Η συζήτηση για την Κοινωνία Πολιτών είχε πριν χρόνια διεκδικήσει την προσοχή – ήταν, ας το πούμε περιληπτικά, «τα χρόνια Σημίτη» και η περίοδος όπου άνθρωποι σαν τον Νίκο Μουζέλη από τον χώρο της θεωρίας και τον Θόδωρο Παπαλεξόπουλο από τον χώρο της πράξης είχαν στρατευθεί σ’ αυτήν την διαδικασία.

Ήταν βέβαια η μέρα που στην Αθήνα όλοι ασχολούνταν με την επιδρομή του χιονιού – μέτρια, αλλ’ ως συνήθως αποδιαρθρωτική για την λειτουργία της πόλης – ή, πάλι με μιαν ακόμη υψηλών τόνων αντιπαράθεση στην Βουλή. (Με φόντο, αυτά, την μείζονα ανθρώπινη τραγωδία από τους σεισμούς την Τουρκία – και την Συρία – που έφεραν στην επιφάνεια το καλύτερο και το χειρότερο στους εξ αποστάσεως θεατές της καταστροφής).

Η βαθύτατα Βαλκανική εκδοχή πολιτικής, όπως αναδύθηκε στην πρόσφατη συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη-Έντι Ράμα στα Τίρανα, με αγριάδες και υποχωρήσεις επενδεδυμένες με διπλωματικό ύφος, δεν πρέπει να μας κρύψουν την – σημαντική – ουσία αυτών των διμερών σχέσεων. Πάντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης άλλο θέλησε να αναδείξει εμμένοντας στην Ευρωπαϊκή διάσταση της συνάντησης:

Ένα κοινό στοιχείο θα διατρέξει – ας είμαστε βέβαιοι! – τις τέσσερεις κοινοβουλευτικές σκηνές του δράματος των, ήδη πολύκροτων και σε διεθνές επίπεδο, παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ «επισυνδέσεων» στην Ελλάδα του 2022: Κάθε πλευρά, κάθε πολίτης εντέλει, θα επιβεβαιώσει προκατάληψη μάλλον παρά θα φωτισθεί. Η διχαστικότητα έχει εγκατασταθεί. «Όλοι ξέρουν», το σωστό/την αλήθεια. Δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, είναι σίγουρα δυσοίωνο για την λειτουργία της αντιπροσωπευτικής (μας) δημοκρατίας, όμως… έτσι είναι. Τουλάχιστον να μην διατηρούμε ψευδαισθήσεις, όσο οι dramatis personae θα ανέρχονται στην σκηνή:

Ο ζωηρός μιντιακός μας κήπος τις τελευταίες ημέρες με απαξιωτική διάθεση αναφέρεται στο πώς έχει σκοντάψει η Γερμανία στο τρίτο κύμα της πανδημίας.

H εσωστρέφεια, στην πρόσληψη των διεθνών εξελίξεων που μας αφορούν – στην Ελλάδα του 2021 – συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά εκείνου που θεωρούμε ότι αποτελεί δημόσια συζήτηση. (Βέβαια, «συζήτηση» ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αποτελεί η εκφώνηση διασταυρούμενων αυτάρεσκα αυτοδικαιούμενων θέσεων, σε όλο και πιο έντονο ύφος.

Καθώς τελειώνει το γ’ 3μηνο του annus horribilis 2020 – δηλαδή το τρίμηνο που περιλαμβάνει την καρδιά της τουριστικής περιόδου: Ιούλιος-Αύγουστος-Στεπτέμβριος, η οποία τελικώς δεν κατάφερε να κρατηθεί καθώς και ο Γιάννης Ρέτσος του ΣΕΤΕ δέχεται ότι ίσχυσε το δυσμενές σενάριο και μείναμε γύρω στα 3 δις σε εισπράξεις αντί προσδοκιών 18 δις «προ Covid» – και μάλιστα φεύγει το 3μηνο με νέα φάση συζήτησης για επαναφορά lock-down στην Αττική όπου συγκεντρώνεται άνω του 45% της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, αρχίζουν έστω και με σεμνοπρεπή καθυστέρηση να προετοιμάζουν το έδαφος για μια εικόνα σαφώς χειρότερη από τις «κρατούσες» προβλέψεις.

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις, σε σειρά (ALCO, Opinion Poll, νωρίτερα Marc), να συνεχίζουν να δίνουν άνετο προβάδισμα στη σημερινή κυβέρνηση -με 15-20 μονάδες απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση και με τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης καθηλωμένα-, όμως στην τελευταία στροφή των πραγμάτων η Prorata βρίσκει ταχύτατη υποχώρηση στήριξης επί συγκεκριμένων ζητημάτων μετρώντας «Στάσεις και Αντιλήψεις απέναντι στην διαχείριση του Covid-19 και των συνεπειών του». Καθώς αυτή η μέτρηση στάσεων -όση αξία της δίνει κανείς μεθοδολογικά- έρχεται να ανακινήσει τα ίδια ζητήματα, με τον ίδιο τρόπο που τα είχε μετρήσει τέλη Μαΐου, έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί η εξέλιξη.

Είναι αλήθεια πως στην Ελληνική πραγματικότητα συχνά υπάρχει μια ευκολία με το παράπονο, πάντως με την επιφυλακτικότητα για την επίσημη πολιτική. Όταν δε οι συνθήκες φέρουν μέσα τους όχι μόνο την απειλή των επιπτώσεων μιας κρίσης (και ποια πιο απειλητική κρίση απ’ εκείνην της πανδημίας του κορωνοϊού; και ποιες επιπτώσεις πιο απειλητικές από εκείνες του lock-down δέκα εβδομάδων για την αντιμετώπισή της;) αλλ’ ήδη και απτά δείγματα υποχώρησης της οικονομικής δραστηριότητας, δεν μπορεί παρά να λάβει κανείς πολύ σοβαρά τις ενδείξεις που προκύπτουν για το πού πάει το πράγμα.