Ένα βιβλίο, μια εκδήλωση και κάτι θλιβεροί γραφικοί

Την Τετάρτη 6 Ιουλίου, είχε προγραμματιστεί, εδώ και δυο τουλάχιστον μήνες, η παρουσίαση του βιβλίου μου «Σκιές στα νερά». Καθώς η φανταστική αυτή ιστορία περιγράφει μια εφιαλτική Ελλάδα του 2022 (υποτίθεται μετά την κρίση και την κατάρρευση) και εκτυλίσσεται κυρίως στον Πειραιά και το λιμάνι του, σκέφτηκα ότι καλύτερος χώρος για να παρουσιαστεί θα ήταν ακριβώς κάπου στον Πειραιά. Επέλεξα το «Un Nuevo Mundo», που ο φίλος ιδιοκτήτης του Νίκος Σαρίκας, ευχαρίστως και πολύ ευγενικά το προσέφερε, όχι μόνο για τον συμβολισμό του ονόματος του συγκεκριμένου μπαρ («ένας νέος κόσμος»), αλλά και γιατί τηρούσε και τηρεί τις προδιαγραφές που είχα στο μυαλό μου για την εκδήλωση : όχι μια στημένη κλασική παρουσίαση με πάνελ κλπ, αλλά τρεις ολιγόλεπτες παρεμβάσεις και η δυνατότητα να πιει κανείς ένα ποτό και να συζητήσει χαλαρά, όπως κάθε καλοκαιρινή βραδιά. Οι παρεμβάσεις θα ήταν από πολιτικούς, αφού τελικά το περιεχόμενο της νουβέλας μου είναι όντως πολιτικό. Και οι πολιτικοί είχαν επιλεγεί πολύ προσεχτικά, μέσα από ένα μεγάλο φάσμα πιθανών ομιλητών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης, που εκτός των άλλων είναι «βιβλιοφάγος» (πρώτα διάβασε την ιστορία μου και μετά δέχθηκε να μιλήσει). Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος που είχε διαβάσει από τους πρώτους επίσης την νουβέλα, ταυτισμένος με την πόλη από την πολύχρονη θητεία του ως βουλευτής Πειραιά και την ολιγόχρονη ως δήμαρχος. Και ο παλιός φίλος εδώ και 30 χρόνια, αλλά νέος βουλευτής, Δημήτρης Καρύδης, που άλλωστε και θεσμικά δικαιούταν μια θέση μεταξύ των ομιλητών, αφού είναι πρώτος βουλευτής του πρώτου κόμματος στην Α’ Πειραιά.

Κάτι θλιβεροί τύποι που λέγονται «αγανακτισμένοι», μιας ακόμη πιο θλιβερής παρέας που αυτοονομάζεται «συνέλευση της πλατείας Κοραή», θεώρησαν ότι η παρουσία ακριβώς του Δημήτρη Καρύδη συνιστούσε πρόβλημα και αποφάσισαν να κάνουν «παρέμβαση» (έτσι την αποκάλεσαν) έξω από το μπαρ. Για την ιστορία ας σημειωθεί πως η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη – αν ελήφθη, από καμιά 10 – 15 άτομα, που πολύ αργά το βράδυ της περασμένης Δευτέρας είχαν παραμείνει στο «Σκάκι» της πλατείας Κοραή. Βέβαια η όλη ιστορία είχε ζυμωθεί και στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλους σχετικούς και άσχετους χώρους τις προηγούμενες ημέρες. Υποτίθεται δε ότι λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα της εκδήλωσης, την Τετάρτη το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε και άλλη συνέλευση στην Πλ. Κοραή, που δήθεν επιβεβαίωσε την συγκεκριμένη απόφαση. Βέβαια όλα ήταν προαποφασισμένα όπως φάνηκε και από τα πανό που είχαν ετοιμαστεί. 20 – 30 γραφικοί τύποι, που έχουν τέτοια καταπληκτική σχέση με την πόλη ώστε χάθηκαν και δεν εύρισκαν την Υψηλάντου, ενώ έχασαν και το μαγαζί και πήγαν μπρος – πίσω μέχρι να το βρουν, μαζεύτηκαν εκεί απ’ έξω, φώναξαν τα συνθήματά τους και απογοητευμένοι αποχώρησαν για να εκτονωθούν ξανά πίσω στην πλατεία Κοραή.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν βρήκαν τον στόχο τους. Απλούστατα γιατί επέλεξα να ζητήσω από όλους του πολιτικούς να μην έρθουν. Όχι γιατί υπέκυψα σε κανένα φόβο – τι να φοβηθείς άλλωστε από αυτά τα γκρουπούσκουλα; - αλλά γιατί σεβάστηκα τον χώρο, μια τζαμαρία που πολύ εύκολα μπορεί να σπάσει, και φυσικά το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα ήταν το βιβλίο μου να παρουσιαστεί υπό την προστασία της Αστυνομίας, και πολύ περισσότερο να γίνει θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, που ευτυχώς δέχθηκαν και οι τρεις πολιτικοί που είχα καλέσει, ενώ ευλόγως απέρριψαν πολλοί φίλοι και από αυτούς που ήρθαν και αρκετοί που τελικά δεν ήρθαν στην εκδήλωση. Τους κατανοώ απολύτως. Ίσως αν ο χώρος ήταν ουδέτερος, δεν ήταν κάποιο ιδιωτικό κατάστημα δηλαδή, και ακόμη περισσότερο αν ήταν δικής μου ιδιοκτησίας, θα επέλεγα να πέσουν τελικά κάποιες μάπες. Ίσως στο μέλλον γίνει κάπως έτσι.

