Yπάρχει μία αμφισβητούμενη κυριαρχία της Ν. Δ. Για όσους, φυσικά, θέλουν να τη δουν και δεν παγιδεύονται στον προκατασκευασμένο βομβαρδισμό του επικοινωνιακού μηχανισμού της. Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κουκουλώσει τα δύο μεγάλα πολιτικά ρήγματα, που αυτή τη στιγμή αποδυναμώνουν την κυριαρχία της.

Το πρώτο ρήγμα είναι κοινωνικό.

«Η επιλογή για την ευρωομάδα που θα συμμετέχουμε, σε καμία περίπτωση δεν είναι επιλογή για το ποιοι είμαστε και τι πιστεύουμε. Δεν είναι ταυτοτική επιλογή»

Για την πρόταση που κατέθεσαν από κοινού με τους Θανάση Θεοχαρόπουλο και Κώστα Ζαχαριάδη, η οποία προκρίνει την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, μιλά στην ΑΥΓΗ της Κυριακής ο Γιάννης Ραγκούσης. Το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας υποστηρίζει πως η στροφή προς την Κεντροαριστερά «σημαίνει -με όπλο τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς- να ξανασυστηθούμε πολιτικά και προγραμματικά στις δυνάμεις της εργασίας, στη μεσαία τάξη, στους Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν, στην καινοτόμο και εξωστρεφή επιχειρηματικότητα, στη νέα γενιά».

Υπάρχει πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης; Αναμφισβήτητα. Αλλά είναι ψιλοανάπηρη. Γιατί, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν στηρίζεται στη θετική αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής από μια ευρεία λαϊκή πλειοψηφία, όσο στον φόβο της ακυβερνησίας και της πολιτικής αστάθειας. Τραγικά ποσοστά, της τάξης του 70% (που δεν συναντώνται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή, κι όχι όταν έχει θριαμβικά υπερψηφιστεί με 41% προ εξαμήνου…) αποδοκιμάζουν το κυβερνητικό έργο στη διαφθορά, την ακρίβεια, την εξάπλωση της βίας σε κάθε μορφή, την προστασία των υποδομών από φυσικές καταστροφές. Η κυβέρνηση κυριαρχεί, επειδή οι άλλοι φοβίζουν. Δύναμή της, η αδυναμία των αντιπάλων της.

Δύο πολιτικοί επιστήμονες που επιμελήθηκαν τον συλλογικό τόμο «Μισός αιώνας εκλογές» (εκδ. Πόλις) κάνουν μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» μια ακτινογράφηση του σύγχρονου πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα

Για τον Πέτρο Ιωαννίδη και τον Ηλία Τσαουσάκη η πολιτική είναι καθημερινότητα. Μετρήσεις, καταγραφές, ακτινογραφία του κομματικού φαινομένου και των τάσεων για τον πρώτο. Επικοινωνία και συμβουλευτική για τον δεύτερο. Το σημείο τομής που συναντώνται είναι τώρα ένας συλλογικός – έξοχος – τόμος με τον τίτλο «Μισός αιώνας εκλογές» από τις εκδόσεις Πόλις του Νίκου Γκιώνη, για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης, γραμμένος από έγκριτους επιστήμονες και αναλυτές.

Ο πληθωρισμός είχε αρχίσει ανοδικά τινάγματα ήδη από το φθινόπωρο 2021, αρκετούς μήνες πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η εξέλιξη επιδεινώθηκε (α) με τον πόλεμο, εξαιτίας του οποίου καταστράφηκαν αλυσίδες παραγωγής και διακόπηκαν αλυσίδες τροφοδοσίας και (β) με την αυστηρή νομισματική πολιτική της Φρανκφούρτης, που αντί να ενισχύσει την προσφορά την παρεμπόδιζε, ακριβαίνοντας το χρήμα, προσφέροντας ουρανοκατέβατα κέρδη στις τράπεζες, αποθαρρύνοντας τις επενδύσεις, κατατείνοντας, τελικά, στη συντήρηση των τιμών στο ύψος τους, πολεμώντας ανεμόμυλους –μια υπερβάλλουσα ζήτηση, που απλά δεν υπάρχει.

Η μη ύπαρξη ισχυρού πολιτικά πόλου στην προοδευτική παράταξη δίνει χώρο στη Δεξιά να ηγεμονεύει στο Κέντρο και στην Ακροδεξιά να ανεβαίνει. Γι’ αυτό πρέπει να αγωνιστούμε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ξανά μεγάλος και πλειοψηφικός, με όρους 2024, αυτή είναι η πρότασή μας.

Πριν από λίγες μέρες ο Κώστας Ζαχαριάδης μαζί με τον Γιάννη Ραγκούση και τον Θανάση Θεοχαρόπουλο κατέθεσαν μια πρόταση προκειμένου να συζητηθεί στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρόταση είχε να κάνει με τη μετακίνηση του κόμματος από την Ευρωπαϊκή Αριστερά στην ομάδα των Ευρωσοσιαλιστών.

...Επαναφέρεται, ΟΡΘΩΣ, η πρόταση για ΕΝΤΑΞΗ, πλέον, του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ στην Πολιτική Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία όλα τα τελευταία χρόνια προσκαλείται και αποδέχεται να συμμετέχει ως παρατηρητής.

Η θεμελιώδης αυτή επιλογή σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενόψει μάλιστα των επερχόμενων ευρωεκλογών, έχει μια εντονότατη ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ. Θα αποτελεί, αν γίνει αποδεκτή, την πιο πειστική απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όχι απλώς εννοεί αλλά ότι εργάζεται και στην Ελλάδα και στη Ευρωπαϊκή Ένωση, ως δύναμη της Αριστεράς, για μια ισχυρή πληθυντική Κεντροαριστερά...

1. Στη Μέση Ανατολή το κορυφαίο γεγονός

Κορυφαίο γεγονός στο διεθνές σκηνικό είναι αναμφισβήτητα ο πόλεμος που ξέσπασε, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, μέσα στο έδαφος του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου. Πρόκειται για μία εξέλιξη που από τους περισσότερους παράγοντες δεν θεωρείτο εφικτή, με τις έως τότε γνωστές δυνατότητες της Χαμάς. 

Μέχρι τώρα το γυναικείο κίνημα αναδείκνυε αιτήματα ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία και στις γυναικοκτονίες. Τώρα, μια νέα μορφή αναδεικνύεται όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία. Οι δύο πατροκτονίες που συνέβησαν στο τέλος του 2023 έχουν σχέση με την ενδοοικογενειακή βία.

Ενας 16χρονος, που δεχόταν κάθε μορφής βία από τον πατέρα του, βία που είχε ως αιτία και το διαζύγιο με τη σύζυγό του, αγανάκτησε και τον σκότωσε.

H ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ κάναμε τρία στελέχη, μέλη της Πολιτικής Γραμματείας, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να μετεξελιχθεί σε κόμμα της σύγχρονης Κεντροαριστεράς και ταυτόχρονα να πάρει στο συνέδριο την απόφαση ένταξης στην πολιτική ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του

Ευρωκοινοβουλίου, όπως ήταν αναμενόμενο «τάραξε τα νερά». Και όχι μόνο τα εσωκομματικά, αλλά έγινε κεντρικό θέμα συζήτησης.

Τώρα είναι η ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία να κάνει μία μεγάλη επιλογή.

Να αποφασίσει καθαρά ότι στοχεύει να αποτελέσει το κόμμα της μεγάλης Κεντροαριστεράς, τον κύριο εκφραστή της μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης στη χώρα μας, που εκφράζει και - κυρίως - ενώνει τους πολίτες από την Αριστερά μέχρι το Κέντρο που δεν ενσωματώνεται στη στρατηγική της συντηρητικής παράταξης.

Στο πλαίσιο αυτό, απαιτούνται γενναίες αποφάσεις που θα σηματοδοτήσουν αυτή την επιλογή - και ουσιαστικά και συμβολικά - καθιστώντας εφικτό τον στόχο της κυβερνητικής προοπτικής.

Η αγάπη δεν είναι εγωισμός, κατοχή, κυριαρχία, παρερμηνευμένη περηφάνια. Η αγάπη, η πραγματική, είναι κάτι πολύ παραπάνω από σεβασμός: είναι δώρο, είναι δόσιμο, είναι ευαισθησία». Τον καθαρό λόγο του Προέδρου της Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα συμπλήρωσε ο Πάπας Φραγκίσκος: «Όποιος βλάπτει οποιαδήποτε γυναίκα βεβηλώνει τον Θεό». Οι δυο κορυφαίοι εκπρόσωποι της κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας στην Ιταλία δεν επέλεξαν τυχαία την καταγγελία των γυναικοκτονιών στα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους. Ανέδειξαν τη βία κατά των γυναικών ως το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του μίσους που κυριαρχεί σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής -από τις διαδικτυακές αντιπαραθέσεις μέχρι τις συγκρούσεις στους δρόμους και, τελικά, τον πόλεμο. Καταγγέλλοντας τους εξοπλισμούς, ο Ματαρέλα ζήτησε να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα ειρήνης, που θα αντιπαρατεθεί σε όλα αυτά τα οποία «υπονομεύουν τα θεμέλια μιας κοινωνίας η οποία οφείλει να βασίζεται στον σεβασμό των ανθρώπων».