Όποιος παρακολουθεί καθημερινά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και ιδιαίτερα την οικονομική κατάσταση που μέρα με τη μέρα χειροτερεύει, θα βγάλει το συμπέρασμα πως οι σημερινοί μας κυβερνήτες ακολουθούν τις ίδιες αν όχι χειρότερες μεθόδους από εκείνες των προηγουμένων. Αυτό μπορεί για ένα διάστημα να τους κρατήσει στις καρέκλες της εξουσίας, σίγουρα όμως θα βυθίσει το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού στη φτώχεια και την εξαθλίωση…

Ένας από τους κύριους στόχους των κυβερνώντων όπως φαίνεται, είναι να μειωθούν αριθμητικά όσο γίνεται περισσότερο οι ηλικιωμένοι πολίτες, οι συνταξιούχοι με άλλα λόγια, που όπως δείχνουν οι στατιστικές γινήκανε πολλοί!

Όταν ιδρύθηκε το κόμμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ πριν από πέντε χρόνια, δημιούργησε πολλές ελπίδες. Και όχι μόνο σε εμάς που το φτιάξαμε, αλλά και σε αρκετόν ακόμα κόσμο που είχε γοητευτεί από τις τότε υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Πολλοί εντάχθηκαν τότε στις γραμμές μας και ακόμα περισσότεροι έγιναν ψηφοφόροι μας. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν απανωτά εκείνο το διάστημα, πήραμε ένα αρκετά καλό ποσοστό. Πολύ καλή ήταν και η επίδοσή μας στις Δημοτικές Εκλογές.

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, ιδρύσαμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερά. Το πρώτο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε λίγον καιρό αργότερα, επικύρωσε την ύπαρξή του και η ιδρυτική του διακήρυξη παραμένει ένα από τα σημαντικότερα αριστερά ντοκουμέντα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα.

Από τα πρώτα του βήματα όμως το κόμμα μας άρχισε να υπονομεύεται και μάλιστα από ανώτερα στελέχη του. Πολλά στελέχη του κόμματός μας είτε προέρχονταν από τον Συνασπισμό, είτε από άλλα πολιτικά κόμματα και ομάδες, είτε από το χώρο των ανένταχτων, δεν είχαν σαν στόχο την οικοδόμησή του, αλλά πως θα το οδηγήσουν από την αρχή σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή σε άλλους πολιτικούς χώρους!

Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς ιδρύθηκε σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα και τον λαό μας. Ίσως κι εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην ίδρυσή του να μην περίμεναν πως η κατάσταση θα έφτανε πολύ γρήγορα στο "απροχώρητο". Ωστόσο αυτή είναι η πραγματικότητα. Με την κύρια ευθύνη των δύο κομμάτων που κυβερνήσανε τη χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά, βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού. Να μην αραδιάσω τις αιτίες που οδήγησαν ώς εδώ την κατάσταση. Είναι άλλωστε γνωστές σε όλους τώρα πια.

"Θα τα καταφέρετε, σύντροφοι;". Με αυτή τη φράση ρωτάμε ολόκληρη την ηγεσία του Συνασπισμού, δηλαδή τον πρόεδρο, την Πολιτική Γραμματεία και την Κεντρική Επιτροπή, με άλλα λόγια όλους και όλες που έχουν εκλεγεί στο τελευταίο μας τακτικό συνέδριο: "Θα τα καταφέρετε, σύντροφοι, να ξεχαστεί ακόμη και το όνομα του κόμματός μας;".

Σύντροφοι, το βλέπετε, πιστεύουμε, πολύ καθαρά, ότι εδώ και αρκετόν καιρό οι προσπάθειές σας δεν εστιάζονται στο πώς θα αναπτυχθεί ο ΣΥΝ, αλλά πώς θα κατορθώσει να προσαρμοστεί στα μέτρα και στις απαιτήσεις των συμμάχων μας, δηλαδή πώς θα "κοντύνει" όσο γίνεται περισσότερο.

Όταν πριν από 17 χρόνια ιδρύσαμε το κόμμα του Συνασπισμού (ένας τίτλος που συμβολίζει την ενότητα της αριστεράς), κανένας δεν φαντάζονταν ότι κάποιοι στις μέρες μας θα επιχειρούσαν να τον υποβιβάσουν σε "συνιστώσα".

Φυσικά, η πορεία του δεν ήταν πάντα όπως θα τη θέλαμε. Ένα μέρος από τα στελέχη του, μεταξύ των οποίων και η πρώην πρόεδρός μας Μαρία Δαμανάκη, προτίμησαν να μετακομίσουν στο σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, εξασφαλίζοντας έτσι τη σιγουριά τους και ό,τι άλλο θα προέκυπτε.