Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Το γεγονός ότι η Ελλάδα ορθώς δεν αποδέχεται το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, δεν σημαίνει ότι οι χώρες που το υπέγραψαν το θεωρούν ανύπαρκτο. Από την άλλη, η Τουρκία και η Λιβύη δεν αναγνωρίζουν την Συμφωνία μερικής οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

Η Τουρκία θεωρεί ότι το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο της δίνει δικαιώματα και η Ελλάδα θεωρεί ότι έχει δικαιώματα από την ελληνο-αιγυπτιακή Συμφωνία. Αντίστοιχα η Τουρκία θεωρεί ότι η ελληνο-αιγυπτιακή Συμφωνία παραβιάζει τα δικαιώματα της, ενώ η Ελλάδα θεωρεί το ίδιο για το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.

Στο φύλλο του περασμένου Σαββατοκύριακου, ο Γιάννης Πρετεντέρης με συμπεριέλαβε στον κατάλογο των ενδοτικών, μαζί με τους Νίκο Μουζέλη και Χρήστο Ροζάκη. Αυτοί δηλαδή που σύμφωνα με τη δική του κρίση είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα στην Τουρκία του Ερντογάν ξεκινώντας από το Καστελλόριζο. Εκανε και τις σχετικές συγκρίσεις με τον ενδοτισμό των Γάλλων «πουρκουάδων» προς τον Χίτλερ, πρόσθεσε και λίγο Περικλή για να δέσει το γλυκό.

Οι διαφορές στο Αιγαίο αποτελούν ασφαλώς τον «σκληρό πυρήνα» των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η κάθε πλευρά ισχυρίζεται ότι έχει το απόλυτο δίκαιο, καθώς και ότι η άλλη πλευρά είναι πάντα προκλητική και βρίσκεται εν αδίκω. 

Οι δύο χώρες πρέπει να ξεφύγουν από τη λογική του «μηδενικού αθροίσματος», σύμφωνα με την οποία ό,τι κερδίζει ο ένας το χάνει ο άλλος. Είναι σημαντικό να εδραιωθεί η πεποίθηση ότι είναι δυνατόν να εξευρεθούν λύσεις που μπορεί να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα και των δύο χωρών. Στις σύγχρονες συνθήκες, η αντίληψη ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα και το αίσθημα ασφάλειας του γείτονα, είναι κεντρική.

Αδικαιολόγητα αιφνιδιάστηκε η κυβέρνηση από τις εξελίξεις. Η στρατηγική της Τουρκίας δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Με το παράνομο μνημόνιο με τη Λιβύη επιχειρεί να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στην απομόνωση που έχει περιέλθει λόγω των επιλογών της να παραβιάζει το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω της αναβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας με τις τριμερείς συνεργασίες και την εν γένει πολυδιάστατη πολιτική μας. Αποσκοπεί στο να παρεμβάλει νομικούς και πραγματικούς φραγμούς στον East Med και να μας εμποδίσει να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας για οριοθέτηση της ΑΟΖ με χώρες όπως η Αίγυπτος.

Η εμπλοκή στις εξορύξεις για υδρογονάνθρακες στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), σε διεθνή ύδατα δηλαδή και όχι κυπριακά, έπρεπε να αναμένεται. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων είχε θεωρηθεί ως κίνητρο για τις δύο πλευρές, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, για να εξευρεθεί λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Και τούτο, διότι η θέση της διεθνούς κοινότητας είναι ότι, ναι μεν η Κυπριακή Δημοκρατία έχει το δικαίωμα σε έρευνες και εξορύξεις, αλλά τα έσοδα και ο πλούτος αυτός πρέπει να αξιοποιηθούν προς όφελος και των δύο Κοινοτήτων της Κύπρου. Ότι και στην διαχείριση των εσόδων πρέπει να μετέχουν, τόσο οι Ελληνοκύπριοι όσο και οι Τουρκοκύπριοι.

Επειτα από έτη παραμέλησης, ανεκπλήρωτων καλών προθέσεων και χαμένων ευκαιριών, οι σχέσεις της Ευρώπης με την Αφρική θα πρέπει να επανακαθοριστούν. Εχει έρθει πλέον η στιγμή για μια πλήρη μεταστροφή που θα θέτει την αφρικανική ήπειρο στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πριν να είναι πολύ αργά.

Οι δεσμοί μας βαίνουν πολύ πέραν των ορίων της γεωγραφικής εγγύτητας. Μας ενώνουν κοινές αξίες, θρησκεία, γλώσσα και στρατηγικά συμφέροντα, καθώς και πολλές κοινές προκλήσεις.

Η Γερμανία επείγεται όσο ουδείς άλλος εταίρος στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη για μια συμβιβαστική λύση με την Αθήνα, αλλά και για μια προληπτική σκιαγράφηση του πλαισίου μιας διευθέτησης με το Λονδίνο που θα επιτρέπει στον Κάμερον να ταχθεί υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε. στο δημοψήφισμα.

Οι ΗΠΑ κατέγραψαν την αντοχή του Πούτιν στις κυρώσεις, την απροθυμία της Ε.Ε. για επ’ αόριστον παράτασή τους και με δεδομένο ότι χρειάζονται τη συνεργασία του Κρεμλίνου στο Ιράν και στη Συρία, έστειλαν τον Κέρι στο Σότσι την Τετάρτη 12/5 σε ένα πρώτο μήνυμα διόρθωσης της γραμμής τους απέναντι στη Ρωσία.