Έφυγε ο καλός φίλος και σύντροφος Γιάννης Τσαμουργκέλης.

Γνωριστήκαμε στις αρχές του 1980 στο ΚΣ της ΕΦΕΕ. Εκπροσωπούσα τότε τον ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ και ο Γιάννης την νεολαία ΠΑΣΟΚ. Μείναμε για πάντα φίλοι.Τα λέγαμε συχνά. Ακόμα και τα πιο προσωπικά μας…Θα θυμάμαι τα ατέλειωτα κρασιά και τις κουβέντες στο εστιατόριο της οδού Ικτίνου,πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας,το 2003 και το 2004 που τώρα δεν υπάρχει.

Διασταυρωθήκαμε ξανά μαζί -αυτή την φορά- στο ευρωψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ το 2014.Ακολουθήσαμε κοινή πορεία στην Δημοκρατική Συμπαράταξη.Μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες για την Αριστερά,την σοσιαλδημοκρατία,την αυστηρή κριτική στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιάννης έδωσε ένα τελευταίο “ρεσιτάλ” οικονομικής ανάλυσης πριν περίπου τρεις μήνες στην εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας μιλώντας απνευστί για 45 λεπτά με ένα τρόπο που θύμιζε αποχαιρετισμό καταβεβλημένος από την δύσκολη περιπέτεια της υγείας του. Ένα δυνατό παρατεταμένο χειροκρότημα θα μείνει για πάντα στο μυαλο μου όταν τελείωσε την λιτή του παρέμβαση πρίν λίγο καιρό στην παρουσίαση του βιβλίου του.Καταλαβαίναμε όλοι, καταλάβαινε και ο ίδιος…

Ο Γιάννης έφυγε σαν μαχητής.Όρθιος και καμαρωτός όπως τα φοιτητικά μας χρόνια όταν κράταγε ακριβώς μπροστά μου την σημαία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις πορείες της ΕΦΕΕ για την 17η Νοέμβρη!