Υπάρχει αριστερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα; Χωροταξικά υπάρχει. Κάθεται στην αριστερή (όπως κοιτάει το προεδρείο) πτέρυγα της Βουλής. Ιδεολογικά και πολιτικά; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Εξαρτάται ποιος μιλάει και πώς αξιολογεί τον εαυτό του και τα άλλα κόμματα και οργανώσεις είτε είναι εντός Βουλής είτε εκτός.

Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, αυτοτοποθετείται στην περιοχή της Κεντροαριστεράς -οπότε έστω κατά το ήμισυ είναι αριστερό- και δηλώνει έτοιμο να αναλάβει πρωτοβουλίες για συνεννόηση των προοδευτικών δυνάμεων μετά τις ευρωεκλογές και υπό την προϋπόθεση ότι θα τερματίσει δεύτερο μ’ ένα ικανοποιητικό ποσοστό. Ποιο είναι αυτό; Ο πήχης ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Αν έρθει τρίτο; Θα έχει άλλα ζητήματα να αντιμετωπίσει. Εσωτερικής φύσεως.

Αρθρο του Μάρκο Ρεβέλι που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Stampa

Το βιβλίο του Νορμπέρτο Μπόμπιο «Δεξιά και Αριστερά» κοντεύει να συμπληρώσει τα τριάντα χρόνια. Η νέα έκδοσή του είναι πράγματι η «έκδοση της τριακονταετίας» αυτού του πολύτιμου έργου, που έχει σπάσει όλα τα εκδοτικά ρεκόρ: μεταφρασμένο σε 27 γλώσσες, πούλησε 10.000 αντίτυπα στην πρώτη μέρα της έκδοσής του, 100.000 στον πρώτο μήνα και 300.000 στον πρώτο χρόνο, συνεχίζοντας έπειτα να κατακτάει αναγνώστες επί όλα τα 29 μεταγενέστερα χρόνια και παραμένοντας όλο και πιο επίκαιρο ακόμα και σήμερα.

Γιατί η λαϊκή ριζοσπαστική Δεξιά ενισχύεται; Η Μελόνι κέρδισε τις ιταλικές εκλογές με βάση μια ιδεολογική πλατφόρμα που συνόψισε η ίδια σε συνέδριο του Vox, κόμματος των Ισπανών ομοϊδεατών της: «Ναι στη φυσική οικογένεια, όχι στα ΛΟΑΤΚΙ λόμπι, ναι στην ταυτότητα φύλου, όχι στην έμφυλη ιδεολογία, όχι στην ισλαμική βία, ναι στην ασφάλεια των συνόρων, όχι στη μαζική μετανάστευση, όχι στο διεθνές μεγάλο κεφάλαιο, όχι στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών».

Αναρωτιούνται πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι, πώς έγινε, και γιατί παλιοί μας συνάδελφοι και φίλοι, αριστεροί ή και αριστερότερα από μας στη μακρά περίοδο της Μεταπολίτευσης, όχι μόνο έχουν χάσει τη φωνή τους απέναντι σε γεγονότα όπως τα στρατόπεδα και οι θανατηφόρες απωθήσεις των προσφύγων, απέναντι στην ελεγχόμενη ενημέρωση, απέναντι σε φαινόμενα όπως αυτά που αποκαλύπτει η υπόθεση Λιγνάδη, ακόμη κι όταν κάποιοι υπουργοί, όπως ο Συρίγος φτύνουν το παρελθόν τους, αλλά φτάνουν στο σημείο να τους υπερασπίζοναι και να συντάσσονται μαζί τους. Τι συμβαίνει με αυτούς;

Πριν από μερικές ημέρες κάλεσα τους φοιτητές μου να δούμε το «Βαλς με τον Μπασίρ». Θυμάμαι το πρωτοείδα το 2009 με τους τότε φοιτητές μου στο σινεμά, λίγο αφότου είχε κυκλοφορήσει. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, φύλαξα το πρόγραμμα με τον τίτλο της ταινίας μαζί με τα βιβλία μου. 13 χρόνια μετά, τα βλέματα ήταν πιο παγωμένα, η σιωπή πιο δυνατή και η φρίκη πιο μεγάλη μπροστά στον ζωντανό εφιάλτη του πολέμου.

1.Σε ό,τι αφορά τη θρησκεία, οι περισσότεροι αριστεροί διανοητές ακολουθούν τη μαρξιστική θεωρία. Γιʼ αυτούς η θρησκεία είναι μια ανθρώπινη κατασκευή, μια αλλοτρίωση, η οποία νομιμοποιείται από τη συντηρητική τάξη που τη βλέπει ως ένα αποτελεσματικό μέσο διατήρησης του status quo.

«Ο Κόστα ακολούθησε μια ανεύθυνη πολιτική. Ο εκβιασμός του προς το εκλογικό σώμα της Αριστεράς ήταν προφανής από την αρχή»

«Ο Αντόνιο Κόστα μας οδήγησε χωρίς λόγο σε πρόωρες εκλογές με την ψευδαίσθηση ότι θα κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Το Μπλόκο της Αριστεράς τόνισε αυτές τις ημέρες ότι στις 31 Ιανουαρίου θα είμαστε έτοιμοι να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Σοσιαλιστές για να συζητήσουμε για την επόμενη μέρα της Πορτογαλίας και τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου Serge Audier «Για μια πολιτική οικολογία» (μετάφραση: Αγγελος Μουταφίδης, Πόλις 2021). Η ακόλουθη συνέντευξη του Σερζ Οντιέ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Libération».

Η σχέση με τον «λόγο», την κεντρική άποψη του κόμματος, διαταράσσεται από πολλές αιτίες. Πρώτον, δεν υπάρχει κομματικός λόγος ενιαίος και συμπαγής με τους όρους της μεταδικτατορικής Αριστεράς και των πειθαρχιών της και, δεύτερον, δεν υπάρχει κοινό, παραλήπτες με ισχυρή ενοποιητική βάση, όπως, σε ένα βαθμό, ήταν το κοινό της Αριστεράς της ίδιας περιόδου. Υπάρχει και μια σημαντική τρίτη αιτία.

Με πρόφαση τις καταστροφικές πυρκαγιές, διάφοροι φωστήρες ενός αργοπορημένου αμερικανισμού ρίχνουν την ιδέα: να υπάρξει υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων

Πολύ συχνά ο βίαιος, δογματικός πολιτικός λόγος μεταμφιέζεται σε ήπιο, μάλλον ηπιόμορφο, που πατάει σε στερεότυπα, είναι ένας λόγος με ξερό νόημα και ποιότητες. Για παράδειγμα «πρέπει όλοι να κάνουμε το καθήκον μας σύμφωνα με τις αξίες μιας ευνομούμενης Πολιτείας».

«Φεύγω. Ζήσαμε - η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γιʼ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος.

Η Γένοβα και το Κοινωνικό Φόρουμ άφησαν πολύτιμα πολιτικά ήθη και πρακτικές στην ενότητα της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν

«Η εμπλοκή μας στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μάς έμαθε να μη φοβόμαστε το χτίσιμο της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα, μας έμαθε ότι άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις, αλλά με κοινούς στόχους, μπορούν να συμμετέχουν, όχι μόνο στους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στα ίδια πολιτικά σχέδια.