Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει γίνει γνωστό αν ο πρωθυπουργός έκανε αποδεκτή την παραίτηση του κ. Μουζάλα, επειδή εν τη ρύμη του λόγου αποκάλεσε τη FYROM Μακεδονία. Ο ορυμαγδός αντιδράσεων που ξέσπασε επιβεβαιώνει ότι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής ζωής του τόπου είναι αυτό της υποκρισίας.

Οι εικόνες με τους πανηγυρισμούς των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων έφεραν στη μνήμη τις αντίστοιχες το βράδυ του δημοψηφίσματος. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάθε σοβαρός άνθρωπος γνωρίζει ότι κυριολεκτικά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται έως το τέλος του έτους να ψηφίσει και να εφαρμόσει πάρα πολύ σκληρά μέτρα και αυτά με οριακή πλειοψηφία 155 εδρών. Το δυστύχημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας επέλεξε και τώρα, που τελείωσαν οι αντιμνημονιακές ανοησίες, να συνεργαστεί με το λαϊκίστικο μόρφωμα του κ. Καμμένου και όχι με τα κόμματα της κεντροαριστεράς και της λογικής, που είναι φυσικά η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι. Η επιλογή του αυτή μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι πολύ σύντομα η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα

Οι προσεχείς εκλογές είναι οι πρώτες από τη μεταπολίτευση όπου θα απουσιάζει πλήρως το στοιχείο της ελπίδας και της προσδοκίας. Πλέον, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών γνωρίζει ότι το πλαίσιο σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι ασφυκτικό και προκαθορισμένο, με βάση και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το τρίτο μνημόνιο.

Ήταν Οκτώβριος του 2013, παραμονή της ανακοίνωσης της πρωτοβουλίας των «58», όταν καλεσμένοι σε σπίτι φίλης στου Παπάγου, εις εκ των παρευρισκομένων τόλμησε να πει στην αμιγώς εκσυγχρονιστική παρέα που άκουγε ΣΥΡΙΖΑ και έβγαζε φλύκταινες ότι θα πρέπει η χώρα να περάσει (και) από τα «χέρια» του Αλ. Τσίπρα. Μόνο έτσι, μας έλεγε, θα μηδενιστεί το κοντέρ, θα κλείσει ο κύκλος της μεταπολίτευσης και θα τελειώνουμε με τους μύθους.

Η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 πήγε με κεντρικό σύνθημα «εντολή λύση». Πράγματι, αμέσως μετά τις εκλογές, συνεργάστηκε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου η χώρα να γλιτώσει τη χρεοκοπία και να παραμείνει στην ευρωζώνη. Η τρικομματική κυβέρνηση, λοιπόν, είχε ένα ξεκάθαρο πλαίσιο ύπαρξης, το οποίο –άσχετα αν δεν επιτεύχθηκε– συνδυαζόταν και με μια προσπάθεια να αλλάξουν κάποιοι από τους σκληρούς όρους της συμφωνίας με τους εταίρους

Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου, κατ’ ουσίαν, καλείται να αποφασίσει πώς θα πορευτεί από εδώ και πέρα. Τι θα γράφουν οι ράγες πάνω στις οποίες θα βαδίσει.

Ουσιαστικά αναζητείται το «νέο εθνικό πρόταγμα» και ταυτόχρονα οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούν να το υλοποιήσουν. Τα πράγματα είναι πλέον δεδομένα: από τη μία έχεις μια παλαιοκομματική ΝΔ, η οποία ακολουθεί πλήρως την πολιτική που κατήγγελλε, ακυρώνοντας τα αλήστου μνήμης Ζάππεια (1, 2, 3 κ.ο.κ.). Μια ΝΔ που τοποθετεί σε κρίσιμα πόστα παιδιά του κομματικού σωλήνα προκειμένου να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Πλην λίγων εξαιρέσεων, επιλέγει υπουργούς επιρρεπείς στο ρουσφέτι και στις συντεχνίες και πρόσωπα από τον πάγκο της Πολιτικής Ανοιξης ή του ερεβώδους Δικτύου 21. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απίστευτη επιλογή για το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού.

Απομένουν λίγα 24ωρα πριν από το δεύτερο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ και ο διάλογος εξαντλήθηκε γύρω από την πρωτοβουλία των 58 , περισσότερο, όμως, με όρους καχυποψίας, παρά με την ουσία των όσων λένε. Διότι οι υπογράφοντες (άνθρωποι σοβαροί και με κύρος στην κοινωνία) δεν κάνουν τίποτα άλλο από το αυτονόητο, να καλούν δηλαδή σε διάλογο τα κόμματα, τις κινήσεις και τις προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς.

Στην Ελλάδα η λέξη «Ευρώπη» ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια μια από τις πιο θετικά προσδιορισμένες έννοιες στη χώρα μας. Η συμμετοχή στους θεσμούς της εξασφάλιζε ασφάλεια, σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, όμως, και για να το πω σχηματικά, πολλοί, ανάμεσά τους και αρκετοί πολιτικοί, αντιλαμβάνονταν την Ευρώπη σαν το θειο από την Αμερική που στέλνει σωρηδόν χρήματα στον άτακτο ανιψιό χωρίς να γνωρίζει ή αδιαφορώντας για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα δολάρια ή μάλλον τα ευρώ. Μάθαμε να μιλάμε για τα ΜΟΠ, τα Πακέτα Ντελόρ, τα ΚΠΣ, το ΕΣΠΑ.

Πρόσκληση σε στελέχη της Κεντροαριστεράς για να συμμετέχουν στο εγχείρημα συγκρότησης του τρίτου πόλου στο πλαίσιο της πρότασης που έχει καταθέσει η ΔΗΜΑΡ, απευθύνει ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Αν. Παπαδόπουλος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι αυτοαποκλείεται από την προοπτική της Κεντροαριστεράς και χαρακτηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κομμάτι της Αριστεράς του παρελθόντος, που διατηρεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ξεπερασμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Από την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ έχουμε μιλήσει για την ανάγκη συγκρότησης του χώρου της Κεντροαριστεράς, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ισχυρού τρίτου πόλου. Ισχυρός τρίτος πόλος σημαίνει συγκέντρωση των προοδευτικών δυνάμεων με αναφορές στη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά και σοσιαλδημοκρατία, που διαφωνούν με τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές και είναι απέναντι στη λαϊκίστικη ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν σας κρύβω ότι το περασμένο Σάββατο αισθάνθηκα πολύ μεγάλη ικανοποίηση, όπως φαντάζομαι και κάθε δημοκράτης πολίτης. Τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες, είναι η απόδειξη πως η Δημοκρατία μας λειτουργεί. Πάντως, την πλήρη ικανοποίηση θα την νιώσουμε όλοι όταν τελειώσουμε οριστικά με αυτό το άθλιο φαινόμενο του ναζισμού. Θέλει χρόνο, όμως νομίζω ότι πλέον έχουν μπει τα θεμέλια.

Η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό με το που ακούς το όνομα Λεωνίδας Κύρκος (σαν σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατό του) είναι η ακάματη προσπάθειά του έως το τέλος της ζωής του για την ανανέωση του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στη χώρα μας. O «τελευταίος μεγάλος» αριστερός ήταν και παραμένει ταυτισμένος με την έννοια της ανανέωσης της Αριστεράς και της διαρκούς προσαρμογής της στις νέες συνθήκες. Εξού και οι ριζοσπαστικές τομές που έκανε, πολλές φορές με προσωπικό κόστος (βλ. την παρουσίαση του καθηγητή Στ. Τσακυράκη, «ΝΕΑ» 24/8/2013).