Βλέπω κι εγώ, μαζί με το εμβρόντητο πανελλήνιο, τις ειδήσεις για την υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου» και νοιώθω οργή και θλίψη. Οργή για τους επιτήδειους που φέρονται να κερδοσκόπησαν εις βάρος δυστυχισμένων παιδιών και θλίψη για ένα κράτος - Επιμηθέα.

Η επανάληψη τέτοιων καταστροφών, σε βάθος χρόνου, και ανάλογων αντιδράσεων από την πλευρά της Πολιτείας, με οδηγεί στη σκέψη ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι είναι εκείνο που εμποδίζει τις δημόσιες αρχές από το να προλαμβάνουν μια καταστροφή, ένα κακό.

Πολλοί από μας που ζήσαμε τη φρίκη των πυρκαγιών του φετινού Αυγούστου αγωνιούμε ενόψει του πιθανού κινδύνου η καταστροφή αυτή να συνοδευτεί από πλημμύρες. Είναι κοινή γνώση ότι τις πυρκαγιές ακολουθούν πλημμύρες και ότι, εάν δεν έχουν δημιουργηθεί αντιπλημμυρικά έργα, οι συνέπειές τους μπορεί να είναι καταστροφικές. Οταν αυτό συμβαίνει, τότε μαθαίνουμε για την ύπαρξη πολλών και κακών νόμων καθώς και χρονοβόρων διαδικασιών οι οποίες δεν επιτρέπουν την εφαρμογή των έργων που διασφαλίζουν μια αντιπλημμυρική προστασία.