Δυο-τρεις σκέψεις για την Αριστερά
Ιωάννα Καρυστιάνη, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2004-03-01
Η πολιτική δεν είναι το κουστούμι μου. Αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο-τρεις σκέψεις. Η απουσία ακόμη και μιας μόνης λέξεις λέει πολλά. Εδώ και δέκα χρόνια από την κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου αποσύρθηκε η λέξη εντιμότητα. Και φεύγοντας πήρε μαζί τις λέξεις ταπεινότητα, εκτίμηση, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη.
Κάποιοι βολεύονται οι λέξεις να σημαίνουν πια άλλα. Φτωχός, ίσον ρετσινιά. Επιτήδειος, ίσον επιτυχημένος. Εντιμος, ίσον κορόιδο. Αγωνιστής, ίσον φολκλορικό απομεινάρι της Αριστεράς.
Η μεταμφίεση θολώνει την πραγματικότητα, αποδιοργανώνει τη σκέψη, βάζει περιορισμούς. Η κριτική μέχρις ενός σημείου, η μνήμη μέχρις ενός σημείου, τα συναισθήματα μέχρις ενός σημείου, το ίδιο οι ελευθερίες και τα δικαιώματα.
Το αποτέλεσμα είναι η χειραγώγηση του κόσμου μέσω του κυνισμού, της κόπωσης και, σε συνδυασμό με τα μεγάλα υπαρκτά προβλήματα, μέσω της απόγνωσης.
Η έλλειψη ήθους είναι μια μορφή βίας. Το ψέμα άλλη μία. Που πάντως δεν ασκεί η Αριστερά. Γιατί η Αριστερά είναι μια μεγάλη περιουσία σκέψης και ανθρωπιάς. Αυτό ακούγεται σαν κλισέ; Είμαστε μεγάλοι για να πιστεύουμε ακόμη στα κλισέ. Αλλά και για να αποδεχόμαστε την κατασυκοφάντηση της ουσίας σαν ντεμοντέ παρελθοντολογία, μεγάλοι για να θυματοποιούμαστε ναρκωμένοι και κυκλωμένοι από δεκάδες «παράθυρα» που μας κλειδώνουν εν τέλει στη σημερινή φυλακή, στο δωμάτιο χωρίς θέα.
Η Αριστερά πρέπει να ξαναγίνει η θέα του μέλλοντος. Με κουράγιο και δίχως πρόσκαιρες αμφιλεγόμενες σκοπιμότητες, να ξαναγίνει δύσκολη και υπολογίσιμη αντίπαλος των πολιτικών εκφραστών του πλούτου και της νέας τάξης πραγμάτων. Μπορεί;
Δίπλα σε μικρές πολύτιμες αναλαμπές, οι ματαιώσεις, οι διαψεύσεις και οι κάθε λογής ήττες πάνε σύννεφο. Το εσωτερικό της τοπίο θαμπό από αγκυλώσεις και αδυναμία συγχρονισμού με τις απαιτήσεις των καιρών, την περιχαρακώνει απέναντι από το μεγάλο πλήθος των εργαζομένων που δυσπιστεί. Και υποφέρει. Από το άγχος για το δύσκολο παρόν, από το άγχος για το σκοτεινό μέλλον.
Δεν έκανα βουντού στο ΠΑΣΟΚ για να τα θαλασσώνει, δεν πρόκειται να κάνω βουντού στη Νέα Δημοκρατία, εάν εκλεγεί, για να καταγγέλλω και να δαιμονοποιώ πολιτικούς αντιπάλους, να ναρκισσεύομαι σχεδόν αδρανής στη δική μου σταθερή επιλογή. Ολοι μπορούν να λύνουν προβλήματα. Και λύνουν. Μακάρι να λύνουν περισσότερα. Για να παίρνουν επιτέλους μιαν ανάσα όσοι τα λούζονται, μαζί τους και εμείς.
Αλλά η συνολική θεώρηση, η ευλογημένη διέξοδος προς έναν πιο δίκαιο, πιο ελεύθερο, όλο και λιγότερο υποταγμένο και φοβισμένο κόσμο, με κοσμήματα πολιτισμού απ’ όλο τον πλανήτη, το κάτι παραπάνω που χρειαζόμαστε απελπισμένα για μια ζωή που να αξίζει, είναι δουλειά κυρίως της Αριστεράς. Της μικρής, εδώ και πολλά, πάρα πολλά πια χρόνια. Συνηθίσαμε στο λίγο, μπορεί να βολευτούμε και στο λιγότερο. Αλλωστε, γίναμε εξπέρ στην αιτιολόγηση, ρίχνοντας τις ευθύνες κυρίως σε άλλους. Ο μικρόκοσμός μας έγινε άσυλο. Ενα ασφαλές καταφύγιο.
