Επιτέλους… τέλος. Ή μάλλον, αρχή!!!

Η απόφαση της «πτέρυγας» να αποχωρήσει από το συνέδριο είναι μια πράξη που επέστρεψε τα χαμόγελο στα χείλη των ανανεωτικών απ’ άκρου εις άκρον στην Ελλάδα. Ήταν κάτι που προσδοκούσαμε και ελπίζαμε σε αυτό. Όσοι ποτέ δε μπήκαμε σε κομματικά όργανα, αλλά ο περίγυρός μας ήξερε ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε, έχουμε να πούμε κάτι για τη δική μας αριστερά. Και όχι να απολογούμαστε για τις επιλογές άλλων.

Μια από τις συζητήσεις που έχει ανοίξει αφορά στην πιθανότητα να συνεργαστεί η «πτέρυγα» με το ΠΑΣΟΚ. Ο Πάνος Χατζής, σχολιάζοντας τη συνέντευξη του Φ.Κουβέλη στο Λάμπρο Σταυρόπουλο, για Το Βήμα της Κυριακής, 13/06/2010, μας «συγχαίρει» γιατί επί τέλους παίρνουμε το δρόμο μας ως ακολούθως: »Όταν αγαπητοί αποχωρήσαντες από το ΣΥΝ "ανανεωτικοί" σας παινεύει η Διαμαντοπούλου τότε ο κόσμος της αριστεράς καταλαβαίνει πολλά!!! ’Αντε και υπουργοί μαζί με τους σοσια - ληστές. Μάλλον έφθασε η ώρα που περιμένατε τόσα χρόνια για εκπλήρωση των μωροφιλοδοξιών σας«.

Νομίζω ότι ο Πάνος μας κάνει τη χάρη να ανοίξει μέσα στον «δικό» μας ιστότοπο, τη συζήτηση για το τι Ανανεωτική Αριστερά θέλουμε. Θέλουμε μια ΑΑ που θα τρέμει τον ίσκιο της; Μια αριστερά που θα κρύβεται από τις υποχρεώσεις της; Μια αριστερά που θα παρακολουθεί την εντατικοποίηση όλων των στρεβλώσεων μέσα, γύρω και επί της ελληνικής κοινωνίας, αλλά δε θα κάνει τίποτα άλλο από το να καταγγέλλει;

Ε, λοιπόν όχι! Εμείς θέλουμε μια αριστερά που να πάρει τη θέση που της αρμόζει. Μια αριστερά που να μη χαϊδεύει τα αυτιά της «εγκληματούσας» πρασινομπλέ παρέας που έφτασαν εδώ τη χώρα. Αλλά να μη χαϊδεύει ούτε τα αυτιά των κάθε λογής συνδικαλιστών και να μην υπερασπίζεται άκριτα οποιονδήποτε διεκδικεί οτιδήποτε από την εκάστοτε κυβέρνηση. Μια αριστερά που να καταγγέλλει τον καθεστωτισμό των «τζακιών», αλλά παράλληλα να στηλιτεύει την αποικιοκρατική συμπεριφορά των καρεκλοκενταύρων δημοσίων υπαλλήλων, που συμπεριφέρονται στον πολίτη σα να είναι «υποστατικό» τους. Μια αριστερά που δε θέλει τη δημόσια περιουσία να εκχωρείται σε ποικιλώνυμα συμφέροντα έναντι πινακίου φακής, αλλά παράλληλα μια αριστερά που δε γατζώνεται στους «κηφήνες» των οργανισμών αυτών για να κερδίσει τηλεοπτική δημοσιότητα. Μια αριστερά που θα στηρίζει τις διεκδικήσεις των νέων ανθρώπων και θα βρίσκεται απέναντι από τους άκριτους «εισαγγελείς» της, αλλά και μια αριστερά που θα προσπαθήσει να ξανα-μάθει στα παιδιά τι σημαίνει σεβασμός στον μεγαλύτερο. Όχι σεβασμός για το σεβασμό. Αλλά γιατί μια κοινωνία που δε σέβεται τους ηλικιωμένους της στους δημόσιους χώρους, είναι μια κοινωνία που της αξίζει το χειρότερο. Μια κοινωνία χωρίς ήθος δε μπορεί να ελπίζει σε τίποτα. Εν ολίγοις, μια Ανανεωτική Αριστερά στην ουσία της. Και στο «ανανεωτική» και στο «αριστερά».

Επίσης μια αριστερά που θα κάνει πολιτική πράξη την ανακούφιση των πολιτών. Αυτό σήμερα δε φαίνεται να μπορεί να γίνει με συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα. Εξ άλλου οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι τραγικά ανισοβαρείς. Ωστόσο, πάντα η ΑΑ είχε τη ρετσινιά ότι πάει για τα υπουργιλίκια.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 που θυμάμαι να σχηματίζω γνώμη και να αυτοτοποθετούμαι στο χώρο της ΑΑ, θυμάμαι να μας λένε δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ. Τριάντα χρόνια τώρα, δεν επιβεβαιώθηκαν οι Κασσάνδρες. Όσοι αποφάσισαν να συνεργαστούν –ως πρόσωπα και όχι ως φορέας- με το ΠΑΣΟΚ ελάχιστα ή καθόλου επηρέασαν τα πράγματα: Βούγιας, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κ.α. είναι –νομίζω- ισχυρά παραδείγματα. Η συνεργασία με τον «μεγάλο» του κέντρου, οφείλει –αν γίνει- να γίνει συγκροτημένα και υπο προγραμματικό σχεδιασμό.

Η απενοχοποίηση της προοπτικής αυτής, είναι μια από τις σημαντικότερες δουλειές που έχει να γίνει στην κοινωνία μας. Το φόβητρο για τη μη συνεργασία της Αριστεράς με τη Σοσιαλδημοκρατία, είναι ότι όπου αυτό έγινε στον Ευρωπαϊκό χώρο, οδήγησε την Αριστερά σε μαρασμό. Κατ’ αρχήν γιατί θεωρείται δεδομένο ότι θα κάνουμε τα ίδια λάθη με τα άλλα αριστερά σχήματα που ή συγκυβέρνησαν ή παρείχαν στήριξη; Αν η συνεργασία γίνει συγκροτημένα και στη βάση προγραμματικών συμφωνιών με μετρούμενα αποτελέσματα γιατί να μην επιχειρήσουμε να στρέψουμε το καράβι λίγο αριστερότερα; Αλλά ακόμα και αν αποτύχουμε και το στοίχημα χαθεί, εμείς θα έχουμε προσπαθήσει να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών. Και ποια θα είναι η τιμωρία μας αν αποτύχουμε; Να δούμε –λέει- τα ποσοστά μας να κατακρημνίζονται; Και; Τι έγινε; Η αριστερά υπάρχει για να έχει το 3% της προτίμησης των πολιτών, ή για να προσπαθεί να βελτιώνει –έστω και κατά 3% την ποιότητα ζωής τους (κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά) για την πλειοψηφία αυτών, κάθε χρόνο;

Εν κατακλείδι, έχουμε μπροστά μας την ευκαιρία να δείξουμε ότι η Αριστερά μας, είναι ότι δημιουργικότερο υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό. Και ότι μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι στους πολίτες όχι για να πάρουν 20-30 ή 100 € παραπάνω, αλλά για να τους στηρίξουμε να γίνουν καλύτεροι ΠΟΛΙΤΕΣ. Και αν ο καθένας από εμάς γίνει καλύτερος, τότε έχουμε ελπίδες. Γιατί τα συλλογικά προβλήματα απαιτούν ατομικές δράσεις.

Καλό αγώνα.