Η προεκλογική περίοδος άρχισε με υποσχέσεις - και - για τους νέους. Η κυβέρνηση επαίρεται για το success story της οικονομίας και την μείωση της ανεργίας και ο Πρωθυπουργός, με ρελάνς στη δέσμευση του κ. Τσίπρα για αυξήσεις 10% στον δημόσιο τομέα και 880€ κατώτατο μισθό, υποσχέθηκε κατώτατο μισθό 950€ και αύξηση μισθών κατά 25% για όλους στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα - αν και δεν διευκρίνισε πως ακριβώς θα επιτευχθεί ή θα επιβληθεί αυτό στον ιδιωτικό τομέα - και δήλωσε στο fb ότι «οι νέοι μας πρέπει να βρουν μεγαλύτερη φροντίδα».

Οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων ότι παρά την ενεργειακή κρίση, η ελληνική οικονομία είναι ασφαλής, δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν συνειρμούς με τις διαβεβαιώσεις προ 14 ετών, λίγο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, για την θωρακισμένη ελληνική οικονομία. Οι συνθήκες είναι, προφανώς, εντελώς διαφορετικές, αλλά οι δηλώσεις έχουν ως κοινό γνώρισμα να καθησυχάσουν τους πολίτες ότι οι δυσκολίες είναι προσωρινές. Το πολύπτυχο θέμα της ασφάλειας, άλλωστε, έχει καταστεί το κρισιμότερο ζήτημα της εποχής μας.

Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην εκπαίδευση ήταν σχεδόν παραλυτικές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών στην Αμερική και την Ευρώπη, η διαδικτυακή διδασκαλία ήταν κάτι μεταξύ απογοήτευσης και καταστροφής. Δεδομένα από όλο τον κόσμο υποδηλώνουν ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά έχουν μάθει πολύ λιγότερα από ότι συνήθως.

Η πορεία εξόδου από την κρίση θα εξαρτηθεί, πρώτον, από την αντιμετώπιση των παθογενειών του κρατικο-οικονομικού κατεστημένου και την αποικιοποίηση του δημοσίου από ένα ιδιότυπο οικονομικό κρατικοδίαιτο παρακράτος που αναπτύχθηκε παρασιτικά γύρω από το κράτος και εξακολουθεί να το απομυζά ποικιλοτρόπως, στο οποίο οφείλεται η οικονομική διάβρωση και η παραγωγική αδυναμία της χώρας.

Θα αρχίσω με ένα ερώτημα. Ποιος είναι ο κινητήρας της οικονομικής προόδου και ανάπτυξης; Κάποιοι θα απαντήσουν ότι είναι οι επενδύσεις, άλλοι θα τονίσουν την ανταγωνιστικότητα, την καινοτομία, την εξωστρέφεια, την επιχειρηματικότητα, την δημοσιονομική ή και την πολιτική σταθερότητα, την ποιότητα των θεσμών κλπ.

Η χώρα ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την κρίση και την αμφιβολία για το αν η καταστροφή μπορεί να γίνει δημιουργική. Για πάρα πολλούς η ανεργία έχει γίνει ο κανόνας και η κοινωνία έχει πειστεί ότι οι νέοι δεν μπορεί να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους.