Μια οφειλόμενη απάντηση σε μερικούς που αρθρογραφούν σε στήλες και blog

Απευθύνομαι σε εσάς, αγαπητέ ανώνυμε και επώνυμε φίλε, που με τόση θέρμη υποστηρίζετε την πρωινή (χριστιανική μόνο) προσευχή στα σχολεία και τα Θρησκευτικά-Χριστιανικά ως βασικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Γράφτηκε π.χ. πως «αν δεν μάθουν τα παιδιά να ευχαριστούν το Θεό για το δώρο της ζωής και των αγαθών για την εξασφάλιση αυτής, πώς θα ευχαριστήσουν τον πλησίον τους;». Ασφαλώς αυτό είναι θέμα διαγωγής, επομένως, αγωγής, και την αγωγή τα παιδιά τη διδάσκονται πρωτίστως και καθοριστικά από την οικογένειά τους. Οι γονείς δεν είναι υπεύθυνοι για τις αξίες με τις οποίες γαλουχούν τα παιδιά τους; Ακόμα όμως κι αν κάποιος γονιός δεν είναι ικανός ή δεν θέλει να εμφυσήσει στο τέκνο του τα διδάγματα της χριστιανικής πίστης, έρχεται το σχολείο με το μάθημα των Θρησκευτικών-Χριστιανικών να καλύψει το κενό. Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο (για να μιλήσουμε για την πρόσφατη ιστορία), από το Δημοτικό έως το Λύκειο, οι μαθητές διδάσκονται αδιαλείπτως Θρησκευτικά- Χριστιανικά. Θα έπρεπε λοιπόν τόσα χρόνια να είμαστε ο παράδεισος της ευγένειας και της καλοσύνης, μια χώρα ζηλευτή που ο ένας να νοιάζεται για τον άλλο και να μην υπάρχουν αδικίες. Είμαστε; Αυτόν το παράδεισο έρχεται να ξεθεμελιώσει ο «βλάσφημος», «αρχιγραικύλος»(όπου γραικύλος: παλαιότερη περιφρονητική και υβριστική ονομασία για τους Έλληνες- έμπνευση χριστιανικής προέλευσης), «εβραιομασόνος», «ανθέλληνας», «αντίχριστος», «χριστιανομάχος» κλπ Ψαριανός, ζητώντας να καταργηθεί η προσευχή από τα σχολεία και να γίνει το μάθημα των θρησκευτικών, θρησκειολογία; Μήπως το βασικό ζητούμενο είναι η ελεύθερη βούληση (που ίσως κάποιους τους τρομάζει); Πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας στο σπίτι του μπορεί να διδάξει στο παιδί του π.χ να κάνει από το πρωί ως το βράδυ προσευχές, να το πηγαίνει κάθε μέρα εκκλησία κ.ο.κ. Γιατί πρέπει να κάνει τη συγκεκριμένη κατήχηση και το σχολείο; Απ’ την άλλη, στ’ αλήθεια πιστεύει κανείς ότι θα αλλοιωθούν τα χρηστά μας ήθη αν το σχολείο είναι ανεξάρτητο από κατηχήσεις οποιασδήποτε θρησκείας και στηρίζει την ελεύθερη βούληση;

Κάποιοι από εσάς ισχυριστήκατε ότι η Ορθοδοξία δεν έχει προσήλυτους. Ίσως βέβαια να αναφέρεστε στην Ορθοδοξία κάποιας άλλης χώρας. Διότι στη χώρα μας ο προσηλυτισμός είναι πανταχού παρών, ξεκινά ήδη από την βρεφική ηλικία, οπότε γίνεται η βάφτιση, πριν ακόμα το μωρό πει τις πρώτες του λέξεις και, ασφαλώς, πριν καταστεί σε θέση να ερωτηθεί και να επιλέξει. Σίγουρα θα αναφέρεστε σε άλλη χώρα, γιατί πώς αλλιώς εξηγείται το σχεδόν καθημερινό κήρυγμα για το χριστιανισμό σε όλες τις τάξεις, όλων των βαθμίδων του σχολείου; Και αν θέλετε να συνεχίσουμε, ακόμα και στο στρατό το κήρυγμα και ο προσηλυτισμός καλά κρατεί. Μάλιστα, εκεί υπάρχει ξεχωριστός κλάδος ιερέων, οι λεγόμενοι στρατιωτικοί ιερείς, που έχουν ως αποστολή τους «την χριστιανική και ηθική διαπαιδαγώγηση του Στρατεύματος». Μήπως δεν το ξέρατε; Και παντού, ακόμα και στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, μόνο ο Χριστούλης επιβλέπει από ψηλά την απονομή του Δικαίου, αυτού του Δικαίου που όλοι γνωρίζουμε πόσο δίκαιο είναι… Έχει παρατεθεί κι ένα ατράνταχτο επιχείρημα για να πειστούμε ότι η Ορθοδοξία δεν έχει προσήλυτους, το ότι σε εικόνα παριστάνεται ο Χριστός να χτυπάει την πόρτα της ψυχής μας, χωρίς να υπάρχει χερούλι. Απέναντι σε αυτό το επιχείρημα σηκώνω τα χέρια ψηλά!

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται από τα χρόνια της Χούντας –εύρημά της βλέπετε- περί ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, κάντε μια ενδελεχέστερη μελέτη στην Ιστορία και πέστε μας από πότε είναι συμβατές οι δύο έννοιες, τη στιγμή που όλες οι μαρτυρίες, στη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας και αργότερα, καταγράφουν την έννοια του Έλληνα και του Ελληνικού σχεδόν ως ύβρη, συνώνυμο του εθνικού, του ειδωλολάτρη και του αντίχριστου. Δεν έχουμε τίποτα εναντίον των θρησκευόμενων, σεβόμαστε απολύτως την πίστη οποιουδήποτε σε οτιδήποτε αλλά όχι αυτό να γίνεται υποχρεωτικά ή δια ροπάλου ή δια της βίας. Βεβαίως, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και μπορούμε να θρησκευόμαστε ή όχι εφόσον το επιθυμούμε. Και να ξαναθυμίσουμε τέλος ότι αυτό το φαινόμενο δεν συναντάται πουθενά στην Ευρώπη, και όχι μόνο, παρά μόνο στην Ελλάδα και σε κάποια θεοκρατικά καθεστώτα, τύπου Αφγανιστάν, Ιράκ, Σαουδικής Αραβίας, κλπ. και εν πάση περιπτώσει σε καμία άλλη «χριστιανική» χώρα. Και κάτι ακόμα, αγαπώ και σέβομαι ιδιαίτερα κάποιους λειτουργούς της Εκκλησίας και κυρίως εκατοντάδες γλυκύτατους παπάδες στα χωριά μας, στα νησιά μας, στα ξωκλήσια μας. Δεν διακατέχομαι από κανένα αντιχριστιανικό μένος όπως πολλοί θέλουν να με παρουσιάζουν. Άλλο το ένα, όμως, άλλο το άλλο. Επίσης είμαι φίλος του Αγίου Όρους αλλά όχι των «Βατοπαιδίων», αν με εννοείτε τι εννοώ…

Ο Θεός μαζί μας,

Ευλόγησον!

Γρηγόρης Ψαριανός