Στις 8 Αυγούστου του 1940, ο Σεφέρης έγραψε στο ημερολόγιό του: «Στη Νέα Εστία της 1ης, άρθρο του Σικελιανού: “Ποιο το δράμα της Γαλλίας στο επίπεδο του πνεύματος”.- Α-πελ-πι-στι-κό». Και σχολιάζει: «Σύμφωνοι· δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο Σικελιανός γράφει κακά ποιήματα επειδή έχει τη συνήθεια να λέει κάπου-κάπου ανοησίες ή και κάτι παραπάνω από ανοησίες, όπως δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι ανοησίες του δεν είναι ανοησίες επειδή φτιάχνει καλά ποιήματα».

Σωστά το έγραψε ο Παύλος Τσίμας. «Ολοι κάποια στιγμή συναντηθήκαμε με τη μουσική του, με τον ίσκιο του, με τον μύθο του». Του Μίκη Θεοδωράκη. Για τη γενιά μου, η συνάντηση κράτησε πολύ περισσότερο από κάποια στιγμή. Για την ακρίβεια, κράτησε και θα κρατήσει όλη τη ζωή. Γιατί, όπως ποιητικά είπε ο ίδιος ο Μίκης, «οι λεπτομέρειες σβήνουν, μένουν τα Μεγάλα Μεγέθη». Και ο Μίκης είναι Μεγάλο Μέγεθος, για τη μουσική που έγραψε, για το πάθος που προσωποποίησε, για την άπλα που μας έδωσε.

Θα ήταν ευχής έργο, το ρέκβιεμ για τον Μίκη, που αυτές τις μέρες ανασυγκρότησε την πολιτισμική ενδοχώρα καθενός μας με τρόπο πολυδιάστατο και αναστοχαστικό, να μας οδηγήσει στο μέλλον πιο βαθιά στη μουσική και τα γραφτά του, σε σύνδεση με το έργο και άλλων σημαντικών δημιουργών και καλλιτεχνών της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Ο Θάνατος γράφει την ιστορία των ανθρώπων, ανασυνθέτοντας το σύνολο της ζωής τους. Και ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη μας φέρνει αντιμέτωπους με μια προσωπικότητα που επένδυσε με ήχο την ιστορία της Ελλάδας και έκανε τη μουσική διαμορφωτική πολιτική δύναμη. Η διάχυτη συγκίνηση που εκφράζεται με δηλώσεις και αναρτήσεις σε επικολυρικούς τόνους, αναμενόμενη βέβαια, δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε την προσωπικότητα και την εποχή της.

Ο Θεοδωράκης δεν πειραματιζόταν στο στούντιο αλλά στα κατάμεστα γήπεδα των συναυλιών του. Ο μουσικός λαός καθοδηγούσε τον πολιτικό λαό, ακόμη και στις πιο αμφισβητούμενες πολιτικές θέσεις και χειρονομίες του Θεοδωράκη. Και αυτός ο διαχρονικός λαός είναι το έθνος, η ρωμιοσύνη, δηλαδή ελληνισμός χωρίς κρατικές συνδηλώσεις, ο λαϊκός ελληνισμός που υπερβαίνει το κράτος και τις διαμεσολαβήσεις της πολιτικής κοινότητας

Έτσι καθώς πλέουμε, από το πρωί της Πέμπτης, στον ωκεανό του Μίκη, με τη μουσική του στο ραδιόφωνο και τις αφηγήσεις της ζωής του - των πολλών ζωών που έζησε - στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, καθένας έχει κάτι να θυμηθεί από τη συνάντηση μαζί του. Γιατί όλοι, κάποια στιγμή, συναντηθήκαμε - με τη μουσική του, με τον ίσκιο του, με τον μύθο του, οι πιο τυχεροί με τον ίδιον. Μα εγώ σκάλωσα σε μιαν ανάμνηση κάποιου άλλου. Την κατέγραψε πριν χρόνια ο Λεωνίδας Κύρκος, στο βιβλίο του «Στιγμές». Ισως επειδή κι αυτόν τον θυμηθήκαμε αυτές τις ημέρες, στην επέτειο του θανάτου του.