Ο επαναπατρισμός των νέων επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, ζήτημα που συζητήθηκε και πάλι έντονα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι προφανώς θέμα εκκλήσεων στον πατριωτισμό ή σε κάποια αριστερή, προοδευτική συνείδησή τους. Αν ήταν, θα είχαν ήδη επιστρέψει, μπορεί και να μην είχαν φύγει καθόλου. Για να εκτιμήσουμε και, ενδεχομένως, να επηρεάσουμε τις πιθανότητες κάποτε να επιστρέψουν, όσοι από αυτούς επιστρέψουν, πρέπει πριν απ’ όλα να κατανοήσουμε το γιατί έφυγαν

Παρ’ ότι επί ενάμιση χρόνο ζούμε καταστάσεις απολύτως πρωτότυπες, πολλά από αυτά που έχουν συμβεί ήταν προβλέψιμα, αν όχι ως βέβαιες εξελίξεις, τουλάχιστον ως πιθανές εκδοχές του μέλλοντος

Πρώτον: Είναι διάχυτη η άποψη ότι η επώδυνη κατάληξη της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εγκαίρως επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο, ένα Plan B. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω: Αυτό που κατά τη γνώμη μου έλειψε, δεν ήταν το Plan B, αλλά κυρίως το Plan A.

Πρώτον: Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος αναφέρθηκε στην αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου με τρόπο που για οποιοδήποτε άλλο δημόσιο πρόσωπο, ακόμη και για τους εριστικούς τηλεοπτικούς πανελίστες, θα εθεωρείτο απρεπής: «Κάποια κυρία που έχει ορισμένες ιδέες… της ήρθε στο μυαλό… να μην ακούμε τις ανοησίες του ενός και του άλλου»

Γιατί ο μαυροφορεμένος δήμιος του Ισλαμικού Κράτους, αυτός που πρωταγωνίστησε στη φριχτή τελετουργία του αποκεφαλισμού των Αμερικανών δημοσιογράφων Τζέιμς Φόλεϋ και Κέβιν Σότλοφ, και του Βρετανού οδηγού Άλαν Χένινγκ, ήταν αυτός που ήταν; Πιστεύει κανείς ότι αν μιλούσε αραβικά, οι παραλήπτες δεν θα έπαιρναν το μήνυμά του; Απλώς, τα αγγλόφωνα τηλεοπτικά δίκτυα θα έπρεπε να μεταδώσουν τα βίντεο υποτιτλισμένα. Γιατί λοιπόν επελέγη ένας επαρκέστατα αγγλομαθής, με χαρακτηριστική μάλιστα βρετανική προφορά;

τη λαϊκιστική και νεοναζιστική Άκρα Δεξιά –των ιδεών του εθνικισμού, του φυλετισμού, του αντισημιτισμού, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας, των διακρίσεων…– έχοντας συνείδηση μιας απλής τελικά αλήθειας: ότι η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε απειλητική στους δρόμους και το Κοινοβούλιο όταν οι ιδέες της είχαν γίνει –και ακριβώς επειδή είχαν γίνει– κοινός τόπος.

Ο Γιώργος Καμίνης πέτυχε το αδιανόητο. Αυτό, που ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι φίλοι του δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ελπίσει. Και το πέτυχε, γιατί το διεκδίκησε με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να το πετύχει: μίλησε ως πολίτης σε πολίτες και μίλησε πολιτικά. Τόσο απλά.

Είχε κάτι το δονκιχωτικό αυτή η ιστορία. Πριν από 9½ εβδομάδες, ο μέχρι πρότινος Συνήγορος του Πολίτη, με αναγνωρισιμότητα που μόλις υπερέβαινε το 10%, αμήχανος στο κοστούμι του υποψηφίου, ξεκινούσε από το τίποτε. Δεν είχε κοντά του παρά μια ολιγάριθμη παρέα παλαιών και νεότερων φίλων, που περιφερόταν νομαδικά από γραφείο σε γραφείο.