Η καινοτομία σε αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο δεν είναι οι συμμαχίες, τα μέτωπα και οι συσπειρώσεις που συγκροτούνται, αλλά η θαυμαστή τελειοποίηση των ιδεολογικοπολιτικών ελιγμών. Σκόρπιες ιδέες, εξαγγελίες και υποσχέσεις χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες, χωρίς σαφές πολιτικό πλαίσιο, χωρίς φορτίο. Δεν πρόκειται για πολιτικά προγράμματα αλλά για ένα μωσαϊκό συλλογισμών από γνωστούς πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής, που εμφανίζονται πια με τα κωδικά τους ονόματα. Σύνθημα Ελιά, παρασύνθημα Ποτάμι. Λέξεις που, σκοπίμως, δεν παραπέμπουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, αλλά σε έναν περίπατο στην εξοχή.
Αρκεί άραγε ένας «δημοσκοπικός πραγματισμός», ο οποίος συνιστά ένα μείγμα ανεπεξέργαστων «αριστεροδεξιών» αντιλήψεων, που αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους, χωρίς ενιαίο ιδεολογικό και πολιτικό ιστό, να βγάλουν τη χώρα από την κρίση; Αυτό είναι το ερώτημα ουσίας. Και η απάντηση είναι αρνητική. Αλλά το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη δεν είναι οι θέσεις που τόσο επίμονα του ζητούσαν απ’ την αρχή κάποιοι. Είναι ο ίδιος ο.... κ. Θεοδωράκης.
Οι θέσεις του είναι θέσεις γνωστές, διατυπωμένες δημοσίως από καιρό από πολλούς «παλαιούς ή νέους πολιτικούς» με δεξιές ή αριστερές αφετηρίες, δημοφιλείς στη μεγάλη πλειοψηφία τους στις έρευνες κοινής γνώμης (με δυο – τρεις εξαιρέσεις), που αποτυπώνουν αυτό που ονομάσαμε στην αρχή «δημοσκοπικό πραγματισμό».
Σε αυτή τη χώρα «ευδοκιμούν» αυτόκλητοι σωτήρες και αυτόκλητοι τιμωροί. Βρίσκουν χώρο και αναδεικνύονται, καθώς αποκτούν οπαδούς όσο οι θεσμοί δεν λειτουργούν και οι δομές είναι κατεστραμμένες, την ίδια ώρα που ο πολιτικός και πολιτιστικός αναλφαβητισμός κυριαρχεί στο δημόσιο βίο. Ολα αυτά υπήρχαν και στην Ελλάδα προ της οικονομικής κρίσης. Οταν, όμως, ο μανδύας της επίπλαστης ευμάρειας έπεσε, τότε αποκαλύφθηκε και η τεράστια γύμνια. Κατά πόσο τη βλέπουμε;
Οι παλαιότεροι υποθέτω θυμούνται ότι κάποτε το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής περιστρεφόταν γύρω από τους περίφημους «58». Ηταν άλλες τότε οι εποχές, πριν από τις εορτές των Χριστουγέννων, οι ευρωεκλογές δεν ήταν τόσο κοντά, δεν είχε ακόμη τεθεί θέμα σταυρού και η Κεντροαριστερά τελούσε σε εαρινό αναβρασμό.
Το είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος: με την κρίση θα ανακοινώνεται κάθε ημέρα η ίδρυση και ενός νέου κόμματος. Με άλλα λόγια, η εποχή ευνοεί το σλόγκαν: «Φτιάξε κι εσύ ένα κόμμα. Μπορείς». Τι είναι όμως το κόμμα; Κατά τον πιο κλασικό ορισμό: ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού. Εξού και η πρώτη μέριμνα των κομμάτων πάντα ήταν η συμπύκνωση των ιδεών τους στην επωνυμία τους
Ζούμε τον μήνα των «μονομερών ενεργειών» σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της τρόικας. Πρώτα ο Γιάννης Δραγασάκης και στη συνέχεια ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έδωσαν το σύνθημα. Μέχρις εδώ κανένα νέο. Περιμένουμε τον άλλο μήνα, για την αναδίπλωση θέσεων. Τα όργανα αρχίζουν όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να ερμηνεύουν τας... Γραφάς. Διότι με το ρυθμό που αυτές αλλάζουν, υπάρχει ένα προβληματάκι.
Καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όλα τα κόμματα επιχειρούν να «χτίσουν» ένα γενικότερο «πολιτικό προφίλ» αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιούργησε η κρίση και μέσα σʼ αυτό να εντάξουν τη δική τους παρουσία. Είναι αξιοσημείωτο ότι σʼ όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων υπάρχει ένας «κοινός τόπος», παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις: Το τέλος των μνημονίων! Ουδείς Ελλην πολιτικός δηλώνει διατεθειμένος για μία νέα μνημονιακή δέσμευση, συμπεριλαμβανομένων και των «θεωρητικών» της αναγκαιότητας και της θετικότητας για τη χώρα, των μνημονιακών επιλογών. Το πόσο είναι εφικτό αυτό για την Ελλάδα στη σημερινή Ευρώπη είναι ένα άλλο ερώτημα. Ομως το σίγουρο είναι ότι η «έξοδος από τα μνημόνια» είναι -τουλάχιστον- κοινή επικοινωνιακή και πολιτική τακτική των κομμάτων:
Αν η συμμετοχή στην κυβέρνηση είναι η λυδία λίθος για τη δημοσκοπική αντοχή, πώς συμβαίνει τότε και το ΠΑΣΟΚ, που παραμένει εταίρος του κ. Σαμαρά, καταρρέει;
Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Κ. Ζούλα, Η Καθημερινή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2014-02-23
Τη λύση μιας «ευρείας διακομματικής συνεννόησης», στην οποία καταλυτικό ρόλο θα έχει η ΔΗΜΑΡ, περιγράφει για πρώτη φορά ο κ. Φώτης Κουβέλης, σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης στις επόμενες εθνικές εκλογές. Συγκεκριμένα, μιλάει για μια «διακομματική κυβέρνηση συνεννόησης προγραμματικού χαρακτήρα» με αναγκαία «την εξισορροπητική παρουσία ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου» και αφήνει έτσι να εννοηθεί ότι η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμη και τη γέφυρα μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, αν τούτο χρειαστεί.
Kαθώς η χώρα βαδίζει στις εκλογές, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού τοπίου. H συζήτηση που κυριαρχεί και η οποία αφορά σε εσωκομματικά ζητήματα και ανταγωνισμούς, εντάσσεται στον χώρο της παραπολιτικής και του πολιτικού «θεάματος». H πολιτική ουσία βρίσκεται αλλού. Aφορά στις διαχρονικές παθογένειες με τις οποίες συνεχίζει να πορεύεται όλο το κομματικό σύστημα.
Ακροδεξιά επιδρομή στελεχών του «βαθέος κράτους» στον ΣΥΡΙΖΑ, με όχημα την ειδίκευση σε «αμυντικά θέματα»
Δημήτρης Ψαρράς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοσιευμένο: 2014-02-17
Οποιος αμφιβάλλει για την εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, ας ρίξει μια ματιά στους ανθρώπους που συνωθούνται στις πύλες της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικώντας την είσοδό τους στις τάξεις της. Πρόκειται για ποικίλα στελέχη του «βαθέος κράτους», τα οποία εσχάτως εμφανίζονται ως φανατικοί οπαδοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Απορώ γιατί αιφνιδιάστηκαν τα κομματικά επιτελεία από τις πρώτες δημοσκοπήσεις για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα. Μόλις πριν από μία εβδομάδα, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, γράφαμε ότι οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους στις κομματικές υποψηφιότητες.
...Οι βάρκες από το Τομπρούκ δεν άρχισαν να παίρνουν ρότα προς την Κρήτη επειδή η Ελλάδα είχε χαλαρή μεταναστευτική πολιτική. Η ίδια κυβέρνηση με την ίδια πολιτική ήταν στα πράγματα και πέρυσι και πρόπερσι το καλοκαίρι. Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η Αθήνα πρέπει να επιστρατεύσει και κάτι περισσότερο από τα υπουργικά «ξουτ».
Μετά τον ιερομόναχο Διονύσιο τον εκ Φουρνά, αγιογράφο και συγγραφέα της «Ερμηνείας της ζωγραφικής τέχνης», με την οποία κωδικοποίησε τη βυζαντινή εικονογραφία, ο Κυριάκος ο εν Φουρνά. Στο ιστορικό χωριό της Ευρυτανίας βρισκόταν στις 16 Ιουλίου ο πρωθυπουργός, όταν ανακοίνωσε ένα επιπλέον «στοίχημά του»: «Είναι προσωπικό μου στοίχημα να μην καταλήξουν σε τσέπες επιτηδείων τα χρήματα που προορίζονταν για τους νέους αγρότες». Λαμπρά; Μάλλον όχι.
Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».
