Ποιο ήταν άραγε το σοβαρότερο γεγονός της πρώτης Δευτέρας του 2021, 4 Ιανουαρίου; «Ο ανασχηματισμός», θα πουν αρκετοί, αξιολογώντας σαν σπουδαίο έναν συμβάν που, εκ παραδόσεως, δεν σχετίζεται με τις καθαυτό κοινωνικές ανάγκες αλλά με την κομματική επετηρίδα και τις άδηλες βλέψεις του ηγέτη, ο οποίος αναδιατάσσει τους υφισταμένους του απολαμβάνοντας τη χαρά της εξουσιαστικής αυτοεπιβεβαίωσής του. «Η υπέρβαση του φράγματος των 5.000 θανάτων λόγω του ιού», θα υποστηρίξουν άλλοι, που δυσκολεύονται να κατανοήσουν πώς γίνεται να συνεχίζεται αμείωτος ο προπαγανδιστικός θόρυβος, με κύριο σλόγκαν «παίρνουμε πίσω τις ζωές μας», όταν ο θάνατος εξακολουθεί να ηγεμονεύει ακώλυτα.

Φυσικά και έχει σημασία ο ανασχηματισμός. Ορισμένοι μάλιστα έχουν κάθε λόγο να τον θυμούνται εσαεί σαν το λαμπρότερο επεισόδιο της ζωής τους. Για παράδειγμα, τα δύο στελέχη της Ν.Δ. που αναβαθμίστηκαν κατακορύφως, για να ενισχυθεί το κεντροδεξιό προφίλ του κόμματός τους: ο κ. Μάκης Βορίδης και η κ. Σοφία Βούλτεψη. Επί ενάμιση χρόνο ο μια φορά κι έναν καιρό γραμματέας της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ (διορισμένος από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ως αντικαταστάτης του Νίκου Μιχαλολιάκου), και κατόπιν ιδρυτής του ακροδεξιότατου Ελληνικού Μετώπου, έκανε το αγροτικό του στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Για τον συγκεκριμένο θωκίσκο είχε επιλεγεί, όπως ο ίδιος άφηνε να εννοηθεί, με βάση το απίστευτο κριτήριο της μηδενικής γνώσης του για τον αγροτικό κόσμο και της ανύπαρκτης σχέσης μαζί του. Ξένος πήγε, απόξενος έφυγε.

Στην υπαίθρια χαλαρή θητεία του πάντως, ο φιλομαθής πολιτικός επεξεργάστηκε βαθύτερα τη θεωρία του περί εθνικής ανάγκης να συντριβεί στρατηγικά η Αριστερά. Κατόρθωσε έτσι να πείσει τον πρωθυπουργό ότι μπορεί και πρέπει να αναλάβει το υπουργείο Εσωτερικών. Ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται να παιχτεί η ζαριά των πρόωρων εκλογών (κάποιος «εθνικός λόγος» θα βρεθεί), ώστε να καεί η απλή αναλογική, που πολλοί τη θεωρούν εξωφρενική επειδή, απαράδεκτα πράγματα, εισάγει την εκλογική δικαιοσύνη, την ισότητα των ψήφων, όποιο χρώμα κι αν έχουν.

Το παράδοξο; Ο κ. Βορίδης παρέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών από τον ομήλικό του αλλ’ όχι και ομοϊδεάτη του κ. Τάκη Θεοδωρικάκο, μια φορά κι έναν καιρό γενικό γραμματέα της ΚΝΕ. Στα χρόνια 1990-1991. Ακριβώς μετά τη διάσπαση της οργάνωσης, που είχε πάρει τον κακό τον δρόμο και αρνιόταν τη μετατροπή της σε μαγνητόφωνο ικανό να παίζει μόνο την κασέτα της κομματικής ηγεσίας. Με το δεδομένο ότι ο αποπεμφθείς υπουργός είχε στρατευτεί νεότατος στην Αριστερά, ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων πολιτικής φαντασίας δεν θα έπεφτε έξω αν διηγιόταν σε κάποιο βιβλίο του το εξής επεισόδιο: Απρίλιο του 1986 μια ομάδα φασιστοειδών, οπλισμένη με λοστούς και στιλέτα, επιτίθεται στη Νομική και τραυματίζει εννιά φοιτητές. Επικεφαλής των επιδρομέων ο Μ. Βορίδης – κι αυτό είναι μαρτυρημένο γεγονός, όχι λογοτεχνική επινόηση. Ανάμεσα στους αμυνόμενους φοιτητές (υπόθεση εργασίας, πλην όχι παντελώς απίθανη) ο Τ. Θεοδωρικάκος. Κάποια στιγμή (εδώ αρχίζει τη δουλειά της η φαντασία) τα βλέμματα των δύο αντιπάλων διασταυρώνονται. «Εμείς οι δυο θα τα πούμε», λένε ταυτόχρονα αμφότεροι, μέσα από τα σφιγμένα δόντια τους. Και πράγματι τα είπαν. Επειτα από 34 χρόνια. Και κάτω από το ίδιο λάβαρο, που στα νιάτα τους το βδελύσσονταν εξίσου. Απίστευτο; Αφάνταστο; Μπα. Γεμάτη απίστευτα και παράδοξα η Ιστορία. Γεμάτη επίσης Σαούλ που είδαν το φως το αληθινόν και έγιναν Παύλοι. Και ποιο φως περισσότερο αληθινό από το φως της εξουσίας;

