Σήμερα το πρωί μού ήρθε ένα γράμμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, που με έβαλε σε σκέψεις. Σκέψεις περί ταυτότητος. Τι είμαι; Ποια είναι η ταυτότητά μου; Καταρχάς, είμαι άνθρωπος. Διαφέρω από τις γάτες, τους σκύλους, ακόμη και τους χιμπατζήδες. Σκέφτομαι, μπορώ και γράφω, προβληματίζομαι για τους λόγους της ύπαρξής μου. Έχω όμως και μερικές άλλες ταυτότητες: ιδεολογικές, εθνοτικές, πολιτισμικές.

Η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες για το μέλλον της "Αυγής" έχει αρκετά θετικά σημεία και από τις δυο πλευρές της αντιπαράθεσης. Αλγεινή εξαίρεση αποτελούν οι «Κακοήθειες» και οι «Συναντήσεις» των Γ. Κυρίτση και Αγγ. Τσέκερη στην "Αυγή" της περασμένης Κυριακής.

Οι ειρωνικές επιθέσεις στον Λεωνίδα Κύρκο, δεν έχουν καμμία σχέση με το ήθος και το ύφος της καθ’ ημάς αριστεράς και, πιστεύω, δεν προδικάζουν με κανένα τρόπο το είδος των αλλαγών που η ηγεσία του ΣΥΝ οραματίζεται για την "Αυγή".

Διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι τραπεζίτες πιέζουν τον κ. Αλογοσκούφη για μείωση του φόρου επί των κερδών των τραπεζών! Και θυμήθηκα ότι ο κ. Σιράκ στη Γαλλία, όταν άρχιζε η άνοδος των τιμών του πετρελαίου, "έπεισε" τις εταιρείες πετρελαίου να επωμιστούν τμήμα της αύξησης με την απειλή για επιπλέον φορολογία των κερδών τους, που προέρχονταν από την αύξηση των τιμών.

Η συντριβή της ιταλικής αριστεράς και η ήττα της κεντροαριστεράς, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό στους απανταχού αριστερούς διανοούμενους. Έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα που είδαμε στη Γαλλία, αλλά και με κάποιο τρόπο μοιάζει με αυτό που παρατηρούμε στην Ελλάδα (παρά την πρόσφατη - και καλοδεχούμενη - άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις).

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τη δημόσια συζήτηση που έχει επικαλύψει εν μέρει τη συζήτηση για το ασφαλιστικό και αναφέρεται στη "σύγκρουση" ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ηγεμονία στον χώρο της αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοια μου θυμίζουν πως η εποχή των μεγάλων ηγετών έχει περάσει (ανεπιστρεπτί;) και οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες επιτρέπουν στα ΜΜΕ να θέτουν την ατζέντα και να ιεραρχούν τα ζητήματα σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.

Η αλματώδης αύξηση του ποσοστού του ΣΥΝ στις δημοσκοπήσεις, δεν μπορεί παρά χαροποιεί όλους μας. Καταλαβαίνουμε τον συγκυριακό της χαρακτήρα, αλλά είναι λογικό να ελπίζουμε ότι, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να πάρει μόνιμο χαρακτήρα. Είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε μέρος των κατάλληλων συνθηκών.

Αφορμή για το παρόν σημείωμα έδωσαν δύο ενδιαφέροντα κείμενα για την ευρωπαϊκή μας στρατηγική από τους Απόστολο Στραγαλινό και Ηρακλή Οικονόμου. Πέραν της προφανούς διαφωνίας (ο Στραγαλινός είναι υπέρ μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, ο Οικονόμου όχι) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το υπόβαθρο της διαφωνίας, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.

Μετά την ηρωική έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ από το διάλογο για το ασφαλιστικό, η κυβέρνηση πανικόβλητη σπεύδει να ανασκευάσει τις προτάσεις Αναλυτή και να υιοθετήσει της προτάσεις της πληθυντικής Αριστεράς (που δεν διατυπώθηκαν ακόμη...). Ο σ. Αλαβάνος γνωρίζοντας ότι το παραπάνω είναι δυνατόν μόνον στη σφαίρα της φαντασίας, φρόντισε ήδη να δώσει ραντεβού στους δρόμους και τις πλατείες της εργατικής και εν γένει λαϊκής αντίστασης.

Οι εξελίξεις στο μέτωπο των πυρκαγιών έχουν σημαδέψει την προεκλογική περίοδο, δημιουργώντας πρωτόγνωρες συνθήκες για τα ελληνικά εκλογικά δεδομένα. Οι συζητήσεις για τα ουσιαστικά ζητήματα, που θα έπρεπε να κυριαρχούν, έχουν αντικατασταθεί από μια ακατάσχετη "πυρκαγιολογία".

Η τελευταία εξέλιξη με τη βαθμολόγηση των γραπτών του μαθήματος των Αγγλικών, σε ένα βαθμολογικό κέντρο στη Θεσσαλονίκη, ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο την ανορθολογική οργάνωση του συστήματος διόρθωσης των γραπτών των πανελλαδικών εξετάσεων.

Οι διαφωνίες για την εκλογική κάθοδο του ΣΥΝ μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας, όπως έγιναν γνωστές από ανακοινώσεις και δημοσιεύματα του ημερήσιου Τύπου, σηματοδοτούν μια κρίσιμη καμπή στην κοινή πορεία των δυνάμεων που συγκρότησαν το κόμμα μας μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ.

Αναρωτιέμαι ποια είναι η έννοια της επανάστασης σήμερα και ποια η σχέση της με τη θυσία. Η κυριαρχία σήμερα δεν είναι βίαιη, τουλάχιστον στις δημοκρατίες του ανεπτυγμένου κόσμου. Οι σύγχρονες τεχνικές της εξουσίας δεν παρεμβαίνουν στο τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά στο τι θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε. Πώς λοιπόν θα επέλθει η ανατροπή όταν η πλειοψηφία δεν την θέλει (ενώ στο παρελθόν απλώς φοβόταν να συμβάλει στην επαναστατική πράξη) και τι είμαστε διατεθειμένοι εμείς οι "επαναστάτες" να θυσιάσουμε για να πετύχουμε τους σκοπούς μας;