Αριστερά και κορόνες...
Σήφης Πολυμίλης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2006-02-21
Μόνο ως ανέκδοτο πολιτικής φαντασίας μπορεί να εκληφθεί η χθεσινή πρόταση του κ. Τσοχατζόπουλου για δημιουργία μιας μεγάλης «κυβερνητικής Αριστεράς» αφού ήρθε η ώρα, όπως υποστηρίζει, της υπέρβασης του δικομματισμού... Δεν μιλάμε κατ’ αρχήν για το πόσο νομιμοποιείται το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να μιλάει για Αριστερά με την προσωπική στάση ζωής που κρατά τα τελευταία χρόνια... Ούτε για το πόσες φορές στο παρελθόν έχει βρεθεί στο τραπέζι η πρόταση για κάποιας μορφής συνεργασία της Αριστεράς για να καταλήξει αμέσως μετά στον κάλαθο των αχρήστων...
***Το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πριν ανοίξει η οποιαδήποτε συζήτηση είναι για ποια Αριστερά μιλάμε. Ωραίες οι γενικολογίες περί νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού, θεμιτή η συστράτευση σε ένα αντικυβερνητικό μέτωπο, αλλά δεν αρκούν. Ούτε βέβαια αποτελούν πολιτική πρόταση και δη κυβερνητική αοριστίες του τύπου «οι σοσιαλιστές απαντάμε στην παγκοσμιοποίηση με την παγκοσμιοποιημένη αλληλεγγύη και δημοκρατία»... Αυτό που ζητούν οι πολίτες, ιδιαίτερα αυτοί που ενδιαφέρονται για μια πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη κοινωνία, είναι ν’ ακούσουν μια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση και όχι απλώς όψιμες αντικαπιταλιστικές κορόνες... Δυστυχώς ή ευτυχώς ο καπιταλισμός ζει και βασιλεύει, ο υπαρκτός έχει καταρρεύσει και η Αριστερά παγκοσμίως δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι διαθέτει μια αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση για μια πιο δίκαιη κοινωνία...
*** Από την άλλη μεριά, για να υπάρξει οποιαδήποτε συζήτηση χρειάζονται συνομιλητές. Και εδώ το μεν ΚΚΕ έχει αποκλείσει εκ προοιμίου οποιαδήποτε συζήτηση, αφού θεωρεί το ΠΑΣΟΚ -και σε μεγάλο βαθμό και τον ΣΥΝ- ταυτισμένο με τη Δεξιά, ενώ ο Συνασπισμός σχεδόν συμπλέει με αυτή τη λογική... Ακόμα λοιπόν κι αν το ΠΑΣΟΚ καταφέρει -που δεν το βλέπουμε- να διαμορφώσει μια εναλλακτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση, ΚΚΕ και ΣΥΝ θα συνεχίσουν να διαγκωνίζονται για το ποιος έχει τα πρωτεία της αριστεροσύνης, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε κυβερνητική Αριστερά... Με λίγα λόγια, κουβέντα να γίνεται για να φαίνεται ότι κάτι κινείται...
***Το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πριν ανοίξει η οποιαδήποτε συζήτηση είναι για ποια Αριστερά μιλάμε. Ωραίες οι γενικολογίες περί νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού, θεμιτή η συστράτευση σε ένα αντικυβερνητικό μέτωπο, αλλά δεν αρκούν. Ούτε βέβαια αποτελούν πολιτική πρόταση και δη κυβερνητική αοριστίες του τύπου «οι σοσιαλιστές απαντάμε στην παγκοσμιοποίηση με την παγκοσμιοποιημένη αλληλεγγύη και δημοκρατία»... Αυτό που ζητούν οι πολίτες, ιδιαίτερα αυτοί που ενδιαφέρονται για μια πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη κοινωνία, είναι ν’ ακούσουν μια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση και όχι απλώς όψιμες αντικαπιταλιστικές κορόνες... Δυστυχώς ή ευτυχώς ο καπιταλισμός ζει και βασιλεύει, ο υπαρκτός έχει καταρρεύσει και η Αριστερά παγκοσμίως δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι διαθέτει μια αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση για μια πιο δίκαιη κοινωνία...
*** Από την άλλη μεριά, για να υπάρξει οποιαδήποτε συζήτηση χρειάζονται συνομιλητές. Και εδώ το μεν ΚΚΕ έχει αποκλείσει εκ προοιμίου οποιαδήποτε συζήτηση, αφού θεωρεί το ΠΑΣΟΚ -και σε μεγάλο βαθμό και τον ΣΥΝ- ταυτισμένο με τη Δεξιά, ενώ ο Συνασπισμός σχεδόν συμπλέει με αυτή τη λογική... Ακόμα λοιπόν κι αν το ΠΑΣΟΚ καταφέρει -που δεν το βλέπουμε- να διαμορφώσει μια εναλλακτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση, ΚΚΕ και ΣΥΝ θα συνεχίσουν να διαγκωνίζονται για το ποιος έχει τα πρωτεία της αριστεροσύνης, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε κυβερνητική Αριστερά... Με λίγα λόγια, κουβέντα να γίνεται για να φαίνεται ότι κάτι κινείται...