του εφικτού πάντοτε, κάτι που μπορεί να ερμηνεύει, εν μέρει έστω, τη συγκατοίκηση και με πολιτικές τάσεις αποκλίνουσες και ενίοτε ανυπόφορες για τον ίδιο. Πιστεύω, τελικά, ότι μια μαρξιστική ηθική της πράξης, μια θεωρητικοποίηση του εφικτού, ήταν το σταθερό πνευματικό πλαίσιο της πολιτικής διαδρομής του Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη -όλα θετικά και, είμαι βέβαιος γιʼ αυτό όλα ειλικρινά. Ο αυστηρός χαρακτήρας, οι καμιά φορά απότομες αντιδράσεις του, δεν αναφέρθηκαν από κανένα, και νομίζω δικαιολογημένα:

Η συζήτηση, ουσιαστικά η επίθεση κατά του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, έφερε στην επιφάνεια πολλά ζητήματα που νομίζαμε ότι είχαν λυθεί και αφομοιωθεί, ή έστω ξεπεραστεί… Τώρα όμως, τα βλέπουμε να ορθώνονται πάλι μπροστά μας και να ζητούν νέες απαντήσεις, ενδεχομένως και νέους αγώνες.