Το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ήρθε για να μείνει. Αυτό είναι κατανοητό παντού και κυρίως στις χώρες προορισμού, όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Σουηδία αλλά και σε χώρες εισόδου στην ΕΕ, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Οι ασκούμενες πολιτικές αφορούν αφενός στον έλεγχο και διαχείριση των ροών από τις εμπόλεμες περιοχές και αφετέρου στη φιλοξενία μέχρι την ενσωμάτωση των προσφύγων.

Η Ιστορία δείχνει πως τα ανθρώπινα κύματα είναι εξίσου ισχυρά με το τσουνάμι. Γκρεμίζουν τείχη, ρίχνουν κυβερνήσεις. Το νέο προσφυγικό ζήτημα των 3 ηπείρων, με ροές από την Αφρική και την Ασία προς την Ευρώπη, είναι αποτέλεσμα των νέων μορφών πολέμων από μη κρατικούς στρατούς, με αιτίες στις ανισότητες, στα συμφέροντα και στις θρησκείες. Η αντιμετώπιση του προβλήματος επιτόπου απαιτεί συνδυασμό στρατιωτικού τύπου παρεμβάσεων και μεγάλης κλίμακας αναπτυξιακών μέτρων.

Να εκμεταλλευθούνε την κοινοβουλευτική συναίνεση και την εθνική ωρίμανση προτείνει η Αννα Διαμαντοπούλου με επιστολή της προς τους πολιτικούς αρχηγούς Ν.Δ., ΠαΣοΚ, Ποτάμι από τους οποίους ζητά να εκπονήσουν ένα νέο εθνικό σχέδιο για τη χώρα.
Σε μείζον όμως εθνικό ζήτημα αναδεικνύει την ανεργία και τις πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν για τη μείωσή της.

Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας μια δραματική στιγμή έχοντας, όμως, σπάνια πολιτικά πλεονεκτήματα.

Έχει τεράστια λαϊκή υποστήριξη που του δίνει τη δύναμη να ορίσει ακόμη και το κόμμα του και όχι να ορισθεί από αυτό.

• Όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου είναι εμφανώς έτοιμα να υποστηρίξουν ένα σχέδιο από κοινού.

• Οι εταίροι έχουν κάθε λόγο να προβούν σε συμβιβασμούς από τη μεριά τους όταν απέναντι τους έχουν ομοψυχία που εγγυάται μακρόχρονη πολιτική σταθερότητα.

Το μήνυμα των ελληνικών εκλογών δεν πρέπει να το παρανοήσουμε. Το γεγονός ότι ένα 36% των Ελλήνων ψηφοφόρων επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ – το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς , δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει στραφεί προς τον Κομμουνισμό. Το εκλογικό σώμα εξέφρασε την απόγνωση, την απογοήτευση και την πληγωμένη εθνική του υπερηφάνεια.

Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια κρίσης και ενώ σε λίγες μέρες λήγει τυπικά το "Μνημόνιο", η Ελλάδα βρίσκεται πάλι οριακά αντιμέτωπη με τον κρισιμότερο κόμπο της: τη μόνιμη αδυναμία του πολιτικού της συστήματος. Του πολιτικού συστήματος που συνεχίζει να "επαιτεί" και να "απειλεί".