Μέτρα - ασπιρίνες

Oλοι εμείς οι Ευρωπαίοι πολιτικοί γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα καταφέρουμε να επανεκλεγούμε αφού κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε». Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, το 2007 διατύπωσε αυτό το, διάσημο έκτοτε, δίλημμα.

Η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή δείχνει ότι διαθέτει ξεκάθαρη απάντηση στο δίλημμα Γιούνκερ: «Προκειμένου να έχουμε τύχη να επανεκλεγούμε, δεν θα κάνουμε αυτό που πρέπει». Είναι η απάντηση που διαφαίνεται πίσω από τις γραμμές των επίσημων ανακοινώσεων την περασμένη Πέμπτη.

Αν δούμε το θέμα λογιστικά, τα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός κ. Γ. Παπαθανασίου είναι ανεπαρκέστατα. Για να περιοριστεί το έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ απαιτούνται περίπου 3,5 δισ. ευρώ, με αύξηση εσόδων και/είτε μείωση δαπανών. Με τα πρόσφατα μέτρα, θα αντληθούν 750 εκατ. ευρώ μόνο (τα άλλα 1,15 δισ. είναι εφάπαξ, έναντι της νομιμοποίησης των «ημιυπαίθριων χώρων»).

Ετσι, για μια απλή σύγκριση: Τα 750 εκατ. ευρώ είναι λιγότερα από όσα έδωσε η κυβέρνηση στα αφεντικά του θεσσαλικού κάμπου στις αρχές του έτους (500 εκατ. ευρώ) συν όσα δίνει τώρα σε δήμους, κοινότητες και λοιπούς δημόσιους φορείς για την πρόσληψη 60.000 ανέργων υψηλής «πιστότητας» (άλλα 500 εκατ. ευρώ). Λείπουν 250 εκατ. ευρώ.

Δεύτερον, τα μέτρα είναι απλώς εισπρακτικά. Σήμερα ο κρατικός προϋπολογισμός δεν εκτελείται. Στο 6μηνο, υπολογίζεται ότι τα έσοδά του θα είναι μικρότερα κατά 1% από πέρυσι (έναντι στόχου αύξησης 14%) και οι δαπάνες του αυξημένες κατά 20% (έναντι στόχου συγκράτησης της αύξησης στο 9%). Παρά ταύτα, αναζητούνται επιπλέον έσοδα αντί να (ή για να μην;..) περικοπούν οι κρατικές δαπάνες. Δηλαδή, δεν αντιμετωπίζεται το καίριο πρόβλημα ενός κράτους που χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως λάφυρο, είναι πελατειακό, σπάταλο, αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς τον πολίτη.

Αν το πρόβλημα ήταν λογιστικό, αν απλώς έλειπαν κάποια ευρώ, εύκολα θα λυνόταν. Αλλά το πρόβλημα είναι λειτουργικό, είναι η διαρκής (παντός καιρού...) αναπαραγωγή ελλειμμάτων, χρεών. Αυτό, ακριβώς, δεν αντιμετωπίζεται, ίσως συγκαλύπτεται.

Ολοι συμφωνούν ότι το ελληνικό είναι ένα βαρύτατα άρρωστο οικονομικό μοντέλο. Τα τελευταία πέντε χρόνια κατά μέσο όρο το δημόσιο χρέος αυξάνεται 12 δισ. ευρώ ετησίως, το ιδιωτικό χρέος 27 δισ. ευρώ, το δημόσιο έλλειμμα κατά 10 δισ. ευρώ και το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών χρεώνεται με 5 δισ. ευρώ επιπλέον.

Η κατάσταση επιβαρύνεται σοβαρά από την οικονομική κρίση: Φέτος, υπολογίζεται ότι ο τζίρος της λιανικής θα μειωθεί 15%, η οικοδομική δραστηριότητα 40%, τα τουριστικά έσοδα θα είναι 15 - 20% μικρότερα, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα 40% μειωμένο και στον αέρα πλανάται μια τοξική βόμβα: μεταχρονολογημένες επιταγές αξίας 300 δισ. ευρώ.

Η Τράπεζα της Ελλάδος προειδοποιεί ότι οδηγούμαστε σε μακρά περίοδο μηδενικών ρυθμών ανάπτυξης, όλοι βλέπουν ότι η ανάκαμψη στον υπόλοιπο κόσμο φέρνει άνοδο των επιτοκίων και κρύβει μια νέα μεγάλη απειλή για την υπερχρεωμένη Ελλάδα, πυκνώνουν όσοι εισηγούνται μέτρα διαφάνειας για να αποτραπεί η σπατάλη, να επιβληθεί χρηστή διαχείριση και να απελευθερωθούν πόροι για την πραγματική ανάπτυξη. Εις ώτα μη ακουόντων.

Η κυβέρνηση, θέλοντας να αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο εκλογικής αναμέτρησης το φθινόπωρο, αποφασίζει μέτρα - ασπιρίνες. Ωδινεν όρος...