Τι γιορτάζουμε;

Τα τριακοστά πέμπτα γενέθλιά της γιορτάζει σήμερα στο Ποεδρικό Μέγαρο η μεταδικτατορική δημοκρατία, με τιμητικά προσκεκλημένους και αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης. «Σεμνή» δεξίωση, χωρίς βραδινές τουαλέτες και παράτες, για να μην προκληθεί το δημόσιο αίσθημα ένεκα οικονομικής κρίσης, υπέδειξε ο οικοδεσπότης-πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Θα προτιμούσα τον αντιστασιακό Πρόεδρο της Δημοκρατίας ταπεινό συμμέτοχο στη χτεσινή εκδήλωση μνήμης του Συνδέσμου των κρατουμένων της Χούντας στο «Πάρκο Ελευθερίας»-πρώην κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Έκεί όπου μαρτύρησαν όσοι/ες «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», «αυτοί που αγαπούν την προσωπική ευθύνη», όπως θα έλεγε και ο Καζαντζάκης.

Όταν πριν 35 χρόνια κατέρρεε η Χούντα βουτηγμένη στο αίμα των εγκλημάτων της, πολλοί ταύτισαν τη συντηρητική μορφή της «μεταπολίτευσης» (Καραμανλής) με την κοινωνική-πολιτική δυναμική που απελευθέρωσε με την πτώση της. Μια Χούντα – γέννημα θρέμμα του «διαρκούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» (Πουλαντζάς) που επέβαλαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου με τις λόγχες των ΗΠΑ.

35 χρόνια μετά η κυβέρνηση, «χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη», οργανώνει τη μετάβαση από το «παρεμβατικό-διορθωτικό κράτος» της μεταπολιτευτικής «σοσιαλμανίας»(!) στο κατασταλτικό κράτος του φόβου. Με το υπό σύσταση «Εθνικό Συμβούλιο Εσωτερικής Ασφάλειας», με την ανάθεση στην αμαρτωλή ΚΥΠ της «εποπτείας» όλων των διωκτικών μηχανισμών και του «συντονισμού» Αστυνομίας και Δικαιοσύνης, με τα πογκρόμ εναντίον των ξερριζωμένων υφαίνεται ένας ολοκληρωτικής έμπνευσης ιστός επιτήρησης.

«Κλασικός», πια, ο αντίλογος και μόνιμη η επωδός: μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να έχει πέσει στη γενική ανυποληψία, αλλά «οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού παραμένουν ισχυροί»! Μπορεί το φαινόμενο της πολιτικής αποστράτευσης και η διαφθορά να παίρνουν διαστάσεις «πανδημίας», αλλά, παρηγορηθείτε, το ίδιο συμβαίνει σε όλο το Δυτικό Κόσμο! Δια ταύτα, πρέπει να «υπερβούμε όλα αυτά τα βαρίδια, και όχι απλώς να αναπολούμε τη χαμένη γοητεία - διάβαζε τιμή - της μεταπολίτευσης».

Ανάμεσα στα «βαρίδια» που πρέπει να ξεφορτωθούμε, κατά τους θιασώτες αυτής της καθ’ όλα συντηρητικής «υπέρβασης», είναι και η ιστορική μνήμη της δικτατορίας-βοηθούντος και του «πανδαμάτορος» χρόνου.

Γι’ αυτό προβάλλονται μονόπλευρα και μονότονα η «ομαλή μετάβαση από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτισμό» και ο «ιστορικός συμβιβασμός» Δεξιάς-Αριστεράς ως παράδειγμα «δημοκρατικής συναίνεσης». Μια «συναίνεση» σε τεντωμένο σχοινί, που το κοινωνικό της υποστήλωμα αποτελούνταν κυρίως από μεσαία και μικροαστικά στρώματα, που παρά την έλξη τους προς τη ριζοσπαστική ρητορική, δεν διεκδικούσαν δομικές ανατροπές αλλά αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος και «παραχωρήσεις» δημοκρατικού χαρακτήρα.

«Παραχωρήσεις» όμως που κερδήθηκαν με σκληρούς κοινωνικούς αγώνες και δεν οφείλονται στη «γενναιοδωρία» των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Από αυτή την αγωνιστική παρακαταθήκη εμπνέονται και οι σημερινές κοινωνικές αντιστάσεις στις απόπειρες της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει δημόσια αγαθά, όπως η Παιδεία, η Υγεία, ή να ξεπουλήσει αντί πινακίου φακής τις υποδομές της χώρας.

Το «προδρομικό» -κατά το διεθνή τύπο- ξέσπασμα της νέας γενιάς τον περασμένο Δεκέμβρη -μιας γενιάς με μειωμένες προσδοκίες, καθώς μεγάλωσε σε συνθήκες νεοφιλεύθερης ηγεμονίας και άκρατου ατομικισμού, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες της μεταπολεμικής πληθωριστικής «άνθισης» του καπιταλισμού ή και την ονομαζόμενη του «Πολυτεχνείου»- ήταν μια οδυνηρή δοκιμασία και για την «πολιτικά ορθή» Αριστερά, που αρέσκεται σε εκλεκτικιστικές συγκρίσεις με τα δικά της «χρόνια της αθωότητας».

Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι πώς θα «εντάξουμε το κοινωνικό στο πολιτικό», κατά την τρέχουσα ακαδημαϊκή έκφραση. Αλλά πώς θα απαλλαγούμε από τα αριστερά στερεότυπα, πώς θα ξεκινάμε, όπως μας έμαθε ο Ένγελς, από «τον κόσμο του ανοιχτού ερωτηματικού», ώστε να εκφράσουμε επιτέλους τις «ανάγκες των πολλών», που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στα απομεινάρια της αφυδατωμένης μεταδικτατορικής δημοκρατίας.

ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ»,