Ανάμεσα σε Λιγνάδη και Κουφοντίνα, ελληνοτουρκικά και Κυπριακό

Όποιος βρει χρόνο και διάθεση να ανακαλύψει στα δελτία μετά την πανδημία, τον Λιγνάδη και τον Κουφοντίνα, ειδήσεις για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό θα μείνει εντυπωσιασμένος από τις επιδόσεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Όλοι μας στηρίζουν, απομονωμένη η Τουρκία που μονίμως προκαλεί - ακόμα και αν πλέει σε διεθνή ύδατα- και προλειαίνει το έδαφος για την αποχώρηση της από τον δεύτερο γύρο των διερευνητικών. Στο κυπριακό δε ο Νίκαρος (έτσι δηλώνει ότι θέλει να μείνει στην Ιστορία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης) στην πενταμερή της Γενεύης, στις 27-29 Απριλίου, προσέρχεται ήδη ως νικητής και τροπαιούχος.

Από την εισαγωγή αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχω καμία διάθεση να υπεισέλθω σε σοβαρές αναλύσεις για τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και έχει πιαστεί το χέρι μου χρόνια τώρα. Όποιος θέλει να βρει σοβαρή ανάλυση ας ανατρέξει σε παρελθούσες αναρτήσεις και άρθρα μου η ακόμα καλύτερα στα βιβλία του Χρήστου Ροζάκη, του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, του Αλέξη Ηρακλείδη και άλλων. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να αποδομήσω το περιεχόμενο των σχετικών ειδήσεων και να αναδείξω την ουσία που καμουφλάρεται πίσω από αξιωματικά διατυπωμένες βεβαιότητες που. Απλώς. δεν ισχύουν.

Παρακολουθούμε, λοιπόν, αμφότερες τις ψυχές της ΝΔ (Συρίγος και Καιρίδης) να ισχυρίζονται ότι στριμωγμένη η Τουρκία μπορεί και να φύγει από τις διερευνητικές. Είναι το σημείο ισορροπίας της ΝΔ , όχι όμως της χώρας. Η απορριπτική σχολή Συρίγου δεν ήθελε εξ αρχής τις διερευνητικές. Ο Καιρίδης και οι συν αυτώ αντιλαμβάνονταν ότι ο διεθνής παράγων σε όλες σχεδόν τις εκδοχές του τις επιθυμεί, η Τουρκία συμφωνεί και κατά συνέπεια θα ήταν αυτοκτονικό για την χώρα να μην συμμετάσχει. Δεν συμφωνούν όμως στην ΝΔ για το εύρος της ατζέντας των συζητήσεων. Για αυτό άλλοτε αναφέρονται στην μία διαφορά άλλοτε στην κύρια διαφορά. Που συμφωνούν; Ότι θα ήταν μια λύση για όλους στην ΝΔ και τα ελληνικά ΜΜΕ να αποχωρήσει μόνη της η Τουρκία.

Επειδή όμως ούτε οι Τούρκοι έχουν αυτοκτονικές τάσεις , δεν πρόκειται να μας κάνουν την χάρη. Οι σκληρές δηλώσεις Ερντογάν γίνονται για το εσωτερικό ακροατήριο. Όποιος παρακολουθεί τον Τσαβούσογλου και κυρίως τον Καλίν (εκπρόσωπος της Τουρκικής Προεδρίας στις διερευνητικές) αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία δεν πρόκειται εν όψει Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Μαρτίου που υποτίθεται ότι θα συζητήσει και για τις κυρώσεις να τινάξει στον αέρα τις διερευνητικές για να κάνει το χατίρι της ΝΔ ή του ΣΚΑΙ.

Η άλλη ευρείας χρήσεως προπαγανδιστική αποστροφή είναι ότι οι διεθνείς εξελίξεις οδηγούν σε απομόνωση της Τουρκίας. Την ώρα που κέρδισε επι του εδάφους και στο διπλωματικό παιγνίδι πόντους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και την Λιβύη ενώ εμείς έχουμε να επιδείξουμε συναντήσεις με την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Δεν είναι άνευ σημασίας όπως και τα ναυτικά γυμνάσια με την Γαλλία αλλά πόρρω απέχουν από κατάσταση υποδηλώνουσα απομόνωση της Τουρκίας.

Με την Γαλλία για κάποιο διάστημα έπαιξε το παλιό σενάριο Ελλάς Γαλλία Συμμαχία. Αλλά η Γαλλία δεν είναι πια η ισχυρή δύναμη του παρελθόντος, η πολιτικά ισότιμη της Γερμανίας στον Γαλλογερμανικό άξονα. Η Γερμανία την αγνοεί και στην υπόθεση του ρωσικού αγωγού Nord Stream 2 και στο θέμα των σχέσεων με την Τουρκία. Μόλις χτες έγινε για πρώτη φορά μετά από καιρό ουσιαστική συζήτηση Μακρόν Ερντογάν και αναζήτησαν τρόπους βελτίωσης των διμερών σχέσεων. Οι ευρωτουρκικές σχέσεις αναθερμαίνονται στην βάση του αμοιβαίου συμφέροντος.

