Εδώ και λίγους μήνες (για την ακρίβεια, από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έπειτα και κυρίως από τη στιγμή που ορισμένες ευθύνες για τον πόλεμο επιρρίφθηκαν και στη Δύση), είναι τόσο περισσότερες σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν οι περιπτώσεις που στη δημόσια συζήτηση γίνεται λόγος για ό,τι συνοπτικά ονομάζεται «αντιδυτικισμός», ώστε κρίνεται απαραίτητος και ένας όσο γίνεται ακριβής ορισμός του φαινομένου και ειδικά της εγχώριας εκδοχής του. Με έναν τέτοιο ορισμό ξεκινάει τη συζήτησή μας ο ακαδημαϊκός Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ο οποίος έχει ασχοληθεί με το ζήτημα στις μελέτες του.

Το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του δημοκρατικού φιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική ζωή του 19ου αιώνα. Η σημασία του ως μνημείου πολιτικού λόγου και πολιτικής σκέψης ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αξιολογηθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας φορμαλιστικής νομικής προσέγγισης.