Μεγάλη ανάσα από τις εκλογές στην Ολλανδία. Μεγαλύτερη από ότι φανταζόμαστε. Μα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, θα αντιτείνει κάποιος. Έγινε.

Τα ιστορικά γεγονότα, κάποιες φορές, εμφανίζουν ήσσονος σημασίας δυναμική στην αρχή. Αργότερα όμως, διογκώνονται με τέτοιο τρόπο που τίποτα δεν μπορεί να τα σταματήσει. Έτσι και στην Ολλανδία. Είναι μια μικρή νίκη ενάντια στον παραλογισμό του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού στην Ευρώπη.

Δεν μπορώ να βρω καλύτερο παράδειγμα από την συμπεριφορά του Εβραϊκού πληθυσμού στη Γερμανία, την περίοδο 1937-38.

Συμπληρώθηκαν 48 χρόνια (Δεκέμβριος του 1967) από την ίδρυση της οργάνωσης νεολαίας «Ρήγας Φεραίος». Μιας ασυνήθιστης περίπτωσης για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά, με μεγάλη ιδεολογικο-πολιτική επιρροή, δράση και κύρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο «Ρήγας Φεραίος» είχε κορυφαίο ρόλο στο αντιδικτατορικό κίνημα και στη εξέγερση του Πολυτεχνείου και της Νομικής.

Όταν η φωτογραφία του Σάββα Ξηρού, με τον απαραίτητο κραυγαλέο τίτλο, εμφανίσθηκε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για πρώτη φορά το 2002, ήμουν σχεδόν έτοιμος να ορκισθώ ότι τον γνώριζα. Τον είχα δει σε διαδήλωση; Ευτυχώς δεν το έκανα.

Όποιος «περπάτησε» στα στέκια των Εξαρχείων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, θα θυμάται αναρίθμητους αριστερούς όλων των τάσεων, με το ίδιο ύφος, με πανομοιότυπες ενδυματολογικές αναζητήσεις, έτοιμους στις συζητήσεις τους, να ξεκινήσουν πόλεμο για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε κανείς να αποκωδικοποιεί τις σκέψεις του Μαρξ και του Λένιν.

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Από την εμφάνιση των περίφημων ναπολεόντειων μπαλέτων μεγάλων σχηματισμών πεζικού με στολή παρέλασης, μέχρι τα «έξυπνα όπλα» και τα Stealth, οι προθέσεις, οι στόχοι τα χαρακτηριστικά και τα ηθικά διλήμματα του πολέμου ελάχιστα άλλαξαν. Έτσι και τώρα, η ιστορική περίοδος που διανύουμε καταγράφει την αγωνία και την πρόθεση των μεγάλων χωρών, να αποκτήσουν και να συντηρήσουν τους φυσικούς πόρους που χρειάζονται. Η μάχη για το πετρέλαιο και το νερό είναι παλαιά και γνωστή.

Από την εμφάνιση των περίφημων ναπολεόντειων μπαλέτων μεγάλων σχηματισμών πεζικού με στολή παρέλασης, μέχρι τα «έξυπνα όπλα» και τα Stealth, οι προθέσεις, οι στόχοι τα χαρακτηριστικά και τα ηθικά διλήμματα του πολέμου ελάχιστα άλλαξαν. Έτσι και τώρα, η ιστορική περίοδος που διανύουμε καταγράφει την αγωνία και την πρόθεση των μεγάλων χωρών, να αποκτήσουν και να συντηρήσουν τους φυσικούς πόρους που χρειάζονται. Η μάχη για το πετρέλαιο και το νερό* είναι παλαιά και γνωστή

«Τι θα απομείνει από τη φιλοσοφία του εικοστού αιώνα;» ρώτησαν τον Γάλλο φιλόσοφο Εντγκάρ Μορέν. “Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη!” απάντησε.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922 – 1997), φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ου αιώνα. Διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, οι απόψεις του επηρέασαν τους επαναστατικούς κύκλους της εποχής εντός και εκτός γαλλικών συνόρων. Η αναγνώριση του ιδίου όμως άργησε να έρθει, καθώς χρησιμοποιούσε διάφορα ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α) από το 1945 εώς το 1970.