Η εμφάνιση του προβλήματος της έλλειψης μεγάλου αριθμού εργαζόμενων από τον τουρισμό, ειδικά μετά από τις πολλαπλές κρίσεις που ζούμε ως χώρα εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια, έπεσε για πολλούς, και ιδιαίτερα για τους τουριστικούς επιχειρηματίες όπως φαίνεται, «ως κεραυνός εν αιθρία». Είναι προφανές ότι δεν είχαν κατανοήσει τον βαθμό σημασίας της επιδείνωσης των όρων εργασίας (μισθού και συνθηκών) ή σκόπιμα δεν ενδιαφέρονταν διότι πίστευαν ότι και στην περίπτωση αυτή θα λειτουργούσε κάποιος αυτοματισμός «απελπισίας» των ανέργων για ευκαιριακή απασχόληση εξαιτίας των σταθερά υψηλών ποσοστών ανεργίας στη χώρα.

Κάθε χρόνο, η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ ξεσηκώνει έναν δυσανάλογα μεγάλο θόρυβο σχετικά με τις αδυναμίες του συστήματος. Σε καμία περίπτωση βέβαια αυτό που συμβαίνει δεν το λες και σοβαρή συζήτηση με την αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Μέχρι πέρυσι η κύρια αναφορά – στόχος ήταν τα ανεβοκατεβάσματα των βάσεων και οι χαμηλοί βαθμοί εισαγωγής στις σχολές χαμηλής ζήτησης.

Ένα βασικό συμπέρασμα της διδακτορικής μου διατριβής με θέμα «Τουρισμός και περιφερειακή ανάπτυξη: η περίπτωση των ελληνικών νησιών», ήταν ότι ο τουρισμός βοηθάει στη δημιουργία συνθηκών αύξησης των εισοδημάτων, της απασχόλησης, του πληθυσμού (αυτό που ονομάζουμε μεγέθυνση) σε μια περιοχή, αλλά δεν συμβάλλει αυτόματα στη σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη των περιοχών αυτών. Ηταν ξεκάθαρο ήδη από τη δεκαετία του ’80 ότι νησιά όπως η Ρόδος, η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Κως είχαν καταφέρει να αντιστρέψουν τη φθίνουσα οικονομική και δημογραφική τους πορεία εξαιτίας του τουρισμού.

Η κρίση που ξέσπασε το 2009 είχε ως φυσική συνέπεια να αλλάξει και το πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε μετά το 1974 με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εξουσία. Το νέο τοπίο, όπως διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2012 (ειδικά σε εκείνες του Μαΐου, όπου κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 20%) και φαίνεται να διατηρείται χωρίς σημαντικές αλλαγές μέχρι σήμερα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αποτύπωσε την έντονη δυσαρέσκεια έως και την οργή των πολιτών προς τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία για την πολιτική τους μέχρι το 2009 και για τη διαχείριση της κρίσης.

Πολύ συζήτηση έχει γίνει και γίνεται ακόμη και σήμερα τόσο μέσα στο κόμμα, όσο και στη κοινωνία για το ρόλο και τη δράση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ τη μετεκλογική περίoδο σε ότι αφορά τόσο στην αρχική απόφαση για συμμετοχή της στη κυβέρνηση του Ιουνίου 2012 όσο και στην «έξοδό» της ένα χρόνο μετά. Οτι υπάρχει η συζήτηση αυτή σημαίνει ότι η κοινωνία παρακολουθεί στενά τη πορεία της ΔΗΜΑΡ, η οποία έχοντας δώσει στοιχεία υπεύθυνου λόγου και υπεύθυνης στάσης από τότε που συστάθηκε, προσελκύει το ενδιαφέρον ενός κοινού ευρύτερου από τους ψηφοφόρους της.

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση για πρώτη φορά στη χώρα ολοκληρωμένης στρατηγικής και αναπτυξιακής πολιτικής που να καλύπτει το σύνολο της νησιωτικής Ελλάδας με βάση τη συνταγματική επιταγή (άρθρα 101 και 106) ήταν ο βασικός στόχος που ανέλαβε να υλοποιήσει η Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής (ΓΓΑΙΝΠ) στη περίοδο από τον Αύγουστο 2012 μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της σήμερα μετά τη σταδιακή ενίσχυση των περιφερειακών δομών της χώρας και ιδιαίτερα με πρόσφατη διοικητική διάρθρωση της χώρας με αιρετές Περιφέρειες, ισχυρούς Δήμους και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση.

Από το 1974 που εμφανίστηκε η Ανανεωτική Αριστερά στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας κυριάρχησαν δύο φαινόμενα:

- Η Ανανεωτική Αριστερά αποτέλεσε τη μήτρα νέων ιδεών γύρω από θέματα εκδημοκρατισμού στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, στην ανάπτυξη με περιβαλλοντική προστασία, στη προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος, στη λειτουργία του κράτους για την εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών και όχι πελατειακών συμφερόντων κλπ.
- Η Ανανεωτική Αριστερά παρά την απήχηση που είχαν οι ιδέες της στη κοινωνία, αλλά και την αποδοχή των ηγετών της από μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού (και ορισμένες φορές από τη πλειοψηφία του), αυτό δεν μετουσιωνόταν σε αντίστοιχη εκλογική δύναμη.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι συνδυασμός τουλάχιστον τριών παραγόντων:

- της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που προσπαθώντας να εξασφαλίσει όλο και μεγαλύτερα βραχυπρόθεσμα κέρδη στο κερδοσκοπικό και τραπεζικό κεφάλαιο και στους «λειτουργούς» του οδήγησε σε πλήρη ανισορροπία μεταξύ πραγματικής και λογιστικής οικονομίας. Οι δυνάμεις αυτές κυριαρχούν απόλυτα και σήμερα, επιβάλλοντας στα κράτη και στις εκλεγμένες κυβερνήσεις τους όχι μόνο την διάσωση τους από τη χρεωκοπία αλλά και τη χρηματοδότηση της με μεταφορά πόρων που περικόπτονται από τις δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών ως υπερβολικές και περιττές.