Μετά την απόφαση της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ για καταψήφιση της κυβέρνησης Παπαδήμα.

Σε όλη της την ιστορική διαδρομή η αριστερά, ως γνήσιο τέκνο του δυτικού διαφωτισμού (τον οποίο και αντιπαραθέτω με την προηγηθείσα βυζαντινή αναγέννηση) έχει αναγάγει την ιδεολογία σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και έτσι φυσικά «το κόμμα» όταν πρόκειται να «πάρει» σημαντικές αποφάσεις πάντα «εμπλέκεται» σε ιδεολογικά διλλήματα, τα οποία και το θέτουν σχεδόν πάντα στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, αλλά ταυτόχρονα του εξασφαλίζουν μια «ηθική ακεραιότητα» και μια «πολιτική καθαρότητα». Οι αποφάσεις αυτές, φαινομενικά ορθολογικού τύπου, όπως π.χ. «δεν μπορούμε να στηρίξουμε μια κυβέρνηση πλουτοκρατών», τελικά οδηγούν είτε σε ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα είτε σε λύσεις που κατά βάση χαρακτηρίζονται από έναν βαθύ ανορθολογισμό για να μην πω ιδεαλισμό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτελούν προϊόντα απάρνησης της κάθε φορά τρέχουσας πραγματικότητας με άμεση συνέπεια τη διατήρηση ή διόγκωση του όποιου εγωκεντρισμού και της όποιας εσωστρέφειας. Κατά συνέπεια αυτή η αριστερά που κλείνεται στον εαυτός της αναπαραγάγει ότι ακριβώς συμβαίνει μέσα σε ένα κλειστό οικογενειακό κέλυφος: α) τον εντονότερο δεσμό των μελών μεταξύ τους και με τον ηγέτη τους και ταυτόχρονα την απομάκρυνση από την υπόλοιπη κοινωνία, β) το νόμο της σιωπής, γ) την ανάπτυξη θυμού και την προβολή αυτού προς κάθε κατεύθυνση ή κατά προτίμηση προς την κυρίαρχη εξουσία, εξ αιτίας ασυνείδητων ενοχών, αλλά και βαθιών συναισθημάτων ματαίωσης, που όμως πολύ δύσκολα θα «δουν το φως της ημέρας».

Εδώ και κάμποσα χρόνια είναι σαφές ότι ο παγκοσμοποιημένος δυτικός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με βαθιές ανακατατάξεις τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο (εποχή των παγκόσμιων κινημάτων, εποχή του σοσιαλφιλελευθερισμού) όπου εκείνο που καταρρέει κατ’ αρχήν και πρώτα απ’ όλα, είναι το κανονιστικό πλαίσιο αναφοράς, ο διαχωρισμός του ορθολογικού από το ανορθολογικό. Δηλαδή με απλά λόγια ο κυρίαρχος δυτικός τρόπος σκέψης αλλά και πολιτικής πράξης στην ουσία του. Ταυτόχρονα αναδεικνύονται βασικά στοιχεία της ελληνικής σκέψης και όπως αυτή συγκροτήθηκε τόσο από τους προσωκρατικούς, όσο και από τους βυζαντινούς, όπως είναι: η αδιάρρηκτη ενότητα μύθου και λόγου, ορθολογικού και ανορθολογικού, το τραγικό, όπως και η ανάδειξη της σημασίας της εμπειρίας σε βάρος της ιδέας.

Η ελληνική σκέψη αναδεικνύει το αμφίσημο και το αμφιθυμικό σε κάθετη αντίθεση με το δυτικότροπο ορθολογισμό. Εμπεριέχει το λογικά αιτιατό μαζί με το αναπάντεχο σε ένα ενιαίο, «όλον περιεχόμενο», χωρίς απαραίτητα να συγκρούονται μεταξύ τους.

