Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωτοπήγα στη Βόρεια Μακεδονία - στο Μοναστήρι, σημερινή Μπίτολα, και στο Κρούσοβο, τόπο καταγωγής του σογιού του πατέρα μου, να το γνωρίσω και να προσκυνήσω. Μετά, ξαναπήγα τη δεκαετία του 1990, τον πρώτο χρόνο που είχε αυτοανακηρυχθεί η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως αυτόνομο κράτος και άρχισαν τα προβλήματα. Πήγα με μια αντιπροσωπεία από το Επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης και άλλους επιχειρηματίες προκειμένου να διερευνηθούν δυνατότητες συνεργασιών με ντόπιους επιχειρηματίες της χώρας. Συναντηθήκαμε με τον πρόεδρο Γκλιγκόροφ, έναν άνθρωπο με εξαιρετικό πολιτικό αισθητήριο - παλιά καραβάνα.

Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είναι αναγκαία, διότι η κρίση που μας μαστίζει ανέδειξε το ημιτελές του έργου της. Από τη σκοπιά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης παρατηρώντας, η Κεντροαριστερά, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, δεν έδωσε με συνέπεια τη μάχη της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης της χώρας για να εξασφαλίσει τη βιώσιμη χρηματοδότηση του σύγχρονου κράτους πρόνοιας.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, των Ελλήνων οι κοινότητες, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του συντοπίτη μου Διονύση Σαββόπουλου, έχουν ελάχιστη συμμετοχή στο ξεπέρασμά της.

Η τοπική αυτοδιοίκηση με απασχολούσε πάντα. Καλύτερα θα ήταν αν έλεγα ότι η συμμετοχή στα κοινά ήταν πάντα στην ατμόσφαιρα της οικογένειας που μεγάλωσα. Ο παππούς μου ήταν δημοτικός σύμβουλος πριν από την απελευθέρωση το 1912, ο μπάρμπας μου Κωστάκης Νιτσιώτας ήταν δημοτικός σύμβουλος και τακτικός στην ενορία της Αχειροποίητου, ο μπαμπάς μου υποψήφιος δύο φορές δημοτικός σύμβουλος και καμιά εικοσαριά χρόνια πρόεδρος στο συνδικάτο ποτοποιών και στη συνέχεια πρόεδρος στο Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου.