Η Αριστερά το δικαιούται
Γιάννης Παρασκευόπουλος, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2004-11-20
Δηλαδή το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ θα γίνει μπάχαλο έτσι και η Ν.Δ. προτείνει αριστερό πολιτικό για πρόεδρο; Γέλια που θα κάνουμε.
Και θα προκαλέσει εκλογές, αρνούμενο να συμπλεύσει με μια ιστορική επιλογή που σηματοδοτεί ίσως την προοδευτικότερη στροφή στα πολιτικά πράγματα της χώρας εδώ και μισό αιώνα; Ε, θα γελάσουν και τα τσιμέντα.
Εχουμε όμως «σοβαρές» αντιρρήσεις και εξ αριστερών. Με σοβαρότερο επιχείρημα το πώς θα υποδεχθεί, έτσι και παραστεί ανάγκη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας τον πρόεδρο των ΗΠΑ! Πράγμα που δεν εμπόδισε τον Μπους να διεκδικήσει και να κερδίσει τη δεύτερη εκλογική του νίκη, παρά το σοβαρό ενδεχόμενο -η υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου έπαιζε από τότε- να αναγκαστεί να συνομιλήσει με αριστερό Ελληνα πρόεδρο στο μέλλον! Επίσης, επιχείρημα που θα άφηνε αποσβολωμένους τον Λούλα, τον Περτίνι, τον Γκορμπατσόφ, τον Μιτεράν και τόσες άλλες δυστυχείς προσωπικότητες!
Πίσω από αυτές τις αστειότητες, όμως, κρύβεται το σοβαρότατο και αιώνιο κόμπλεξ πολλών αριστερών. Ο φόβος ότι η εξουσία θα φαλκιδεύσει την επαναστατική τους ταυτότητα. Για να επαληθευθούν όσοι κακόπιστοι τους λοιδορούν διαρκώς με το γνωστό επιχείρημα: «Καλοί είναι οι κακομοίρηδες, αλλά μόνο για την αντιπολίτευση!»
Ομως, η ανάδειξη αριστερού πολιτικού στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά λιγότερο τους αριστερούς και πολύ περισσότερο τους υπόλοιπους πολίτες.
Ο αριστερός λόγος στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την εκλογική του δύναμη, χρειάζεται επιτέλους και τη θεσμική του επικύρωση. Επικύρωση που μάλιστα, πολύ περισσότερο από τις αριστερές δυνάμεις, τη χρειάζονται οι ίδιοι οι θεσμοί και η δημοκρατία. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αριστερός για να καταλάβει ότι από την ανάδειξη αριστερού πολιτικού στο ύπατο αξίωμα δεν θα ωφεληθούν μόνο οι αριστεροί, αλλά όλοι οι Ελληνες πολίτες. Διότι αυτό απαιτεί πλέον η υγιής και απρόσκοπτη λειτουργία της δημοκρατίας και αυτό επιτάσσει η ενωμένη εθνική συνείδηση.
Η ψήφιση αριστερού προέδρου είναι λιγότερο πολιτική επιλογή και περισσότερο εθνική ανάγκη. Μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το αριστερό κομμάτι, και ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, οι αριστερές ιδέες, θα βρουν επιτέλους χώρο και άνεση να κυκλοφορούν ακόμη και σε κορυφαίο θεσμικό επίπεδο. Αυτό που για την Αριστερά θα είναι όφελος, για την πολιτική ζωή και τον πολιτισμό μας αποτελεί ήδη αδήριτη ανάγκη.
Αυτά ως προς την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας για πρόεδρο προερχόμενο, επιτέλους, και από το άλλο κομμάτι της πολιτικής μας ζωής.
Ως προς το αν ο κ. Κωνσταντόπουλος ενσαρκώνει αυτήν την ανάγκη και εξυπηρετεί αυτή την ιδέα, νομίζω ότι τα πολλά λόγια περισσεύουν. Δεδομένου ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος, ακόμη και αν δεν ήταν αριστερός, θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση και μόνον από άποψη κύρους και προσωπικότητας.
Είναι δημοφιλής, ενωτικός και εγνωσμένης πολιτικής αξίας και εντιμότητας. Εχει αποδείξει ότι πολιτεύεται υπό την πίεση των ιδεών του και όχι της κομματικής καριέρας, κάτι που πολιτικά κοστίζει, και ακόμη έχει αγωνιστεί για τη δημοκρατία σε καιρούς που κάτι τέτοιο κόστιζε ακόμη περισσότερο.
Η Ελλάδα, η πολιτική ζωή και η δημοκρατία όχι μόνο αντέχουν την λύση Κωνσταντόπουλου, αλλά την έχουν πλέον και απόλυτη ανάγκη. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να την αντέξει και η Αριστερά.
Και θα προκαλέσει εκλογές, αρνούμενο να συμπλεύσει με μια ιστορική επιλογή που σηματοδοτεί ίσως την προοδευτικότερη στροφή στα πολιτικά πράγματα της χώρας εδώ και μισό αιώνα; Ε, θα γελάσουν και τα τσιμέντα.
Εχουμε όμως «σοβαρές» αντιρρήσεις και εξ αριστερών. Με σοβαρότερο επιχείρημα το πώς θα υποδεχθεί, έτσι και παραστεί ανάγκη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας τον πρόεδρο των ΗΠΑ! Πράγμα που δεν εμπόδισε τον Μπους να διεκδικήσει και να κερδίσει τη δεύτερη εκλογική του νίκη, παρά το σοβαρό ενδεχόμενο -η υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου έπαιζε από τότε- να αναγκαστεί να συνομιλήσει με αριστερό Ελληνα πρόεδρο στο μέλλον! Επίσης, επιχείρημα που θα άφηνε αποσβολωμένους τον Λούλα, τον Περτίνι, τον Γκορμπατσόφ, τον Μιτεράν και τόσες άλλες δυστυχείς προσωπικότητες!
Πίσω από αυτές τις αστειότητες, όμως, κρύβεται το σοβαρότατο και αιώνιο κόμπλεξ πολλών αριστερών. Ο φόβος ότι η εξουσία θα φαλκιδεύσει την επαναστατική τους ταυτότητα. Για να επαληθευθούν όσοι κακόπιστοι τους λοιδορούν διαρκώς με το γνωστό επιχείρημα: «Καλοί είναι οι κακομοίρηδες, αλλά μόνο για την αντιπολίτευση!»
Ομως, η ανάδειξη αριστερού πολιτικού στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά λιγότερο τους αριστερούς και πολύ περισσότερο τους υπόλοιπους πολίτες.
Ο αριστερός λόγος στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την εκλογική του δύναμη, χρειάζεται επιτέλους και τη θεσμική του επικύρωση. Επικύρωση που μάλιστα, πολύ περισσότερο από τις αριστερές δυνάμεις, τη χρειάζονται οι ίδιοι οι θεσμοί και η δημοκρατία. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αριστερός για να καταλάβει ότι από την ανάδειξη αριστερού πολιτικού στο ύπατο αξίωμα δεν θα ωφεληθούν μόνο οι αριστεροί, αλλά όλοι οι Ελληνες πολίτες. Διότι αυτό απαιτεί πλέον η υγιής και απρόσκοπτη λειτουργία της δημοκρατίας και αυτό επιτάσσει η ενωμένη εθνική συνείδηση.
Η ψήφιση αριστερού προέδρου είναι λιγότερο πολιτική επιλογή και περισσότερο εθνική ανάγκη. Μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το αριστερό κομμάτι, και ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, οι αριστερές ιδέες, θα βρουν επιτέλους χώρο και άνεση να κυκλοφορούν ακόμη και σε κορυφαίο θεσμικό επίπεδο. Αυτό που για την Αριστερά θα είναι όφελος, για την πολιτική ζωή και τον πολιτισμό μας αποτελεί ήδη αδήριτη ανάγκη.
Αυτά ως προς την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας για πρόεδρο προερχόμενο, επιτέλους, και από το άλλο κομμάτι της πολιτικής μας ζωής.
Ως προς το αν ο κ. Κωνσταντόπουλος ενσαρκώνει αυτήν την ανάγκη και εξυπηρετεί αυτή την ιδέα, νομίζω ότι τα πολλά λόγια περισσεύουν. Δεδομένου ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος, ακόμη και αν δεν ήταν αριστερός, θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση και μόνον από άποψη κύρους και προσωπικότητας.
Είναι δημοφιλής, ενωτικός και εγνωσμένης πολιτικής αξίας και εντιμότητας. Εχει αποδείξει ότι πολιτεύεται υπό την πίεση των ιδεών του και όχι της κομματικής καριέρας, κάτι που πολιτικά κοστίζει, και ακόμη έχει αγωνιστεί για τη δημοκρατία σε καιρούς που κάτι τέτοιο κόστιζε ακόμη περισσότερο.
Η Ελλάδα, η πολιτική ζωή και η δημοκρατία όχι μόνο αντέχουν την λύση Κωνσταντόπουλου, αλλά την έχουν πλέον και απόλυτη ανάγκη. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να την αντέξει και η Αριστερά.
