Η κυρία Πέγκυ

Η κυρία Πέγκυ είναι εβδομήντα δύο χρονών. Συνταξιούχος δασκάλα, καλοστεκούμενη ακόμα, κρεπάρει τα μαλλάκια της και βάφει ανταύγειες για να μην «κουράζει την τρίχα».

Ετσι μιλάει η γλυκιά μου. Λίγο παλιακά. «Για να μην κουράζει την τρίχα». «Για να μου δώσουν όγκο». «Για να δέσει με το παπούτσι». «Για να καλύπτει τους γοφούς».

Η κυρία Πέγκυ άπαξ της εβδομάδος παίζει μπιρίμπα με τις φιλενάδες της. Πηγαίνουν παρέα σινεμαδάκι και κάνουν οργανωμένες εκδρομές στο εξωτερικό. Μεγάλωσε παιδιά, χήρεψε και τώρα μένει μόνη. Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ευθύνες. Η μόνη ευθύνη είναι προς τον εαυτό της. Να ζήσει όμορφα όσα χρόνια τής απομένουν, να δει τον κόσμο που δεν είδε, να γνωρίσει ανθρώπους που δεν γνώρισε, να χαρεί και να απολαύσει τη ζωή της όσο της επιτρέπουν τα οικονομικά και η ηλικία της.

Και ο κορωνοϊός.

Η κυρία Πέγκυ τήρησε όλα τα μέτρα, από την πρώτη μέρα της καραντίνας. Εβαζε μάσκα, φορούσε γάντια, έπλενε ψώνια, έμενε σπίτι κι όταν ήταν να βγει έστελνε SMS. Πάω φαρμακείο, πάω τον σκύλο βόλτα, πάω στον γιατρό. Κάνω τα απολύτως απαραίτητα, στερούμαι ό,τι γλυκαίνει την ψυχούλα μου, δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου, δεν βλέπω τα εγγόνια μου, δεν βλέπω κανέναν.

Και μαραζώνω. Μαραζώνω γιατί είμαι ακόμα νέα, μαραζώνω γιατί λαχταρώ να πάρω μια ανάσα, ολόκληρη, μισή, μια τζούρα, μια ανασούλα τόση δα. Και δεν μπορώ. Και το καταλαβαίνω. Πρέπει όλοι να συνεργαστούμε, όλοι να βάλουμε πλάτη για να φύγει το χτικιό που κατσικώθηκε στη ζωή μας.

Η κυρία Πέγκυ λίγο έχει μελαγχολήσει. Λίγο πιο βαριά αναστενάζει, λίγο δεν πάει τίποτα κάτω. Λίγο της αύξησε ο γιατρός το αντικαταθλιπτικό. Λίγο ζει, λίγο δεν ζει.

Και τώρα μαθαίνει πως θα την κλείσουν πάλι μέσα. Πως αυτή θα πληρώσει τη νύφη. Οχι γιατί φταίει. Οχι γιατί δεν τήρησε τα μέτρα. Οχι γιατί δεν έκανε ό,τι της ζητήθηκε. Οχι, όχι λέμε, όχι.

Η κυρία Πέγκυ θα κλειστεί μέσα γιατί η κυβέρνηση δεν εκτίμησε ούτε τη συνεργασία της ούτε τη θυσία της. Ανοιξε τα σύνορα κι έβαλε τσούρμο τους τουρίστες μέσα. Μάντρωσε τα παιδιά σε σχολικές αίθουσες είκοσι πέντε ατόμων. Στοίβαξε τους εργαζομένους σαν σαρδέλες σε μετρό και λεωφορεία - τώρα η κυρία Γιαμαρέλλου μάς έδωσε ντιρεκτίβα να πηγαίνουμε με τα πόδια στη δουλειά για να κάνουμε καλλίγραμμες γάμπες.

Η κυβέρνηση μας έδωσε πολύτιμα μαθήματα υψίστης επιστημονικής βαρύτητας: στο θέατρο κολλάει. Στην εκκλησία δεν κολλάει. Στις συναυλίες κολλάει. Στα πανηγύρια κολλάει. Στις λιτανείες δεν κολλάει. Σε άλλα πάρτι κολλάει, σε άλλα δεν κολλάει - ανάλογα τον οικοδεσπότη.

Η κυβέρνηση είχε τρεις μήνες, τρεις ολόκληρους μήνες, για να ενημερώσει σωστά, να διορθώσει, να βελτιώσει, να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές, να φτιάξει ΜΕΘ, να φτιάξει υποδομή, να σηκώσει τα μανίκια και να κάνει μία δουλειά της προκοπής. Μία λέμε, μία, όχι περισσότερες.

Η κυρία Πέγκυ θα κλειστεί στο σπίτι της γιατί κάποιοι τα έκαναν μούσκεμα. Κάποιοι που της μίλησαν για ατομική ευθύνη. Αυτοί που, αντί να δώσουν το καλό παράδειγμα, έκαναν τη δική τους ατομική ευθύνη στραγάλια στο σακούλι. Αυτοί. Που μεταλάβαιναν. Που γλένταγαν χωρίς προφύλαξη εδώ κι εκεί. Που κολλούσαν ο ένας πάνω στον άλλον. Που πόζαραν χωρίς μάσκα. Που έκλειναν τα θέατρα κι άφηναν ανοιχτές τις εκκλησίες. Που φιλούσαν ρούχα παπάδων. Αυτοί. Αυτοί μιλούσαν για ατομική ευθύνη - σε ποιον;

Στην κυρία Πέγκυ. Που τα τήρησε όλα με ευλάβεια. Και τώρα τη φυλακίζουν ξανά. Γιατί είναι πάνω από τα εξήντα πέντε.

Και πρέπει να πληρώσει γιʼ αυτό.