Δύο χρόνια χωρίς τον Λεωνίδα. Χωρίς τη φυσική παρουσία του Λεωνίδα.

Γιατί οι ιδέες του, οι αντιλήψεις του, οι πολιτικές του αναλύσεις, επιβεβαιώνονται καθημερινά από μια πραγματικότητα που είναι ολοένα πιο άσχημη, ολοένα πιο αδιέξοδη.

Γιατί -πρέπει να το πούμε αυτό- η πολιτική ήττα του Λεωνίδα Κύρκου, η άρνηση των ιδεών, των προτάσεων, του ήθους του από τον κυρίαρχο λαό και η αντ` αυτών επικράτηση του λαϊκισμού και της δημαγωγίας [με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, δεν έχει σημασία] είναι η αιτία της οικονομικής, της πολιτικής, της πολιτιστικής, της ηθικής κρίσης -ή μήπως χρεοκοπίας- που περνούμε.

Να κρατήσουμε τρεις μεγάλες ιδέες του Λεωνίδα ως οδηγό για τις δυνάμεις του ρεύματος της Δημοκρατικής Αριστεράς:

Την ευρωπαϊκή αντίληψη. Το σύνθημα των ευρωεκλογών του μακρινού 1981 συμπυκνώνει την ιστορική του καταγωγή και κυρίως σηματοδοτεί την προοπτική του:

«οι κομμουνιστές δεν μένουνε στο ΟΧΙ, παλεύουνε να αλλάξουνε τώρα την Ευρώπη».

Η Ευρώπη και οι διαδικασίες της ενοποίησής της αποτελούν το προνομιακό πεδίο για την ανασύνταξη της Αριστεράς. Η παγκοσμιοποίηση περιορίζει δραστικά τις δυνατότητες των αριστερών κομμάτων να επεξεργαστούν -πολύ περισσότερο να εφαρμόσουν- μια μεταρρυθμιστική στρατηγική, στα όρια του εθνικού κράτους. Μπορούν, ωστόσο, να γίνουν οι φορείς, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ισχυρών πολιτικών παρεμβάσεων, στα ζητήματα της απασχόλησης, της δημοκρατικής ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, των δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος. Μπορούν να σφραγίζουν την αναζητούμενη πολιτική ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης.

Την πεποίθηση για την αξία του διαλόγου και της συναίνεσης. Το «Μέτωπο Λογικής» της δεκαετίας του ’90 οφείλει σήμερα να αναγεννηθεί αγκαλιάζοντας όλες τις δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, που καταδυναστεύονται από τον ανορθολογισμό.

Όσο τα κόμματα, οι κινήσεις και τα πρόσωπα του ρεύματος της Δημοκρατικής Αριστεράς αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα συνεκτικό σχέδιο εθνικής ανασύνταξης -συντηρώντας τις παθογένειες που μας οδήγησαν στην κρίση- τόσο η Ελλάδα θα εξακολουθεί όχι μόνο να χαρακτηρίζεται ως το κακό παράδειγμα αλλά, και αυτό είναι το σημαντικότερο, οι πολίτες θα ζουν κάτω από τα δεινά της ύφεσης.

Την καταδίκη της βίας. Πρόσωπο με πρόσωπο -απέναντι και δίπλα στον νεαρό διαδηλωτή, ο Λεωνίδας τον Δεκέμβρη του 2008, έλεγε: «φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στον δρόμο της κοινωνικής πάλης». Και συνέχιζε: «να αποφύγεις τον εύκολο δρόμο που μπορεί να σε παρασύρουν η ίδια η κρατική βία, βία η οποία σε προκαλεί να απαντήσεις κι εσύ με βία. Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε έναν τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί…».[1]

Ας μη ξεχνάμε ότι η πολιτική διαμορφώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις. Η Αριστερά στις καλύτερες στιγμές της απάντησε σε σκληρές προκλήσεις με σεβασμό και τήρηση της νομιμότητας. Στις «χαμένες άνοιξες» και όταν επέλεξε τον αντίθετο δρόμο οδήγησε ένα μεγάλο κίνημα σε εμφύλιο πόλεμο.

Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ένας αιθεροβάμων. «Νοσταλγούσε μετ` επιτάσεως το μέλλον…».[2]

Η πίστη στις αρχές του, η αναζήτηση σε ανοικτούς ορίζοντες, η απόρριψη κάθε στερεότυπου, η καταδίκη ιδεοληψιών, η οξυδέρκεια και η διορατικότητα, η απέχθεια στον λαϊκισμό και στη δημαγωγία αλλά και η αυτοκριτική του ματιά, τον ανέδειξαν ως τον σημαντικότερο ηγέτη της Αριστεράς τα τελευταία εξήντα χρόνια.

[1] απόσπασμα από συνέντευξη του Λ.Κ., στο MEGA και στους Όλγα Τρέμη και Γιάννη Πρετεντέρη, 12.12.2008

[2] φράση δάνεια από τον Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη