Για το κόμμα ή για την πατρίδα ρε γαμώτο;

Δεν βρίσκουν βουλευτή να αναλάβει την υποστήριξη στη Βουλή των τριών συμφωνιών με τη Βόρεια Μακεδονία και μεταθέτουν διαρκώς την ημερομηνία της συζήτησης. Γελοιοποιούνται με την παρέμβαση που έκαναν προκειμένου να βγει από την επίσημη ανακοίνωση μετά τη συνάντηση Πομπέο-Δένδια η λεξούλα «ιστορική» που αφορούσε τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλεγε προεκλογικά ότι θα ασκήσει βέτο στην περίπτωση που δεν θα συμφωνήσει με τη διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Βόρειας Μακεδονίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και ως πρωθυπουργός δίνει μάχες για να αποσύρει τις ενστάσεις του ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, εισπράττοντας τις θερμές ευχαριστίες του Ζόραν Ζάεφ.

Οταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκλεινε το μάτι στους μακεδονομάχους του κόμματός του λέγοντας ότι οι σχέσεις του με τον Ζάεφ θα είναι τυπικές, όπως επιβάλλει το πρωτόκολλο, και μέσα σ’ έναν χρόνο τον έχει δει τρεις φορές, έφαγε μαζί του με φόντο την Ακρόπολη, φωτογραφήθηκε χαμογελαστός με τον πρωθυπουργό της ακατονόμαστης χώρας και μίλησαν για δουλειές. Πώς τώρα έγινε, έστω και για λίγες ώρες, ιστορική η Συμφωνία των Πρεσπών, αυτή που ο κ. Μητσοτάκης αποκαλούσε «εθνικώς επιζήμια» και οι υπερπατριώτες της Ν.Δ. με πρώτο βιολί τον Αντ. Σαμαρά την περιέγραφαν ως «κατάπτυστη και επονείδιστη πράξη», είναι ένα μεγάλο ερώτημα.

Η απάντηση είναι εύκολη. Οσο ήταν στην αντιπολίτευση ψάρευε στα θολά νερά, κινούνταν με τη λογική «μάζευε κι ας είναι ακροδεξιές ρώγες», καλλιεργούσε προσδοκίες πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να την αλλάξει, άντε στη χειρότερη περίπτωση να τη βελτιώσει προς όφελος της Ελλάδας.

Δεν έπραξε τίποτε προς αυτήν την κατεύθυνση, όχι γιατί, όπως λέει, το κράτος έχει συνέχεια και δεν μπορεί ατιμωρητί να ακυρώνει συμφωνίες, αλλά γιατί και αυτός και ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Δένδιας δεν έχουν σοβαρές αντιρρήσεις επί της ουσίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να χρησιμοποιήσει τη λέξη προδοσία (άφησε σε άλλους να παίξουν βρόμικα), ενώ ο κ. Δένδιας δεν διακρίθηκε στο άθλημα της πατριδοκαπηλίας ούτε την περίοδο που στο επίκεντρο ήταν το Μακεδονικό ούτε προεκλογικώς όταν το επίμαχο ζήτημα ήταν σε περίοπτη θέση στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας.

Στις δημόσιες εμφανίσεις του ήταν ήπιος, διακινούσε χωρίς ενθουσιασμό (ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού) τη γραμμή του κόμματος, αρνούμενος να υιοθετήσει την εμπρηστική ρητορική συναδέλφων του (με μερικούς συνυπάρχει στο υπουργικό συμβούλιο), κρατώντας την αντιπαράθεση με τους πολιτικούς αντιπάλους του σε κόσμιο επίπεδο.

Τα ερωτήματα όμως που δεν έχουν απάντηση ακόμα είναι πολλά: Πώς θα λειτουργήσουν τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με τον ΣΥΡΙΖΑ για το Μακεδονικό; Τι θα κάνουν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που χειροκροτούσαν όρθιοι τον πρώην πρωθυπουργό στη Βουλή όταν έμπλεος ιερής οργής ξιφουλκούσε κατά των ενδοτικών που έδωσαν γην και ύδωρ στους εχθρούς του έθνους και φώναζε για να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική»;

Τι θα κάνει ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς που βλέπει την κυβέρνηση στο Μακεδονικό να υποχωρεί ατάκτως και στα ελληνοτουρκικά να πορεύεται σε δρόμους που κατά τη γνώμη του (την έχει διατυπώσει δημοσίως) μπορεί να οδηγήσουν σε εθνικές ήττες; Τι θα ζητήσει από τον κ. Μητσοτάκη για να καταπιεί αμάσητη την πρόκληση; Τι θα του δώσει ο πρωθυπουργός ως αντάλλαγμα για να μην προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα; Ενα ενδιαφέρον δούναι και λαβείν είναι σε εξέλιξη. Για την παράταξη ρε γαμώτο ή για την πατρίδα ρε γαμώτο;