Ο κ. Μητσοτάκης έχτισε ένα ευχάριστο θέαμα στη ΔΕΘ πάνω στην άμμο αυθαίρετων υποθέσεων

Όσα είπε ο κύριος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ αποτελούν μια επιτομή αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «νεοφιλελευθερισμό της ευκολίας και της ανεμελιάς» για το παρόν και το μέλλον. Και τούτο γιατί όσα είπε στηρίζονται σε τρεις αυθαίρετες υποθέσεις.

«Ενα από τα στρατηγήματα που χρησιμοποιεί η "νεογλώσσα" είναι η επανάληψη, όπως όταν ακούμε: "Εχουμε προσπαθήσει τα πάντα για να νικήσουμε την ανεργία, αλλά τίποτα δεν έχει λειτουργήσει". Αρα «δεν υπάρχει εναλλακτική» στη λιτότητα. Τότε η παραίτηση επικρατεί πάνω στην ελπίδα για εξεύρεση λύσης, όμως η παραίτηση έχει ένα πολιτικό κόστος με εκλογικούς όρους»

Κλασική τακτική των κυβερνήσεων είναι η ωραιοποίηση της κατάστασης και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Οταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και αυτό είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού, οι επιδέξιοι προπαγανδιστές και τα φιλικά μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να μεταμφιέσουν την πραγματικότητα. Δεν γίνεται το άδειο ποτήρι να το εμφανίσουν ούτε καν μισογεμάτο. Καραδοκεί ο κίνδυνος της ξεφτίλας.

Σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, είναι πλέον σαφές ότι επιτέλους διαχωρίζονται η ήρα από το στάρι. Έστω και έτσι, χρόνια προβλήματα και δυσλειτουργίες έρχονται στο φως καθημερινά και φανερώνουν το μέγεθος της ανευθυνότητας, της ιδιοτέλειας, της τσαπατσουλιάς, της αερολογίας και της κοινωνικής αναλγησίας που μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα ως πολιτεία και ως πολίτες. Ο καθένας πλέον κρίνεται φανερά από αυτό που κάνει είτε ως άτομο είτε ως πολιτική αρχή και όχι από «τα παραμύθια της Χαλιμάς».

Θεμελιώδες χαρακτηριστικό όλων των εκδοχών του δογματισμού και του φονταμενταλισμού, από τον Στάλιν μέχρι τον Μπους και τους Ταλιμπάν, αποτελεί ο μανιχαϊκός, διχοτομικός και απλουστευτικός τρόπος πρόσληψης της πραγματικότητας: άσπροι = καλοί / μαύροι = κακοί, όπως στις ταινίες της σειράς "Ο πόλεμος των άστρων" του Τζορτζ Λούκας. Το "καλό" και το "κακό", ο "παράδεισος" και η "κόλαση" δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν και να συμπλέκονται σε μια αέναη διαλεκτική αντιθετική συνύπαρξη, με περιοδική και συγκυριακή επικράτηση του ενός επί του άλλου εντός μιας συστημικής ολότητας.

Η πρωταρχική αιτία -όσο και αν είναι μακρινή- της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης που ζούμε είναι ιδεολογική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, η οποία επί μακρόν είχε θεωρηθεί αναξιόπιστη και είχε περιθωριοποιηθεί μετά τη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930, επέστρεψε δυναμικά.