Το 2015 ήταν ένα πολύ έντονο έτος με πολλές διακυμάνσεις και σημαντικές εξελίξεις. Γεγονότα, πολιτικές συγκρούσεις, διχασμός, εκλογικές μάχες, δημοψήφισμα, τρομοκρατία, πόλεμος. Κοινός παρανομαστής είναι η κόπωση όλων. Κόπωση σωματική και ψυχολογική. Κορεσμός. Η αναζήτηση ηρεμίας και κανονικότητας είναι λογικός απότοκος μιας τόσο έντονης χρονιάς. Μια στοιχειώδης κανονικότητα ως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη ενός ομαλού βίου, ενός σχεδίου ζωής είναι ζητούμενο.

Και όμως αυτή η αναζήτηση είναι ταυτόχρονα μια παγίδα. Εξουθενωμένοι από τα μύρια όσα, από αναίτιες κορυφώσεις και τραγικές επιλογές σήμερα δεν έχουμε κουράγιο να ανασκουμπωθούμε και να διεκδικήσουμε το ορθό. Να επιμείνουμε και να αντιταχθούμε στη φθορά.

Η επίπλαστη ασφάλεια που νιώθουμε σε σχέση με το μείζον ζήτημα της παραμονής μας στην ευρωζώνη λόγω της συμφωνίας του καλοκαιριού είναι δρόμος για την καταστροφή. Μπορεί μεν τυπικά να αποφεύχθηκε το χειρότερο σενάριο ενός ακαριαίου θανάτου, όμως αυτό δεν ισοδυναμεί με επιτυχή έκβαση της προσπάθειας. Μπορεί το «όχι» του δημοψηφίσματος να έγινε «ναι» από την κυβερνητική ηγετική ομάδα όμως αυτό δεν είναι αρκετό.

Η παραμονή της χώρας σε ένα αρκετά προωθημένο υπερεθνικό σύστημα είναι μια απαιτητική υπόθεση και δεν εξασφαλίζεται μόνον με μία απλή πολιτική επιλογή μπροστά στο χείλος του γκρεμού. Για να καταφέρουμε να υπερβούμε την κρίση και να μην απολέσουμε κεκτημένα μιας εθνικής στρατηγικής δεκαετιών απαιτούνται πολλά περισσότερα. Μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έστω και καθυστερημένα, έστω με πιέσεις και αναταράξεις θα κρατήσουν το βαγόνι στις ράγες, θα κρατήσουν το βαγόνι συνδεδεμένο με το υπόλοιπο τρένο.

Αντί όμως μιας τέτοιας προσπάθειας γινόμαστε μάρτυρες μιας σταδιακής διολίσθησης προς την έξοδο από την ευρωζώνη και ακολούθως την ΕΕ. Όσο και αν αυτό ακούγεται απίθανο και τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο είναι μια πραγματικότητα. Η οικονομία δεν ανακάμπτει – και πώς θα μπορούσε άλλωστε. Η κυβέρνηση δείχνει μια επιμέλεια υπέρ του δέοντος για προσλήψεις, ασχολείται επισταμένως με τακτικισμούς και επικοινωνιακά τρικ ενώ ταυτόχρονα αδυνατεί να πράξει τα στοιχειώδη σε πολλά επίπεδα. Κανένα σχέδιο για το προσφυγικό ζήτημα, καμία στρατηγικά απόκρουσης ενδεχόμενης αποβολής από τη Συνθήκη Σεγκεν, καμία πρωτοβουλία για την θεσμική ανασυγκρότηση, για το πολιτικό σύστημα, για το κοινωνικό κράτος.

Οδηγούμαστε με λίγα λόγια σε ένα Grexit εν υπνώσει, το οποίο θα συμβεί με έναν τρόπο ήσυχο και ήρεμο. Δεν θα είναι ένα γεγονός, μια απόφαση, μία δραματική εξέλιξη όπως παρολίγον να γινόταν το προηγούμενο καλοκαίρι. Δεν θα είναι μία απόφαση που θα μας πετάξει εκτός νομισματικής ένωσης και ακολούθως θα έχει συνέπειες σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Θα είναι το ακριβώς αντίστροφο. Απομακρυνόμαστε από τους εταίρους και το ευρωπαϊκό παράδειγμα ταχέως σε όλους τους τομείς και σε όλα τα πεδία με τελικό γεγονός το Grexit και την αλλαγήνομίσματος. Και είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι που δεν μπορούμε προς ώρας να αντιταχθούμε σε αυτό .