Yπάρχει μία αμφισβητούμενη κυριαρχία της Ν. Δ. Για όσους, φυσικά, θέλουν να τη δουν και δεν παγιδεύονται στον προκατασκευασμένο βομβαρδισμό του επικοινωνιακού μηχανισμού της. Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κουκουλώσει τα δύο μεγάλα πολιτικά ρήγματα, που αυτή τη στιγμή αποδυναμώνουν την κυριαρχία της.

Το πρώτο ρήγμα είναι κοινωνικό.

Υπάρχει πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης; Αναμφισβήτητα. Αλλά είναι ψιλοανάπηρη. Γιατί, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν στηρίζεται στη θετική αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής από μια ευρεία λαϊκή πλειοψηφία, όσο στον φόβο της ακυβερνησίας και της πολιτικής αστάθειας. Τραγικά ποσοστά, της τάξης του 70% (που δεν συναντώνται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή, κι όχι όταν έχει θριαμβικά υπερψηφιστεί με 41% προ εξαμήνου…) αποδοκιμάζουν το κυβερνητικό έργο στη διαφθορά, την ακρίβεια, την εξάπλωση της βίας σε κάθε μορφή, την προστασία των υποδομών από φυσικές καταστροφές. Η κυβέρνηση κυριαρχεί, επειδή οι άλλοι φοβίζουν. Δύναμή της, η αδυναμία των αντιπάλων της.

Οι πολίτες δικαιούνται να μάθουν την αλήθεια για μια υπόθεση που στην ουσία της παραπέμπει σε λατινοαμερικάνικες πρακτικές του υποκόσμου.

Ενας φημισμένος ιρλανδός πολιτικός του 19ου αιώνα, ο Ντάνιελ Ο’ Κόνελ, συνήθιζε να λέει ότι «τίποτα δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό αν είναι ηθικά λάθος». Πόσο αταίριαστος δείχνει όμως αυτός ο κώδικας αξιών στην πολύ σκοτεινή υπόθεση των υποκλοπών.

Στην προχτεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis υπάρχουν ορισμένα ευρήματα που είναι εντυπωσιακά και, το σημαντικότερο, αναδεικνύουν τον πυρήνα μιας αλήθειας που ίσως αποδειχτεί κρίσιμη σε επόμενη φάση: Τα ποσοστά όσων πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει στην αντιμετώπιση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων όπως η εγκληματικότητα, η διαφθορά, η ακρίβεια, οι φυσικές καταστροφές, η φορολογία, η δημόσια υγεία, η παιδεία, είναι μεγάλα. Όλα είναι πάνω από 60%, στις πρώτες τέσσερις θεματικές μάλιστα είναι τραγικά, κυμαίνονται περί το 70%.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει μια τόσο θεαματική κωλοτούμπα στο θέμα του μεταναστευτικού-προσφυγικού με αφορμή την τροπολογία Καιρίδη. Γιατί ο πρωθυπουργός, που υπερηφανευόταν για τον φράχτη στον Εβρο και την αποτελεσματική αντιμετώπιση στα σύνορα της χώρας των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών, υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί χωρίς μάλιστα να κάνει την αυτοκριτική του;

Τί ενδιαφέρει την κυβέρνηση; Να είναι χρήσιμη ή να είναι αρεστή; Το ερώτημα δεν θα ετίθετο ούτε καν ως ρητορικό, αν η κυβερνητική ηγεσία δεν αναλωνόταν κάθε λίγο και λιγάκι σε διαβεβαιώσεις ότι επιθυμεί η κυβέρνηση να είναι χρήσιμη, ότι είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί με μικρά και μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος προκειμένου να το πράξει.

Ας δούμε στα γρήγορα ποιοι είναι οι ένοχοι για το κακό που μας βρήκε τούτο το καλοκαίρι. Κατά την άποψη λοιπόν της κυβέρνησης και των φιλικών της μέσων ενημέρωσης, την πρωτεύουσα ευθύνη έχουν:

● «Η κλιματική κρίση»: Οντως το θέμα είναι σοβαρό και μας ξεπερνάει ως χώρα. Αλλωστε παρόμοιας έκτασης γεγονότα είχαμε και έχουμε παντού στον κόσμο. Δείτε τι έγινε στην Ισπανία, στον Καναδά, στη Χαβάη. Ναι, αλλά το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, μαζί μας είναι εδώ και χρόνια και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, μαζί μας θα είναι και τα επόμενα πολλά χρόνια.

Στους πρωθυπουργούς αρέσει να μιλούν για τα «μεγάλα». Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποτελεί εξαίρεση. Στις προγραμματικές δηλώσεις δεν μπορούσε να μην αναφερθεί στο μετρό της Θεσσαλονίκης, «το οποίο επιτέλους ολοκληρώνεται», αλλά –με μια μικρή λεπτομέρεια– μόνο… 18 χρόνια μετά την έναρξη των έργων. Προφανώς δεν έλειψαν οι εξίσου πανηγυρικές αναφορές στο μετρό της Αθήνας «το οποίο εξαπλώνεται», στους «μεγάλους δρόμους», στο αεροδρόμιο στο Καστέλλι, στη διπλή ανάπλαση του Βοτανικού. Κανείς δεν είναι αντίθετος με τα «μεγάλα έργα».

Υπερσυγκεντρωτισμός και «ηρωική ηγεσία» έχουν καταστεί στη χώρα μας συνώνυμα της άσκησης της πρωθυπουργικής εξουσίας είτε ως μέθοδος του κυβερνάν είτε ως «αρχηγική» οργανωτική ιδεολογία. Παρά τις διακηρύξεις ότι το «επιτελικό κράτος» θα οριοθετούσε την εξουσία του πρωθυπουργού, στην πράξη ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο οι όροι παντοδυναμίας και ακρισίας του.

Σκευωροί, συνωμότες, ραδιούργοι. Αυτοί είναι οι δράστες της επιχείρησης υπονόμευσης της κυβέρνησης και αποσταθεροποίησης της χώρας. Με όχημα ένα ανύπαρκτο θέμα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες, να εξαφανίσουν τις επιτυχίες της κυβέρνησης και να παραδώσουν την εξουσία στους οπαδούς του χάους. Η δύναμή τους είναι μεγάλη. Είναι σε θέση να κρύβουν τα κίνητρά τους.

Δύσκολα πειθόµαστε ότι σφάλαμε σε κάποια άποψη ή πράξη μας. Ανθρώπινο. Μοιραία, τον εαυτό μας τον βλέπουμε πάντα δίκαιο και πάντα αδικημένο, και σαν κέντρο του μικρόκοσμού μας. Στους πολιτικούς όμως αυτό το «ανθρώπινο» είναι ευεπίφορο σε μια κακοήθη εξαλλαγή που τους πείθει πως είναι κέντρο του σύμπαντος κόσμου αλλά και μικροί θεοί ή έστω πάπες. Οι άμετρες φιλοδοξίες καταντούν παρωπίδες σάρκινες, αξεχώριστες από το πρόσωπό τους. Στενεύουν τον ορίζοντά τους τόσο ώστε στον νυχτερινό τους καθρέφτη, όταν ξαναμετρούν βιαστικά τι είπαν και τι έπραξαν τη μέρα που πέρασε, να βλέπουν ένα τεράστιο θαυμαστικό: «Μπράβο, αστέρι μου! Συνέχισε!».

Όποιος τολμήσει να ξαναπεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει διαφθορά, διαπλοκή και γενικώς η χώρα σε ορισμένα πεδία μοιάζει με μπανανία θα είναι το λιγότερο ανόητος, για να μην πούμε στημένος για να εξυπηρετήσει τα σχέδια των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών που καραδοκούν για να δυσφημήσουν την κυβέρνηση και σε τελική ανάλυση την πατρίδα μας. Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι το πολιτικό σύστημα είναι καθαρό και αμόλυντο, τα κόμματα εξουσίας σέβονται το Σύνταγμα και εφαρμόζουν τους νόμους, οι θεσμοί λειτουργούν υποδειγματικά, η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, κάνει τη δουλειά της ανεπηρέαστη, πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και άσημοι, κολπαρισμένοι και αποσυνάγωγοι, πολιτικοί και κοινοί θνητοί αντιμετωπίζονται απ’ αυτήν με τα ίδια κριτήρια, με την ίδια αυστηρότητα. Όσες προσπάθειες έγιναν από διάφορους για να αμαυρωθεί αυτή η ειδυλλιακή εικόνα έπεσαν στο κενό. Οι συκοφάντες αποστομώνονται, οι κακοήθεις ξεφτιλίζονται, οι υποκριτές ξεμπροστιάζονται. Πλήθος τα παραδείγματα.