«Καθώς σκέφτομαι το μέλλον, με κυριεύει ένα κακό προαίσθημα. Βλέπω ποτάμια να αφρίζουν από το αίμα». Η φράση είναι ιστορική. Εκφωνήθηκε το 1968, στην Αγγλία. Κι είναι ο πρόγονος όλων όσων ακούμε σήμερα για την «απειλή κατά της ζωής του έθνους», οποιουδήποτε έθνους, που αντιπροσωπεύει η μετανάστευση. Ώστε να δικαιολογεί έως και την αναστολή της εφαρμογής της σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ άνοιξε τις πύλες της κολάσεως με την απόφασή του να κλιμακώσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ξεκινώντας μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του Ιράν. Στόχος του ομολογημένος να βάλει τέλος στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας που θεωρεί ως υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ. Ανομολόγητος στόχος, που προκύπτει όμως σαφώς από τις ενέργειές του κ. Νετανιάχου, είναι η κυριαρχία του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Με την προϋπόθεση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίζουν να το στηρίζουν. Με άλλα λόγια, κάτι σαν περιφερειακή κυριαρχία με πληρεξούσιο από την παγκόσμια υπερδύναμη.
Είναι τόσο εξόφθαλμα και τόσο εξοργιστικά όσα έχουν έρθει τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια με το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων των αγροτών, που κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των συντακτών του αστυνομικού δελτίου. Οι Κρητικοί αγρότες (ή «αγρότες»), που δηλώνουν ως βοσκοτόπια σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα, ακόμη και στη Μακεδονία ή στη Θράκη, και επιδοτούνται πλουσιοπάροχα για αυτό, με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου, είναι η βιτρίνα της χειρότερης Ελλάδας – το ίδιο φυσικά και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες περιφέρειες.
...Τι εισπράττει η κοινωνία όταν ακούει ότι εγκαλείται κάποιος για «εσχάτη προδοσία»; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας. Μοιραία οι συνειρμοί παραπέμπουν ιστορικά π.χ. στην καταδίκη των Έξι για την Μικρασιατική Καταστροφή, και για τους νεότερους, που απλώς «κάτι έχουν ακούσει», σε υπέρτατο έγκλημα εναντίον της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της.
Με τέσσερις προτάσεις για τη σύσταση Προανακριτικής, δύο από τις οποίες ζητούν την παραπομπή (και) του Πρωθυπουργού για κακουργήματα, η σκιά της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών πέφτει ξανά πάνω από το κοινοβούλιο - πιο βαριά από όσο περίμενε η κυβέρνηση.
Η πρωτοβουλία της Μαρίας Καρυστιανού να κατατεθεί πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής από συγγενείς θυμάτων των Τεμπών αλλάζει την ατμόσφαιρα στη δημόσια σφαίρα και πυροδοτεί, ενδεχομένως, πολιτικές διεργασίες.
...Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, σήμερα αναμένουμε την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία θα επιβεβαιώνεται ότι το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο δεν επιτρέπει καμία παράταση στην υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης. Δεν αποτελεί αυτό κεραυνό εν αιθρία. Ήταν ήδη σαφές ότι παράταση της ζωής του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί τροποποίηση – με ομοφωνία – του σχετικού κανονισμού της ΕΕ.
...Όσο η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε μια κατάσταση που προσβάλλει τον ελληνικό αθλητισμό και τον διασύρει διεθνώς, το αλαλούμ θα συνεχιστεί εντός και εκτός των γηπέδων. Για ποια νομιμότητα θα μπορούν να μιλάνε στο μέλλον ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από τη στιγμή που ανέχθηκαν την ατιμωτική - και ατιμώρητη - προσβολή της στοιχειώδους νομιμότητας στο κατ’ ευφημισμό «Στάδιο Ειρήνης και φιλίας»;
Έχουμε πρόβλημα με τους μετανάστες: Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μετανάστες, με συνέπεια οι ελλείψεις στην αγορά εργασίας να ξεπερνούν τις 200.000. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Για παράδειγμα, η πιο καλά ενσωματωμένη ομάδα στην ελληνική κοινωνία, αυτή των Αλβανών μεταναστών, μειώθηκαν από 700.000 σε 350.000 και οι μετανάστες από τις Φιλιππίνες μειώθηκαν από 40.000 σε 15.000.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-05-26
Αλλάζουν οι καιροί; Αλλάζουν. Αυτό που χθες αποδοκίμαζες, συκοφαντούσες και πολεμούσες με πάθος, αύριο για διάφορους λόγους, είτε γιατί ανατράπηκαν οι συσχετισμοί και σε υποχρεώνουν να προσαρμοστείς, είτε γιατί τα συμφέροντά σου σε οδηγούν σε μεταβολή θέσης, το στηρίζεις, το καθαγιάζεις και το υπηρετείς με το ίδιο πάθος που το πολεμούσες στην προηγούμενη φάση.