Η ψυχανάλυση παρότι παιδί του διαφωτισμού και του εξελικτισμού, διερευνώντας σε βάθος την ψυχική λειτουργία και δομή επανέφερε στο προσκήνιο την ανορθολογική άποψη του Εμπεδοκλή ότι στον ανθρώπινο ψυχισμό «η αγάπη εμπλέκεται με το μίσος», υποστηρίζοντας ότι «η διάθεση για ζωή εμπλέκεται με τη διάθεση για αυτοκαταστροφή και καταστροφή». Ουσιαστικά το φαντασιακό υπερτερεί του λογικού. Μοναδικός τρόπος να πορευτεί κάποιος είναι η δυνατότητα εξισορρόπησης ανάμεσα στις δύο βασικές αρχές: εκείνης της ικανοποίησης των εσωτερικών απαιτήσεων με τις άλλες που επιτάσσει η τρέχουσα πραγματικότητα. Αυτή η διαδικασία εξισορρόπησης αποτελεί συχνά και το διακύβευμα της ζωής κάποιου.

Έτσι σε αυτόν τον ορυμαγδό των παγκόσμιων ανακατατάξεων όπου παρατηρούνται παράδοξα και αντιφατικά φαινόμενα που κανείς δεν είναι σε θέση ούτε να προβλέψει, ούτε να κατανοήσει, παρά μόνον εκ των υστέρων, το ερώτημα στην πολιτική: «τι κάνουμε;», έρχεται ξανά και ξανά και κάθε φορά με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, γιατί στα δεδομένα διαρκώς προστίθενται νέα αδιευκρίνιστα. Είναι μια συνεχής διαδικασία της οποίας κανείς, δεν μπορεί να προβλέψει τη διάρκεια της, αλλά που στην ουσία της αναδεικνύει το τέλος της μετά τον πόλεμο περίοδο.

Σε αυτή τη διαδικασία και σε ότι αφορά στις ανακατατάξεις που αφορούν στην ελληνική αριστερά, η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ ήταν το βασικό παράγωγο. Ήταν η τομή. Ουσιαστικά η ίδρυση της ήταν μια υπέρβαση όλων των μελών των πρώην κομουνιστικών κομμάτων της ανανεωτικής πτέρυγας. Ήταν και εξακολουθεί να είναι μια υγιής αντίδραση σε ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί. Ωστόσο και ακριβώς επειδή τα πράγματα είναι αμφίσημα και αμφίθυμα, γι’ αυτό και δεν μπορούν να είναι μονοδιάστατα. Δεν μπορούν να είναι καθαρά. Χρειάζεται χρόνος. Χρονική πίστωση. Ωστόσο και με βάση τα τελευταία «ανορθολογικά» γεγονότα που μεσολάβησαν, τίθεται και εδώ ένα βασικό διακύβευμα: Με δεδομένο ότι «όλοι αλλάζουμε, αλλά εξακολουθούμε και κουβαλάμε τα βαρίδια μας» η απάντηση στο πολιτικό ερώτημα «συμμετοχή ή όχι στη συγκεκριμένη κυβέρνηση» θα αναζητηθεί στην ιδεολογία ή σε αυτό που διαδραματίζεται στο «εδώ και τώρα» στην ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική σκηνή;

Μήπως τελικά στην ιδεολογική επισκόπηση της πραγματικότητας που τίθεται με το ερώτημα «αφού συμμετέχει στην κυβέρνηση το ΛΑΟΣ πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουμε εμείς οι αριστεροί;», απαντά άμεσα η αρχή της εμπειρίας και του ανορθολογικού: «όπως συνυπάρχουμε π.χ. στο δήμο της Αθήνας!».

Υπάρχει ένα τελευταίο, που αφορά στις προθέσεις και οι προθέσεις αναδεικνύονται, αργά ή γρήγορα, έξω και πέρα από τις ιδεολογίες. Όλοι είμαστε υποκείμενα του ανθρώπινου αμφίθυμου είτε αστοί είτε προλετάριοι και ευτυχώς το πείραμα του «υπαρκτού» ανέδειξε αυτή την αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο.

Θεωρώ ότι η προθέσεις μας είναι ακέραιες και πολιτικά ηθικές.