Η συμμετοχή του κόμματος Σπαρτιάτες στις εκλογές και το όχι ευκαταφρόνητο εκλογικό και κοινοβουλευτικό του αποτέλεσμα κατέδειξε τη μικρόνοια του θεσμικού εγχειρήματος στο οποίο επιδόθηκε, μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, η απελθούσα (και θριαμβευτικά επανελθούσα) κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο προεκλογικός χρόνος (και ο απροσχημάτιστος κυβερνητικός εκβιασμός:

Οι εκλογές που εξαγγέλθηκαν είναι πρόωρες.

Σύμφωνα με το άρθρο 53 παρ. 1 του συντάγματος, «Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών». Σύμφωνα με το άρθρο 41 παρ. 2 του συντάγματος, «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας».

Το θέμα δεν είναι κυρίως νομικό. Η γνωμοδότηση 1/2023 του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα, που, αρκετά άγαρμπα, επιχειρείται να εκδηλωθεί σαν δήθεν νομικό ζήτημα.

Τη νομική απάντηση έδωσε με αποστομωτική πληρότητα και δικανική γλώσσα και δικαστικό ήθος υψηλής περιωπής η απάντηση του προέδρου της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) Χρήστου Ράμμου.

Πέρα από τα γενικά ζητήματα θεσμικής υφής, δημοκρατικών και δικαιοκρατικών αντιβάρων, συνταγματικών νομιμοτήτων και πολιτικής ορθότητας κ.λπ., οι παρακολουθήσεις και η μπαρόκ διακόσμησή τους με τις loud παραιτήσεις φόβισαν και πιο πρακτικά: ρε μπας και παρακολουθεί κι εμένα η ΕΥΠ, και άντε τώρα και να τα βγάλεις πέρα με τον όποιο εκβιαστάκο «έτυχε» να έχει πρόσβαση στο υλικό της παρακολούθησής μου (λέτε να συμβαίνει;). Άντε να εξηγώ στη γυναίκα ή στον άντρα μου (ή και στους δυό, ταυτοχρόνως και επαλλήλως), στον επαγγελματικό συνεργάτη, τον πολιτικό ή κοινωνικό μου «φίλο» χίλια-δυό ανεξήγητα:

Οι εκλογές δεν γίνονται για να λυθούν οι διαφορές ούτε ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον Σύριζα ούτε ανάμεσα στα αποσυντιθέμενα και επανασυντιθέμενα κομμάτια του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Αλλού βρίσκεται η σημασία τους. Αφορούν συνολικά τη χώρα, τους εργαζόμενους –την κοινωνική βάση του σοσιαλισμού, για όποιους θυμούνται ακόμη αυτή τη λέξη-, τους ανέργους, την κοινωνική μας συνοχή, ασφαλώς και την Ευρώπη ευρύτερα. Η εσωστρέφεια λοιπόν και ο αυτισμός, όσο υπάρχει, δεν δικαιολογεί ούτε το «Αριστερά», ούτε το «ανανεωτική», ούτε το «κυβερνώσα», ούτε το «ευρωπαϊκή». Ο λόγος περί του εαυτού, λοιπόν, για ανθρώπους όπως εγώ δεν θεωρούν την ΔΗΜΑΡ ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα αυτοσκοπό, λίγη αξία έχει, ελάχιστη.

Όλα δείχνουν ότι σιγά-σιγά πηγάινουμε σε μία μετα-κρίση συνθήκη. Δεν φθάσαμε, πηγαίνουμε: η πρόσφατη απότομη αύξηση των ελληνικών spreads που προκλήθηκε εν πολλοίς από το περιεχόμενο που έλαβε η πολιτική αντιπαράθεση τις προηγούμενες μέρες θύμισε, μάλλον άγρια, σε όλους μας ότι η κρίση, και η οικονομική εξάρτηση που συνεπάγεται, είναι ακόμη εδώ. Βρισκόμαστε όμως ήδη πολύ μακριά από την αρχική της ένταση και μορφή.

Στην πολύ και πολλαπλά δύσκολη προσπάθεια να αποφύγει η Ελλάδα την περιέλευση εκτός από την ουσιαστική και σε τυπική χρεοκοπία και να αναγκασθεί σε έξοδο από το ευρώ, συνέβαλαν η υπομονή της ελληνικής κοινωνίας και οι αντοχές της και η εκλογική πονηρία του ελληνικού λαού.

Διαγενομένου του Σαββάτου, οι συλλήψεις δεκάδων προσώπων με βαριές κακουργηματικές κατηγορίες, μεταξύ αυτών και πέντε προσώπων που τυχαίνει να είναι βουλευτές, εξέπληξαν όλους και πάγωσαν πολλούς.

Η νομιμότητα των συλλήψεων αμφισβητήθηκε η εξ υπαρχής από την Χρυσή Αυγή, που τις θεωρεί πολιτική δίωξη, δηλαδή δίωξη φρονήματος και όχι πράξεων.

