Το σκηνικό εμφάνιζε τις προδιαγραφές ενός Ρεπουμπλικανικού θριάμβου: τον υψηλότερο πληθωρισμό από το ’80, τιμές της βενζίνης να έχουν ξεφύγει, εγκληματικότητα ανοδική, και έναν γηραιό Δημοκρατικό Πρόεδρο με αποδοχή κάτω από 40%. Και μακρά παράδοση νίκης του αντίπαλου κόμματος στις ενδιάμεσες εκλογές –παράδοση που μόνον ο Κλίντον το 1998 και ο Μπους το 2002 (υπό εξαιρετικές κάθε φορά συνθήκες) είχαν καταφέρει να σπάσουν.
Τον Αύγουστο 2018, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το τέλος των μνημονίων, ανεμίζοντας το δικό του success story. Η έξοδος δεν θα είναι ανέφελη. Τα προαπαιτούμενα για την τέταρτη αξιολόγηση είναι βαριά, το ΔΝΤ δεν έχει πει την τελευταία λέξη και οι εταίροι δεν δείχνουν διάθεση για σοβαρές παραχωρήσεις στο χρέος. Το κυριότερο, αναζητούν το πλαίσιο εκείνο που θα εξασφαλίσει ότι η κυβέρνηση δεν θα αρχίσει να ξηλώνει μεταρρυθμίσεις, να διορίζει πελάτες στο Δημόσιο, να μοιράζει λεφτά μόλις χαλαρώσει ο έλεγχος.
...Το αποτέλεσμα του Brexit ήταν οριακό αλλά καθόλου τυχαίο. Γενιές διαπλάστηκαν με τη ρητορική του αντιευρωπαϊσμού, την περιφρόνηση στην «Ευρώπη», το μίσος προς τους γκρίζους γραφειοκράτες των Βρυξελλών «που βαρεθήκαμε να μας λένε τι να κάνουμε». Ο Κάμερον, ο μοιραίος πρωθυπουργός, έχτισε καριέρα τοκίζοντας στον ευρωσκεπτικισμό.
...ο κρίσιμος παρονομαστής παραμένει η πραγματική οικονομία, η επιστροφή στην ανάκαμψη – ή μια περαιτέρω συρρίκνωση. Γι’ αυτό ακόμη και μια κακή συμφωνία για το ασφαλιστικό, που κλείνει εγκαίρως την αξιολόγηση, είναι καλύτερη από καμία συμφωνία, που θα έριχνε τη χώρα σε ένα νέο εφιαλτικό σπιράλ.
\Οι αποκαλύψεις του Plan B Βαρουφάκη επιβεβαιώνουν αυτό που πολλοί υποψιάζονταν για ορισμένους μαρξιστές οικονομολόγους του είδους. Οταν φτάνει η ώρα της πραγματικότητας, οι κυβερνητικές τους προτάσεις έχουν μεγαλύτερη συγγένεια με τον Γκράουτσο Μαρξ από ό,τι με τον Καρλ Μαρξ.
Κύριε Πρωθυπουργέ, Σας γράφω με μια αίσθηση μεγαλύτερης οικειότητας από ό,τι στο παρελθόν. Ισως γιατί ανήκω σε εκείνους που είχαν κατανοήσει από το 2010 αυτό που εσείς συνειδητοποιήσατε μετά την αγωνιώδη νύχτα της 5ης Ιουλίου: ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εσείς το ονομάσατε εκβιασμό, εμείς το είδαμε σαν αναγκαία προσαρμογή της οικονομίας και αναπόφευκτο τίμημα για τη συμμετοχή μας στο ευρώ.
Οσοι απέδιδαν τις πρώτες κινήσεις του υπουργείου Παιδείας μόνο σε προχειρότητα, ρεβανσισμό και έλλειψη προγραμματικού βάθους, τώρα μπορούν πραγματικά να ανησυχούν. Από τα πρώτα της βήματα η ηγεσία Μπαλτά-Κουράκη στοχοποίησε όσες ισχνές δομές αξιολόγησης, αριστείας και εξωστρέφειας είχαν διασωθεί.
Η αντιμετώπιση της ευρωκρίσης στηρίχθηκε σε μισά μέτρα – γι’ αυτό η κρίση συνεχίζεται. Ο διάλογος στην Ευρωζώνη διεξάγεται με μισές αλήθειες – γι’ αυτό δυσχεραίνονται οι συναινέσεις για την υπέρβαση της κρίσης.
Η μισή αλήθεια της κυβέρνησης Μέρκελ είναι ότι η ανάπτυξη, ιδίως στις χώρες του Νότου, θα έρθει με εθνικές μεταρρυθμίσεις. Πράγματι, χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές, η οικονομική μεγέθυνση δεν θα ήταν διατηρήσιμη. Στην Ελλάδα, μια τόνωση απλώς της καταναλωτικής ζήτησης, χωρίς να έχει αποκτήσει η οικονομία μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια, θα επέφερε αύξηση των εισαγωγών και διεύρυνση του εξωτερικού ελλείμματος.