Αυτοί οι θλιβεροί που ανακάλυψαν νόημα στην ζωή τους μαζευόμενοι και βρίζοντας, οραματιζόμενοι μια αδύνατη επανάσταση, τελικά την εκδήλωση την διαφήμισαν, δεν την ματαίωσαν. Σε λίγες μέρες θα πάνε για τα μπάνια του λαού και ξεκούραστοι θα γυρίσουν τον Σεπτέμβριο. Αναζητώντας έναν νέο γύρο «παρεμβάσεων» όπως λένε. Δεν έχει να κάνει με τους πολιτικούς, έχει να κάνει με τους πολίτες. Πρέπει να απομονωθούν. Πρέπει να λάβουν την απάντηση που ζητούν. Από όλους τους πολιτικούς χώρους, από όλους τους ενεργούς πολίτες. Ιδίως απ’ τους πολιτικούς χώρους που κρυπτόμμενοι, τους δίνουν άλλοθι.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από την συγκεκριμένη «παρέμβαση» της Τετάρτης στον Πειραιά. Άλλωστε, το στέλεχος του χώρου, η γνωστή και αγαπητή ακτιβίστρια Ελένη Σταματάκη, με τίμησε με την παρουσία της. (Φυσικά δεν ήλθαν οι δυο δημοτικοί σύμβουλοι της Συμμαχίας, Γιάννης Καρδαράς και Μαρία Σταθάκη, που όντως είχαν μια δουλειά εκείνη την ώρα – αν και θα μπορούσαν να κάνουν μια βόλτα για λίγα λεπτά – κάτι το οποίο ισχύει και για τον φίλο βουλευτή Θοδωρή Δρίτσα, που φαντάζομαι και αυτός κάποια δουλειά είχε). Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο αν τα στελέχη του οργανώνουν τέτοιου είδους απαράδεκτες «παρεμβάσεις» ανά την Ελλάδα, όσο ότι με την συνολική τους στάση, ουσιαστικά υποθάλπτει αυτά τα φαινόμενα. Επωάζει το αυγό του φυδιού. Ειδικά στον Πειραιά, είναι προφανές ότι η κατάσταση τους έχει ξεφύγει. Δεν ελέγχουν την «πλατειούλα», είναι και μικρή – ολιγάριθμη η παρέα που μαζεύεται κάθε μέρα στην πλατεία Κοραή. Αλλά τα στελέχη του που συμμετέχουν σε αυτές τις δήθεν συνελεύσεις, έχουν «χαϊδέψει» αυτιά και μυαλά και εμφανίζονται πλέον να σύρρονται πίσω από καταστάσεις, αδυνατώντας να παρέμβουν, ή ακόμη χειρότερα φοβούμενα και κρυπτόμενα.

Διαβάζω τα παραπάνω με μια, θα μπορούσα να πω, λυρικά μελαγχολική διάθεση. Ίσως θα έπρεπε να ήμουν πιο επιθετικός, όπως πολλοί φίλοι, από πολλούς πολιτικούς χώρους με παρότρυναν. Δεν μπορώ, ενδεχομένως γιατί δεν έχω κόψει τον ομφάλιο λώρο. Πιθανόν γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι όπως η ζωή, έτσι και η πολιτική είναι σαν τα ποτάμια, κυλούν παράλληλα, διασταυρώνονται μερικές φορές, ενώνονται και ξαναχωρίζουν. Κάποιες φορές βρίσκονται παρακάτω. Αλλά και έτσι όταν γίνεται, τα ποτάμια συναντώνται σε ένα «Δ» που τελικά ουσιαστικά τα χωρίζει, αφήνοντάς τα να χυθούν στην ανοικτή θάλασσα. Εκεί που η παρελθούσα κοινή μας διαδρομή δεν έχει καμιά σημασία. Εκεί που πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ωκεανό.

Καληνύχτα, καλό ταξίδι σύντροφοι…

Υ.Γ.1 : Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους πάρα πολλούς φίλους που βρέθηκαν στο «Un Nuevo Mundo» την Τετάρτη το βράδυ – ιδίως σε εκείνους που αγανακτούν, που παρακολουθούν τις πλατείας, που είναι όπως όλοι μας εξαιρετικά πιεσμένοι απ’ την ασφυκτική οικονομική κατάσταση που βιώνουμε , αλλά παρ’ όλα αυτά, παρ’ ότι δεν θα συμφωνήσουν στο ακέραιο με τα παραπάνω, ήλθαν στην εκδήλωση. Είναι πολλοί, γνωστοί στην πόλη και δεν είναι γραφικοί σαν αυτούς της γκρούπας που μαζεύτηκε έξω από το μπαρ την Τετάρτη το βράδυ.

Υ.Γ. 2: Ευχαριστώ επίσης και αυτούς που δεν ήρθαν. Πολλοί έχουν μικρά παιδιά και είχαν προγραμματίσει να έρθουν με τα παιδιά τους. Ευλόγως φοβήθηκαν επεισόδια. Άλλοι μου κάκιωσαν γιατί, λένε, υπέκυψα στον φασισμό που τελικά συνιστά αυτού του τύπου η βία. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί και όχι, αλλά εγώ τους θεωρώ ωσεί παρόντες.

Υ.Γ. 3 : Πρέπει να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον συνάδελφο Δημήτρη Κατσικάρη, που αν και είναι αιρετός, Αντιπεριφερειάρχης Νήσων, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος «στόχος» διαφόρων ηλιθίων, όχι μόνο δεν φοβήθηκε και ήλθε με την ιδιότητα του συντονιστή και είπε δυο λόγια στην εκδήλωση, αλλά κατ’ ιδίαν με παρότρυνε να κρατήσω πιο σκληρή στάση. Είναι μάγκας.