Σχετικά με την επιλογή Προέδρου της Ε.Ε., ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ο Πρόεδρος της Ε.Ε., ο κ. Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ, ανήκει σε άλλη πολιτική οικογένεια από τη δική μας. Ανήκει στη συντηρητική ευρωπαϊκή δεξιά, που έχει μεγάλες ευθύνες για τις ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η αδιαφανής επιλογή του Προέδρου γίνεται με βάση μια Συνταγματική Συνθήκη, που δεν είναι αυτή που θα θέλαμε. Γίνεται με βάση τη Συνθήκη της Λισαβόνας η οποία έχει μεγάλο δημοκρατικό, κοινωνικό και οικολογικό έλλειμμα.

«Ζήτω ο Μπερλουσκόνι! Ζήτω η Ιταλία!» αναφώνησε ο ιταλός πρωθυπουργός μετά την έκδοση της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας σύμφωνα με την οποία ακυρώνεται προηγούμενος νόμος που παρείχε δικαστική ασυλία στον ίδιο. Ομως ο ιταλός ηγέτης δεν αρκέστηκε σε αυτή την αλαζονική δήλωση.

Ποιο θέμα συζητάει όλη η Γερμανία μια εβδομάδα πριν από τις ομοσπονδιακές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου; Την αμήχανη εμφάνιση της Άγκελα Μέρκελ (CDU) και του αντικαγκελαρίου της Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ (SPD) στην τηλεμαχία των υποψήφιων καγκελαρίων; Την πρόταση του SPD για ελάχιστο κατώτατο μεροκάματο; Την υπόσχεση των Φιλελεύθερων (FDP) για μείωση της φορολογίας;

...H Ευρώπη κινδυνεύει να κολλήσει στο τέλμα μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων οι οποίες θα δείξουν στον κόσμο την ανικανότητά μας να επιλέγουμε άμεσα τους άντρες που δύνανται να σταθούν στο ύψος της διεύθυνσης των κομβικών ευρωπαϊκών θεσμών.

Ειλικρινά δεν κατανοώ τη στάση της κυβέρνησης όσον αφορά την οικονομική διακινδύνευση. Όταν μεγάλες εταιρείες ή πλούσια άτομα διακινδυνεύουν, η επίσημη άποψη είναι πως πρέπει να επιβραβευθούν για την τόλμη τους να αναλάβουν ρίσκο.

Το ωραίο με τους ιδεολόγους είναι πως καταφέρνουν να παρωδούν τον εαυτό τους καλύτερα από κάθε κωμικό. Ο Νικ Γκρίφιν (Nick Griffin), ηγέτης του «βρετανικού εθνικού κόμματος» (ΒΝΡ) κάθεται τώρα εμπρός στο μεταλλικό νερό του, σε ένα λόμπι ξενοδοχείου, και μου συγκρίνει τον εαυτό του με το Μαχάτμα Γκάντι (Mahatma Gandhi).

Oλοι εμείς οι Ευρωπαίοι πολιτικοί γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα καταφέρουμε να επανεκλεγούμε αφού κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε». Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, το 2007 διατύπωσε αυτό το, διάσημο έκτοτε, δίλημμα.

Στις επικείμενες ευρωεκλογές οι ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις είναι πολλές. Ξεκινώντας από την «αγωνία» για την ύπαρξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το σημείο της αναζήτησης ευρωπαϊκών πολιτικών για να χαράξουμε τις αντίστοιχες εθνικές. Δηλαδή ουσιαστικά για ποια Ευρώπη μιλάμε, για ποια άσκηση πολιτικής, για ποια νομιμοποίηση και φυσικά για το περίφημο δημοκρατικό έλλειμμα.