Ενα τεράστιο παράδοξο είναι ο ίδιος ο ανασχηματισμός: όπως και ο αμέσως προηγούμενός του, αρχές Αυγούστου, δεν έγινε για να διορθώσει πράγματα, αλλά για να επιβεβαιωθεί ότι στα κρίσιμα, στα της δημόσιας υγείας, της οικονομίας, της Παιδείας, του τουρισμού, όλα πάνε εξαιρετικά. Κατά συνέπεια, όπως το καλοκαίρι, έτσι και τώρα, χειμωνιάτικα, δεν χρειάζεται αλλαγή προσώπων, αναθεώρηση της στρατηγικής και αναψηλάφηση της τακτικής. Αλλωστε, αν χρειαζόταν, θα δινόταν η εντύπωση πως ο επιτελάρχης, ο πρωθυπουργός, αστόχησε στις επιλογές του και απέτυχε να οδηγήσει τους υφισταμένους του στον δρόμο της πολιτικής αρετής. Αυτή η υπόθεση όμως είναι πέραν κάθε φαντασίας.

Μέσα στο μέγα παράδοξο του ανασχηματισμού, ιδού ένα μικρό και ταπεινό: υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου «αρμόδια για την ένταξη» διορίστηκε η κ. Σοφία Βούλτεψη. Αλλά επειδή δεν πρόκειται για την προσωπική της ένταξη στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά για την ένταξη των μεταναστών και των προσφύγων στη ελληνική κοινωνία, τι ακριβώς θα μπορούσε να συνεισφέρει η κ. Βούλτεψη, οι αντιλήψεις της οποίας για το μεταναστευτικό-προσφυγικό, για τους «εισβολείς» δηλαδή, είναι τυπικά ακροδεξιές, ξενοφαγικές; Να υποθέσουμε ότι δεν τις γνώριζε ο κ. Μητσοτάκης; Οτι δεν έτυχε να την ακούσει ποτέ στη Βουλή, δεν παρακολουθεί την αρθρογραφία της ούτε έχει ακουστά ότι το θορυβώδες ύφος της και το αυταρχικό και αγενές για τους συνομιλητές της ήθος στα τηλεπρωινάδικα της έχουν αποδώσει τον χαρακτηρισμό «θηλυκός Αδωνις»; Φυσικά και τις γνώριζε. Αλλά σταθερό γνώρισμα του κυνισμού είναι η αδιαφορία για τα «ψιλά γράμματα».

Μήπως στα «ψιλά γράμματα» δεν ταξινομήθηκε τελικά, όταν κατέβηκε το μονόπρακτο της διατυμπανισθείσης «πρωθυπουργικής οργής», η σπουδή των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών να εμβολιαστούν σαν να τους το χρωστάει η Ιστορία, παραμερίζοντας με φωτογενή φιλοτομαριστική απρέπεια όσους ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου, και βέβαια τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, που πεθαίνουν κι ούτε ο θάνατός τους δεν έχει ήχο και σημασία στα υψηλά ώτα; Hταν τέτοιας ποιότητας και τέτοιου βάθους η πρωθυπουργική οργή, που τίποτε δεν κόστισε στον κ. Πέτσα η ηρωική εμβολιοσέλφι του. Τίποτε και η λούφα και παραλλαγή του κ. Γεωργιάδη, που πήγε και εμβολιάστηκε φορώντας μάσκα αρχαίου ελληνικού θεάτρου, για να μην τον αναγνωρίσουν.

Ακλόνητος επίσης έμεινε στη θέση του, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών παρακαλώ, ο κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Πήγε κι αυτός στο «Αττικόν», «αυτοπροτεραιοποιηθείς», κι αμέσως έπειτα μας δώρισε ένα τουίτ προσωκρατικής σοφίας: «Ο εμβολιασμός είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος προς την ελευθερία. Σηκώνουμε μανίκια για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας». Οταν, με τη γνωστή του αργοπορία, πήρε είδηση την πάνδημη οργή για τους αριστοκράτες του εμβολίου, αυθεντική αυτή, όχι ψευδεπίγραφη, ο κ. αναπληρωτής κατέβασε το τιτίβισμά του. Κατεβάζοντας μαζί και μανίκια, ήδη εξαντλημένος από την προσπάθειά του να τα σηκώσει. Σηκωμένο έμεινε ωστόσο, το δικό του κι όλων των συναδέλφων του, το φρύδι της υπεροψίας, μιας τόσο φυσικής υπεροψίας, κληρονομημένης. Και υψωμένος ο δείκτης της δεξιάς για να επιτιμά τους απείθαρχους πληβείους, που φαντάζονται τώρα το αφάνταστο: εμβολιαστική ισότητα! Και οι οποίοι επιμένουν ότι το γεγονός της Δευτέρας ήταν οι 5.011 θάνατοι.