Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε εκρηκτικό αδιέξοδο. Παρ’ όλα τα «μικρομπαλώματα» που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, με βαρύγδουπες εξαγγελίες «περί τομών» και «ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων», τα πράγματα χειροτέρεψαν...

Οι λόγοι πολλοί. Η μεγάλη σπατάλη των πόρων των Ταμείων. Η καταλήστευση των αποθεματικών τους (ομόλογα, «κουρέματα» κ.λπ.). Το ανορθολογικό σύστημα των παροχών σε σχέση με τα έσοδα. Η εισφοροδιαφυγή. Η μαύρη εργασία. Η μεγάλη κρίση που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη. Αλλά και η απερισκεψία των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και της ώθησης πολλών υπαλλήλων στη σύνταξη, για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Οι ετεροκαθορισμοί από πλευράς εσόδων (φόροι υπέρ τρίτων) ή δαπανών (κοινωνική πολιτική) μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ήταν μια πολιτική μη ορθολογική, που ανταποκρινόταν σε μια άλλη εποχή, με άλλα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.

Η «μαύρη τρύπα» των Ταμείων είναι μεγάλη. Και συνεχώς μεγαλώνει. Αυτό θα ενισχυθεί και από την κατάργηση των λεγόμενων κοινωνικών πόρων από τον Ιανουάριο του 2015 σε συνδυασμό με τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης.

Μια ουσιαστική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού είναι αναγκαία και αυτονόητη, για να αποφύγουμε μια άτακτη κατάρρευση και να δημιουργήσουμε ένα ορθολογικό πλαίσιο για τις νεότερες γενιές.

Η θέση της αυτοδυναμίας των Ταμείων και του μηδενικού ελλείμματος είναι μια σωστή κατεύθυνση, πλην όμως αν αυτή η θέση μεταφραστεί σε άμεση προσαρμογή και μείωση των παροχών και των συντάξεων στα όρια των δυνατοτήτων των εσόδων, οι συντάξεις θα καταρρεύσουν, μαζί και η ζωή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Ηδη οι συντάξεις (το 80%) έχουν μετατραπεί δυστυχώς σε βοηθήματα...

Χρειάζεται για το θέμα σοβαρός διάλογος, με καθαρές τοποθετήσεις. Θα έλεγα και μια ευρύτερη πολιτική συνεννόηση. Γιατί, κακά τα ψέματα, σ’ όποιου τα χέρια βρεθεί η «καυτή πατάτα» των Ταμείων, είτε της παρούσας κυβέρνησης είτε της επόμενης, το θέμα εδώ που έχουμε φτάσει δεν λύνεται εύκολα...