Πολύς ο λόγος για την Αριστερά τις τελευταίες μέρες. Κυβερνώσα Αριστερά, Ριζοσπαστική Αριστερά, Λαϊκίστικη Αριστερά, Σοσιαλιστική Αριστερά. Η προοδευτική παράταξη βρίσκεται και πάλι σε έναν φαύλο κύκλο ομφαλοσκόπησης με τις διάφορες ομάδες και ρεύματα να ταμπουρώνονται και να ρίχνουν φύρδην μίγδην προτάσεις από τις πολεμίστρες τους. Να δούμε τα δεδομένα.

Μπροστά μου έχω ένα κείμενο του 2007 που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο οποίο αναλύω πώς σκέφτομαι τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Στο κείμενο αυτό, αφού πρώτα κάνω ορισμένες διαπιστώσεις, ότι για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ριζοσπαστικό και όταν ασκεί εξουσία ρέπει σιγά σιγά προς τον φιλελευθερισμό, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό και ανατρεπτικό ΠΑΣΟΚ με τις ρηξικέλευθες απόψεις και θέσεις χρειάζεται μια αριστερή καρδιά.

...Η σύγχρονη Αριστερά συμπυκνώνει τις δημοκρατικές σοσιαλιστικές ιδέες, την ανανεωτική πλουραλιστική Αριστερά και την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά με τις ιδέες για ανοικτές κοινωνίες. Η σημερινή Αριστερά οφείλει να ξεπερνά τα σύνορα και όχι να ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη. Οφείλει, χωρίς αυταπάτες, δογματισμούς και μαξιμαλισμούς να αφουγκράζεται τις ανακατατάξεις, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές που γέννησε η παγκοσμιοποίηση.
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι το νέο που θα δώσει διέξοδο στα κοινωνικά στρώματα που ασφυκτιούν μη έχοντας πολιτική διέξοδο. Εάν το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δώσει τον απαιτούμενο βηματισμό, εάν ανοίξει την πόρτα στο καινούργιο, θα εξαρτηθεί από το εάν θα περάσει πάνω από τον πήχυ των μηχανισμών ή εάν ευλαβικά, κλείνοντας το μάτι στο παρελθόν, υποταχθεί σ’ αυτούς.

Οι καθυστερήσεις για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς συνεχίζονται και μάλλον θα οδηγήσουν στην ματαίωση ενός πειράματος που ήταν απο την αρχή καταδικασμένο.

Οι λόγοι είναι αρκετοί. Θα αναφέρω μερικούς απο αυτούς.

Τα κοινωνικά κινήματα δεν δημιουργούνται με όρους συγκόλλησης σε επίπεδο κορυφής ούτε είναι αποτέλεσμα προσωπικών φιλοδοξιών που δημιουργούν πολιτικές στα μέτρα τους.

Μια απλή ανάγνωση των κινήσεων των επικεφαλής των κινήσεων καταδεικνύει ότι μάλλον προσπαθούν να αποφύγουν τα μονοπάτια του ρίσκου και να επιλέξουν αυτά του βολέματος.

Το χάσαμε το παιχνίδι; Αναρωτιούνται πολλοί συμπαθούντες την Ευρωπαϊκή σύγχρονη Αριστερά βλέποντας τους κυβερνώντες να επιταχύνουν την ταχύτητα «του σπιράλ του θανάτου» όπως έλεγε και ο Βαρουφάκης. Πολλοί απογοητεύτηκαν, και «τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι».

Αλλοι πάλι επιμένουν για ένα άλλο δρόμο που νίκησε σε ιδέες και αξίες. Αυτοί άρχισαν και πάλι τη συζήτηση για την Υπεύθυνη Αριστερά που δεν έχει σχέση με τα plan Χ, τις καθεστωτικές νοοτροπίες , το ψέμα και τον λαϊκισμό. Για την αριστερά της ευθύνης που τιμά τους αγώνες της για δημοκρατία, αλλαγές και εκσυγχρονισμό.

Η Ελληνική Αριστερά κινδυνεύει τα δυο τελευταία χρόνια να χάσει τα ηθικά της πλεονεκτήματα.

Πολλοί είναι εκείνοι που τις τελευταίες μέρες στηλιτεύουν την στάση του κόμματος της Ανανεωτικής Αριστεράς να ψηφίσει «ναι» στο νομοσχέδιο για την απλή αναλογική.

Οι ενστάσεις τους δεν στερούνται επιχειρημάτων. Πολύ απλά λένε ότι μόνο… άδολη δεν είναι η πρόθεση του κ. Τσιπρα για την απλή και άδολη αναλογική. Δεν θα τους καταλογίσω άδικο. Ο πρωθυπουργός είχε πολλές φορές την ευκαιρία να ψηφίσει την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αλλά δεν το έκανε από καθαρή ιδιοτέλεια, αφού με τον νόμο-έκτρωμα του μπόνους των 50 εδρών θα κυβερνούσε.

Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβανόμαστε ότι ΣΥΡΙΖΑ παίρνει διαζύγιο από τις ιδέες της Αριστεράς. Το καταλαβαίνει κανείς και από τον κομπασμό των υπουργών του όταν επιχειρούν να ψελλίσουν τη λέξη που είναι γεμάτη με ιστορίες, θρύλους, αντιφάσεις και οράματα. Και για τον πιο φανατικό πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά. Θα τολμούσα να πω ότι δεν είναι ούτε καν λαϊκίστικη αριστερά, όπως μέχρι πρόσφατα τον χαρακτήριζα, έχοντας κατά νου τα ποπουλιστικά κινήματα της λατινικής Αμερικής με τον έντονο μεσιανικό χαρακτήρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν αυτό. Είναι ένα μόρφωμα αποτελούμενο από εξουσιομανείς που μένουν παρά τη γενική κατακραυγή γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

Δηλαδή κάνετε στροφή προς τη Σοσιαλδημοκρατία ? Ρώτησε ο Ν. Χατζηνικολάου τον πρωθυπουργό.

Αυτός σιώπησε για λίγα δευτερόλεπτα και άρχισε να μιλάει-μετρώντας τα λόγια του- για προοδευτικούς σοσιαλιστές, εννοώντας φυσικά τους σοσιαλδημοκράτες, και για συμμαχίες με αριστερά σχήματα στην ευρώπη , φέρνοντας το παράδειγμα της Πορτογαλίας όπου έχει σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό το Σοσιαλιστικό κόμμα καί με την συμμετοχή οικολόγων και αριστερών δυνάμεων.

Θέλει ο Τσίπρας να στρίψει δεξιά της Εδέμ και να βρεί ζωτικό χώρο? Θέλει με λίγα λόγια να γίνει σοσιαλδημοκράτης?

Το θέμα όμως δεν είναι τι θέλει αλλά τι μπορεί.

Οι πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης καταδεικνύουν ότι το πολιτικό κενό που υπάρχει ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία συνεχώς διευρύνεται. Καθημερινά και περισσότεροι πολίτες θεωρούν ότι είναι άστεγοι ανάμεσα στα δύο κόμματα που συνθέτουν τον σύγχρονο διπολισμό. Η δημιουργία μιας μεγάλης Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί μόνο ανάγκη κάλυψης γεωγραφικά ενός πολιτικού χώρου, αλλά κυρίως ανάγκη να εκφραστούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι περιθωριοποιημένα λόγω της παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Κυρίως όμως αποτελεί και την πλέον ουσιαστική πρόταση για το τέλος του φαύλου κύκλου της υπανάπτυξης.

Επιτέλους ! Μετά από καιρό άρχισε να ακούγεται και πάλι το όνομα της κεντροαριστεράς. Το θέμα είναι τώρα να οικοδομηθεί από την αρχή, χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος και να γίνει η χρήσιμη δύναμη του μέλλοντος.
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ορισμένα θέματα. Η κεντροαριστερά δεν είναι συγκόλληση κομμάτων και προσώπων αλλά πλούτος ιδεών που μετουσιώνονται σε πράξη και ισορροπούν ανάμεσα στην αγορά και το Κράτος με κοινό παρανομαστή την ανάπτυξη και την ευημερία. Ο φιλελευθερισμός, το κράτος πρόνοιας, οι μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο, η δικαιοσύνη στον καταμερισμό των βαρών , η διαφάνεια και το μέτωπο απέναντι στον λαικισμό και τον νεοφιλελευθερισμό είναι απο τα βασικά χαρακτηριστικά της κεντροαριστεράς.

...Υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός που μέχρι τώρα δεν έχει σχηματοποιηθεί , μετά την κρίση των τελευταίων δεκαετιών και αναζητεί την ταυτότητα του. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, όπως και να τον θέλουν να τον ονομάσουν πολλοί. Αριστερή σοσιαλδημοκρατία, απλώς σοσιαλδημοκρατία, φιλελεύθερος σοσιαλισμός, δημοκρατική παράταξη κ.α.
Ένας μεγάλος χώρος με μικρή έκφραση. Κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα δεν μπορεί να εκφράσει στο όλον του αυτό τον μεγάλο χώρο.
Τον εκφραστή , το υποκείμενο ,όμως αυτού του χώρου τον έχει ανάγκη ο τόπος.
Ο χώρος αυτός θα είναι πολυδιάστατος .

...Η Κεντροαριστερά, όπως εκφράζεται σήμερα από τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τον Φώτη Κουβέλη, έχει συγκεκριμένες προτάσεις. Σε αυτή την Κεντροαριστερά έχουν θέση οι σοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι ριζοσπάστες δημοκράτες αλλά και οι δημοκράτες φιλελεύθεροι. Η συμμετοχή όλων αυτών είναι βασική και αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία της κυβερνώσας Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που δεν θα κρύβεται ούτε πίσω από το «αντί» ούτε πίσω από το «όχι» και θα αυτοκαταναλώνεται στην επαναστατική γυμναστική. Οι καιροί απαιτούν ένα ΝΑΙ. Απαιτούν ένα «έτσι θα κυβερνήσουμε». Και χρειάζονται όλοι γιατί διαφορετικά το καράβι θα μπατάρει σε μία από τις δύο πλευρές. Και τότε το ναυάγιο θα είναι σίγουρο. Και η ανέλκυση μπορεί να κρατήσει χρόνια.