Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, έκανε την επιλογή του. Εφερε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια κατακλυσμιαία στιγμή για την Ευρώπη. Για πρώτη φορά μετά τους βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του ʼ90, που περιορίστηκαν στην περιοχή της αποσαθρωνόμενης Γιουγκοσλαβίας, η ήπειρος βρίσκεται για μια ακόμη φορά αντιμέτωπη με βομβαρδισμούς πόλεων και φάλαγγες τανκς. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι μια πυρηνική υπερδύναμη αυτή που ξεκίνησε τον πόλεμο.

Τι θα συμβεί όταν η ανάπτυξη των στρατευμάτων της Ρωσίας στα σύνορα με την Ουκρανία ολοκληρωθεί; Δεν γνωρίζουμε ακόμη, όμως τα δεδομένα δείχνουν ολοένα περισσότερο προς έναν επικείμενο πόλεμο. Εφόσον δε αυτό συμβεί, οι συνέπειες για την Ευρώπη θα είναι πολύ σοβαρές, θέτοντας σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων και τις αρχές στις οποίες βασίστηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου - την αποκήρυξη της βίας, την αυτοδιάθεση, το απαραβίαστο των συνόρων και την εδαφική ακεραιότητα.

Σημαντικές αλλαγές ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω από την Κίνα. Το πολιτικό σύστημα της χώρας θα υποστεί σύντομα μια ευρεία μεταρρύθμιση. Ο Σι Τζινπίνγκ απομακρύνει την Κίνα από τον δρόμο που χάραξε ο Ντεγκ Σιαοπίνγκ μετά τον τρόμο της Πολιτιστικής Επανάστασης, για να την επιστρέψει σε ένα σύστημα απόλυτης εξουσίας του ενός, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, όπως συνέβαινε επί Μάο Τσετούνγκ.

Η αποχαιρετιστήρια επίσκεψη της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ στον Λευκό Οίκο προσφέρει μια ιδανική ευκαιρία να εκτιμήσουμε την κατάσταση που βρίσκονται οι σχέσεις ΗΠΑ και Γερμανίας. Δεν πρόκειται, όμως, για μια συναισθηματική ευκαιρία. Η μακρά και περίπλοκη ιστορία των διμερών σχέσεων ενδέχεται να εισέρχεται σε μια νέα φάση.

Η πρόσφατη σύνοδος της G7 φάνηκε να επιβεβαιώνει κάτι που ήταν ξεκάθαρο από καιρό: οι ΗΠΑ και η Κίνα εισέρχονται σε έναν ψυχρό πόλεμο αντίστοιχο με εκείνο μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Το 2020 θα περάσει στην Ιστορία ως το έτος της μεγάλης πανδημίας του COVID-19, και ορθώς. Θα το θυμόμαστε όμως επίσης ως τη χρονιά που τερματίστηκε η άθλια θητεία του Ντόναλντ Τραμπ. Και τα δύο αυτά συμβάντα έχουν στενούς δεσμούς και θα αφήσουν μακροχρόνια ίχνη, εν μέρει διότι εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια μιας ευρύτερης παγκόσμιας μετάβασης από έναν 20ό αιώνα κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ σε έναν 21ο αιώνα κυριαρχούμενο από την Κίνα.

Πολλοί Αμερικανοί έχουν ψηφίσει και πολλοί ακόμη θα πάνε στις κάλπες γιʼ αυτό που φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτής της χρονιάς. Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 είναι μια κρίσιμη στιγμή με κάθε έννοια της λέξης. Και δεν είναι μόνο για την αμερικανική δημοκρατία. Είναι και για τις διατλαντικές σχέσεις αλλά και το μέλλον της Δύσης.

...Μόνο να ελπίζει κανείς μπορεί πως η λογική θα επικρατήσει, ιδιαίτερα στη Βαρκελώνη, αλλά και στη Μαδρίτη. Μια δημοκρατική, ακέραιη Ισπανία είναι άκρως σημαντική για να εκτίθεται σε κίνδυνο από διαμάχες για την κατανομή των φορολογικών εσόδων μεταξύ των περιφερειών της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση παρά να εγκαταλείψουν και οι δύο πλευρές τα χαρακώματα που έχουν σκάψει για τον εαυτό τους

Αυτό που διακυβεύεται στο επικείμενο δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου για το αν θα παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι η φύση της ίδιας της Ενωσης. Το Λονδίνο θέλει μια διαφορετική Ευρώπη από αυτήν που αντιπροσωπεύει σήμερα η ΕΕ. Προτιμά μια Ευρώπη που θα αποτελείται μόνο από μια κοινή αγορά.

Επί πολλούς αιώνες, η Ευρώπη μαστιζόταν από πολέμους, λιμούς και φτώχεια. Εκατομμύρια Ευρωπαίοι οδηγήθηκαν στη μετανάστευση λόγω της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Διέσχισαν τον Ατλαντικό προς τη Νότια και τη Βόρεια Αμερική και έφθασαν έως την Αυστραλία για να ξεφύγουν από τη μιζέρια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Την ώρα που η Ευρώπη ανησυχεί βλέποντας σε αργή κίνηση την δική της κρίση, και άλλες παγκόσμιες δυνάμεις εξακολουθούν να βλέπουν υπνωτισμένες το παράδοξο θέαμα των μυριάδων προσπαθειών που καταβάλλουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να σώσουν το ευρώ (και έτσι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα), σύννεφα πολέμου μαζεύονται για άλλη μία φορά επάνω από το Ιράν.

Η ευρωζώνη βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, επειδή μόνο εκεί, στο βασίλειο του δεύτερου πιο σημαντικού νομίσματος μετά το δολάριο, μπορεί η κρίση να χτυπήσει μία αδύναμη «δομή», και όχι ένα κράτος με πραγματική ισχύ.