Δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων
Νίκος Σπιτσέρης, Δημοσιευμένο: 2010-06-06
Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνέδριο του Συνασπισμού είναι η φυσιολογική εξέλιξη μιας πορείας, που εδώ και χρόνια έθετε συστηματικά στο περιθώριο τις απόψεις της. Μιας συνειδητής παρελκυστικής πορείας προς τον αριστερισμό, που είχε ως συνέπεια τη μετάλλαξη του κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς. Η αριστερίστικη στροφή της ηγεσίας του Συνασπισμού ξεκίνησε από το 2004 και μετά όταν με πρωτοβουλία του τότε προέδρου του και νυν επικεφαλής του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» Αλέκου Αλαβάνου δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένας πολιτικός χυλός δίχως αρχή, μέση και τέλος, που στο όνομα της ενότητας της αριστεράς, που παραμένει ζητούμενο από τη δημιουργία της, ουσιαστικό στόχο είχε τη δημιουργία μιας πέραν του ΚΚΕ αριστεράς καθολικώς διαμαρτυρόμενης.
Μιας αριστεράς, που κύριο στόχο είχε έναν αγώνα άγονο με την ηγεσία του ΚΚΕ σε θέσεις τάχα αντισυστημικές, πέρα για πέρα αντιευρωπαϊκές, που έβαζαν την αριστερά οικειοθελώς στη γωνία. Η παγίδα για όσους εννοούσαν εαυτούς μέλη και στελέχη της ανανεωτικής-μεταρρυθμιστικής αριστεράς προφανής. Βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο, βρέθηκαν μέλη ενός κόμματος που στο όνομα στόχων μαξιμαλιστικών για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνικής-πολιτικής πραγματικότητας, αρνούνταν να ασχοληθεί με το σήμερα. Ενός κόμματος, που όταν η κρίση του πολιτικά χρεωκοπημένου δικομματισμού απαιτούσε τη διατύπωση μιας πρότασης ρεαλιστικής για τη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων, γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στην ελληνική κοινωνία, εισπράττοντας το ανάλογο τίμημα. Ενός κόμματος που άλλοτε ανεπαισθήτως και άλλοτε ευθέως μετατράπηκε συν τω χρόνω από κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς σε ένα κόμμα που απέφευγε να πάρει θέση για την Ευρώπη εις το όνομα της κοινής πολιτικής πορείας με δυνάμεις, που ουδέποτε έκρυψαν την «αλλεργία» τους για την Ευρωπαϊκή Ενωση όπως η ΚΟΕ. Ενός κόμματος που στο όνομα ενός ανένδοτου κατά των δυο μονομάχων του δικομματισμού, τους άφηνε συνειδητά να αλωνίζουν και στον ανέκαθεν προνομιακό για την αριστερά χώρο της αυτοδιοίκησης.
Οι δραματικοί τόνοι για τη διάσπαση του κόμματος της αριστεράς δεν πρέπει να καλύψουν το μείζον πολιτικό μήνυμα, που σαφώς υπερβαίνει την εκλογική απήχηση και του Συνασπισμού και των δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς. Διότι το πρόβλημα δεν αφορά ούτε την αριστερά, ούτε τους ανανεωτικούς. Το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι στην εποχή του ευρώ, τα κόμματα της δραχμής αδυνατούν να δώσουν λύσεις.
Το ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων, ικανών να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα δύσκολα προβλήματα των καιρών.
Νίκος Σπιτσέρης
Ένας πολιτικός χυλός δίχως αρχή, μέση και τέλος, που στο όνομα της ενότητας της αριστεράς, που παραμένει ζητούμενο από τη δημιουργία της, ουσιαστικό στόχο είχε τη δημιουργία μιας πέραν του ΚΚΕ αριστεράς καθολικώς διαμαρτυρόμενης.
Μιας αριστεράς, που κύριο στόχο είχε έναν αγώνα άγονο με την ηγεσία του ΚΚΕ σε θέσεις τάχα αντισυστημικές, πέρα για πέρα αντιευρωπαϊκές, που έβαζαν την αριστερά οικειοθελώς στη γωνία. Η παγίδα για όσους εννοούσαν εαυτούς μέλη και στελέχη της ανανεωτικής-μεταρρυθμιστικής αριστεράς προφανής. Βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο, βρέθηκαν μέλη ενός κόμματος που στο όνομα στόχων μαξιμαλιστικών για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνικής-πολιτικής πραγματικότητας, αρνούνταν να ασχοληθεί με το σήμερα. Ενός κόμματος, που όταν η κρίση του πολιτικά χρεωκοπημένου δικομματισμού απαιτούσε τη διατύπωση μιας πρότασης ρεαλιστικής για τη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων, γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στην ελληνική κοινωνία, εισπράττοντας το ανάλογο τίμημα. Ενός κόμματος που άλλοτε ανεπαισθήτως και άλλοτε ευθέως μετατράπηκε συν τω χρόνω από κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς σε ένα κόμμα που απέφευγε να πάρει θέση για την Ευρώπη εις το όνομα της κοινής πολιτικής πορείας με δυνάμεις, που ουδέποτε έκρυψαν την «αλλεργία» τους για την Ευρωπαϊκή Ενωση όπως η ΚΟΕ. Ενός κόμματος που στο όνομα ενός ανένδοτου κατά των δυο μονομάχων του δικομματισμού, τους άφηνε συνειδητά να αλωνίζουν και στον ανέκαθεν προνομιακό για την αριστερά χώρο της αυτοδιοίκησης.
Οι δραματικοί τόνοι για τη διάσπαση του κόμματος της αριστεράς δεν πρέπει να καλύψουν το μείζον πολιτικό μήνυμα, που σαφώς υπερβαίνει την εκλογική απήχηση και του Συνασπισμού και των δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς. Διότι το πρόβλημα δεν αφορά ούτε την αριστερά, ούτε τους ανανεωτικούς. Το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι στην εποχή του ευρώ, τα κόμματα της δραχμής αδυνατούν να δώσουν λύσεις.
Το ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων, ικανών να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα δύσκολα προβλήματα των καιρών.
Νίκος Σπιτσέρης