Δεν ήταν τόσο για την ΕΡΤ. Ήταν η περίφημη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία εξουσιοδοτήθηκαν Υπουργοί να καταργήσουν την ΕΡΤ –μια αξιοθρήνητη μίμηση του Ermächtigungsgesetz, του διαβόητου εξουσιοδοτικού νόμου με τον οποίο η ελεγχόμενη από τους Ναζί βουλή, με την σύμπραξη και άλλων «υπευθύνων» κομμάτων, όχι όμως των σοσιαλδημοκρατών, εξουσιοδότησε στις 24 Μαρτίου 1933 τον Χίτλερ να αποφασίζει ό,τι θέλει. Ελεγχόμενη, μπροστά σε δεινότατα διλήμματα και σε μέγα κοινωνικό χάος, χωρίς τους ήδη απαγορευμένους κομμουνιστές, αλλά η βουλή: όχι ένα τμήμα της κυβέρνησης που ως προς την έκδοση της εξουσιοδοτικής Πράξης δεν απηχούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

«Σοφή και ως προς τη σαφήνειά της και ως προς τις σοφά αφημένες ασάφειές της» χαρακτηρίζει την προσωρινή διαταγή του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ΕΡΤ, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννης Δρόσος σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.«Θα ήθελα να επαινέσω την απόφαση του ΣτΕ. Είναι μία απόφαση σοφή και ως προς τη σαφήνειά της και ως προς τις σοφά αφημένες ασάφειές της, οι οποίες δεν είναι ελάττωμα της απόφασης, αλλά ελάττωμα της απόφασης την οποία αναστέλλει» τονίζει ο καθηγητής Ι. Δρόσος.

Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που επιτρέπει τη διάλυση της κρατικής ραδιοτηλεόρασης -όσον αφορά την κρατική τηλεόραση, του μόνου τηλεοπτικού καναλιού που είναι τυπικά εντάξει στη χώρα- δεν χωρά καμία εξήγηση και δικαιολογία. Ακόμη λιγότερο που την Πράξη αυτή υπογράφουν υπουργοί οι οποίοι δεν απηχούν κοινοβουλευτική δύναμη ικανή να στηρίξει την κύρωσή της από τη Βουλή.Αν ο λόγος που εκδόθηκε είναι η μείωση του παραπανίσιου προσωπικού του Δημοσίου, ή και ειδικότερα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αυτό μπορεί να γίνει με απομάκρυνση, και άμεση, όσων νομίμως μπορούν να απομακρυνθούν και χωρίς να διαλυθεί η κρατική ραδιοτηλεόραση.

Σήμερα δύο μείζονες ρωγμές έχουν ανοιγεί σε ό,τι κάποτε ήταν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα:
i. Η μία ρωγμή είναι η αδυναμία της Ευρώπης να επιτύχει ανάπτυξη και να διασφαλίσει το κοινωνικό μοντέλο της. Η υπόσχεση ευμάρειας, μετά από κάποια στιγμή, έγινε πραγματικότητα ανεργίας, ανασφάλειας, λιτότητας, πολύπλευρης εργασιακής και γενικότερα οικονομικής ανασφάλειας.
ii. Η άλλη ρωγμή είναι η απόσταση και ανωνυμία μιας απρόσωπης και μη ελεγχόμενης εξουσίας σε μια πόλη πανέμορφη τουριστικώς, αλλά πολιτικά γκρίζα, αδιαπέραστη και σκοτεινή, τις Βρυξέλλες και η συνειδητή επιλογή να αποκλεισθεί από την διαδικασία των μειζόνων πολιτικών αποφάσεων ο ευρωπαϊκός λαός...

Πριν 181 χρόνια, την 1 η Αυγούστου 1831 ο Ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, διοικητής, τότε, του ναυστάθμου του Πόρου εξεμάνη. Σύμφωνα με την έκθεση που υπέβαλε ο μπουρλοτιέρης Κωνσταντίνος Κανάρης στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ο Ανδρέας Μιαούλης « παρέδωκεν εις τας φλόγας την [φρεγάτα ] Ελλάδα και την κορβέτταν η Ύδρα. [...] Τα στρατεύματα κατέλαβον την πόλιν, το φρούριον και τα διασωθέντα ατμοκίνητα. Ευρέθησαν δε εις τ’ ατμοκίνητα αυτά εις τον ναύσταθμον και εις τας αποθήκας φιτύλια εις τα υπονόμους, τα οποία έμελλον να αποκαταστήσουν τον Πόρον σωρόν ερειπίων και φαίνεται ότι ολίγον έλειψεν ώστε να τελειώσουν ο Μιαούλης και οι συναίτιοι του τοιαύτην πράξιν καταστροφής και ερημώσεως.»[