Έμειναν οι ΗΠΑ και ο Μπάιντεν. Πανηγύριζαν στα ΜΜΕ για την επιστροφή των ΗΠΑ στην περιοχή και έφερναν ως παράδειγμα την αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ σε Ιρανούς παραστρατιωτικούς στην Συρία. Παρέλειψαν βέβαια να πουν ότι η Τουρκία στο συγκεκριμένο πεδίο είναι στο πλευρό των ΗΠΑ και κατά Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού. Είναι απόδειξη του περίπλοκου, τριγωνικού η τετράγωνου των σχέσεων στην περιοχή. Υπάρχει το ζήτημα των S 400 αλλά επιδέχεται διπλής ανάγνωσης όχι υποχρεωτικά τόσο αρνητικής για την Τουρκία. Αναδεικνύεται η χρησιμότητα της για την Δύση και το ΝΑΤΟ και ο φόβος των ΗΠΑ μήπως την σπρώξουν στην αγκαλιά της Μόσχας. Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος έχει γίνει πολυπολικός και ούτε οι ΗΠΑ έχουν την θέση ισχύος του παρελθόντος.

Συμπέρασμα: Δεν είμαστε μόνοι μας αλλά ούτε η Τουρκία είναι απομονωμένη. Η λύση στην περιοχή μας δεν θα δοθεί από τρίτους διατεθειμένους να πέσουν υπέρ ημών αλλά από αμοιβαία επωφελή συνεννόηση και συμβιβασμό. Το ποιος είναι αυτός το έχουμε πει κατ’ επανάληψη.

Στο κυπριακό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θα προσέλθει στην Γενεύη ελπίζοντας και προσευχόμενη η Τουρκική να παραμείνει αμετακίνητη στην θέση για δύο κράτη. Έτσι θα μπορεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να εμφανίζεται ως υποστηρικτής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας χωρίς να αναγκαστεί να συζητήσει για την πυρήνα της που είναι η πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων. Για τρία χρόνια είχε εγκαταλείψει την ΔΔΟ , άφησε μόνο του τον Ακιντζί να πασχίζει για αυτήν , οδήγησε σε ναυάγιο το Κραν Μοντανά, ενώ την ώρα των διαπραγματεύσεων πρότεινε στον Τσαβούσογλου λύση των δυο κρατών.

Όποτε έπρεπε να συζητήσει επι της ουσίας για την πολιτική ισότητα το απέφευγε και περίμενε λύση από τις γεωτρήσεις. Τώρα ούτε γεωτρήσεις υπάρχουν- στο τέλος έμειναν μόνοι τους οι Τούρκοι να ψευτοτρυπάνε- ούτε βέβαια προχώρησε η μεγάλη σύλληψη του Eastmed. Και ενώ το κυπριακό το οδήγησε στον βάλτο, η Κύπρος βυθίστηκε σε τριτοκοσμικά σκάνδαλα διαφθοράς, με τα χρυσά διαβατήρια να αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου.

Με αυτά τα ληγμένα πολιτικά διαβατήρια θα προσέλθει στην Γενεύη ο Νίκος Αναστασιάδης ελπίζοντας ότι, όπως στο παρελθόν ο Ντενκτάς, έτσι και τώρα η τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρά θα είναι αμετακίνητες ώστε ο ίδιος και να κερδίσει στο blame game και να μην υποχρεωθεί να πιει το πικρό ποτήρι της πολιτικής ισότητας. Νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό να βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστη έκπληξη όπως βρέθηκε ο Τάσος Παπαδόπουλος με την στάση των Τουρκοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν.

Σε Κύπρο και Ελλάδα διαβάζουν μόνο τους τίτλους της πολιτικής του αντιπάλου και όχι τα ψιλά γράμματα. Στους τίτλους διαβάζουμε ότι προσέρχονται με λύση δυο κρατών . Στα ψιλά γράμματα διαβάζουμε ότι πάνε σε διαπραγμάτευση. Ο γραμματέας του ΟΗΕ δεν συγκαλεί την άτυπη πενταμερή για να επισημοποιήσει την διχοτόμηση. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του, «ο σκοπός της συνάντησης θα είναι να προσδιοριστεί αν υπάρχει κοινό έδαφος για να διαπραγματευτούν τα μέρη μια διαρκή λύση του κυπριακού προβλήματος, εντός ενός προβλεπτού ορίζοντα».

Ούτε μακρόσυρτος διαδικασίες , λοιπόν , ούτε πολλά λόγια. Αν τα δυο μέρη δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να βρουν κοινό έδαφος , ο δρόμος που έμεινε ανοικτός επι σαράντα επτά χρόνια θα κλείσει. Η de facto διχοτόμηση θα γίνει de jure. Η Τουρκία αμέσως η εμμέσως θα αποκτήσει σύνορα με την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα είναι το αριστούργημα της απορριπτικής σχολής που έλεγε ότι ο χρόνος τρέχει υπέρ μας και υπονόμευε όπως οι τερμίτες το οικοδόμημα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και ο Κύπριος Πρόεδρος αντί να μείνει στην Ιστορία ως Νίκαρος θα μείνει με υποκοριστικό και ως ο Πρόεδρος της Διχοτόμησης. Εκτός αν μας εκπλήξει ευχάριστα. Στο κάτω κάτω το οφείλει στους Κυπρίους.