Μήνα Αύγουστο, το 1974, διατύπωνες τους στόχους του έθνους με ενάργεια και όλη τη σοφία που συσσώρευσε πάνω σου η καθημαγμένη αριστερά, αδιαφορώντας για την ευκολία και την ευφροσύνη της εποχής…
Προσπάθησες εις ώτα μη ακουόντων να μιλήσεις με τη γλώσσα της ψυχής, γιατί μόνον έτσι ήξερες να πράττεις…
Θέλησες να μας μάθεις να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, να ανεχόμαστε και να συνεννογιόμαστε για τον κοινό σκοπό. Δύσκολη δουλειά σε μια χώρα εθισμένη στις χαμένες ευκαιρίες και το ευκολίκι….

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από ένανα ακόμη καλό διαχειριστή. Ούτε νομίζω πως η Θεσσαλονίκη χρειάζεται σωτήρα.

Η πόλη ήταν μιά κοσμοπολιτισα και πολυεθνική κούκλα και κατήντησε άξενη, ξενόφοβη και συντηρητική φτειασιδωμένη, επαρχιακής συνειδήσεως γεροντοκόρη.

Ηταν μιά πόλη που αγκάλιαζε κάθε ριζοπαστικό και νεωτερικό ρεύμα και κίνημα και κατάντησε μιά αντιδραστική και αποκρουστική χοάνη του εθνικιστικού και οπισθοδρομικού παραεκκλησιαστικού λόγου, που έχει και πέραση.

Ακόμη και η φήμη για το «πολύ καλό φαί της πόλης» είνα μιά φαινάκη, μιά ψευδαίσθηση στην οποία βολέυονται οι κάτοικοι της.

Η αναζήτηση του πλαισίου για το νέο κόμμα κατ αρχάς πιστεύω οτι πρέπει να βασιστεί στο πρώτο συνθετικό της ονομασίας που επιλέχτηκε.

Η Δημοκρατία βρίσκεται στο κρεββατι του Προκρούστη κι όποιος γουστάρει κόβει κατά πως τον βολεύει για να τούρθει η Δημοκρατία στα μετρα του. Γιατί ποτέ δε διανοήθηκε να προσαρμοστεί αυτός στα μέτρα της.

Η μεγάλη όμως κρίση κυρίως οφείλεται στην κρίση του συστήματος εκπροσώπησης, του μοντέλου αντιπροσώπευσης από τη στιγμή που οι «αντιπρόσωποι» πίστεψαν οτι έχουν απαλλοτριώσει κάθε μορφή έκφρασης του αντιπροσωπευόμενου, και κάνουν ή νομίζουν πως κάνουν χρήση άκριτη και πολλές φορές έως και φαυλεπίφαυλη.

Ηταν αποκάλυψη για μας όταν ο Ουμπέρτο Τσερόνι έδινε τις τρεις διαλέξεις του για την πολιτική θεωρία περί το πολιτικό κόμμα, αναδεικνύοντας τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο κόμμα του Λένιν με αυτό του Στάλιν αλλά κυρίως με αυτό του Γκράμσι που θεμελίωνε μιά νέα αντίληψη για τη σχέση πολιτικής και κοινωνίας των πολιτών.

Από τότε πέρασαν 35 χρόνια και φυσικά άλλαξαν πολλά με πρώτο και καλύτερο το κόμμα του Γκράμσι που μεταλλάχτηκε μερικές φορές, μέχρι να γίνει το σημερινό Δημοκρατικό Κόμμα.