Αλλά ό,τι είναι εκ του ασφαλούς είναι άραγε Αριστερά; Ή τέλμα; Ωρα να αλλάξουμε και ’μείς.
Η μοναξιά της Αριστεράς είναι πολυτέλεια. Η πολυδιάσπασή της έγκλημα. Η εποχή δεν προσφέρεται για «βαμμένους» οπαδούς. Αυτά να τελειώνουν.
Τα προβλήματα είναι σύνθετα, πολλαπλάσια και παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Και η ενωμένη δράση των αριστερών που σκορπίζονται χώρια είναι όρος και το πιο καυτό ερώτημα για τη συνολική αξιοπιστία της. Δεν αναζητώ στην Αριστερά παρηγοριά ή άλλοθι. Θέλω να ψηφίζω Αριστερά και να μην απολογούμαι στον εαυτό μου.
Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου ψηφίζω Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων. Οχι γιατί είμαι μια υπομονετική ιδεολόγος. Οχι γιατί θέλω να ξεμπερδεύω βιαστικά με τον μπελά άλλης μιας εκλογικής διαδικασίας. Ούτε γιατί νιώθω αιχμάλωτη της φιλίας και του σεβασμού προς κάποιους ξεχωριστούς συντρόφους που δίνουν μάχες στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και στα μέτωπα της καθημερινότητας.
Με την ψήφο μου λέω ΝΑΙ στο ξεκίνημα ενός διαλόγου για την ενότητα του χώρου και για έναν τολμηρό προβληματισμό για το σύγχρονο κόσμο, που δεν παίρνει άλλη αναβολή.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/03/2004
Κάποιοι βολεύονται οι λέξεις να σημαίνουν πια άλλα. Φτωχός, ίσον ρετσινιά. Επιτήδειος, ίσον επιτυχημένος. Εντιμος, ίσον κορόιδο. Αγωνιστής, ίσον φολκλορικό απομεινάρι της Αριστεράς.
Η μεταμφίεση θολώνει την πραγματικότητα, αποδιοργανώνει τη σκέψη, βάζει περιορισμούς. Η κριτική μέχρις ενός σημείου, η μνήμη μέχρις ενός σημείου, τα συναισθήματα μέχρις ενός σημείου, το ίδιο οι ελευθερίες και τα δικαιώματα.
Το αποτέλεσμα είναι η χειραγώγηση του κόσμου μέσω του κυνισμού, της κόπωσης και, σε συνδυασμό με τα μεγάλα υπαρκτά προβλήματα, μέσω της απόγνωσης.
Η έλλειψη ήθους είναι μια μορφή βίας. Το ψέμα άλλη μία. Που πάντως δεν ασκεί η Αριστερά. Γιατί η Αριστερά είναι μια μεγάλη περιουσία σκέψης και ανθρωπιάς. Αυτό ακούγεται σαν κλισέ; Είμαστε μεγάλοι για να πιστεύουμε ακόμη στα κλισέ. Αλλά και για να αποδεχόμαστε την κατασυκοφάντηση της ουσίας σαν ντεμοντέ παρελθοντολογία, μεγάλοι για να θυματοποιούμαστε ναρκωμένοι και κυκλωμένοι από δεκάδες «παράθυρα» που μας κλειδώνουν εν τέλει στη σημερινή φυλακή, στο δωμάτιο χωρίς θέα.
Η Αριστερά πρέπει να ξαναγίνει η θέα του μέλλοντος. Με κουράγιο και δίχως πρόσκαιρες αμφιλεγόμενες σκοπιμότητες, να ξαναγίνει δύσκολη και υπολογίσιμη αντίπαλος των πολιτικών εκφραστών του πλούτου και της νέας τάξης πραγμάτων. Μπορεί;
Δίπλα σε μικρές πολύτιμες αναλαμπές, οι ματαιώσεις, οι διαψεύσεις και οι κάθε λογής ήττες πάνε σύννεφο. Το εσωτερικό της τοπίο θαμπό από αγκυλώσεις και αδυναμία συγχρονισμού με τις απαιτήσεις των καιρών, την περιχαρακώνει απέναντι από το μεγάλο πλήθος των εργαζομένων που δυσπιστεί. Και υποφέρει. Από το άγχος για το δύσκολο παρόν, από το άγχος για το σκοτεινό μέλλον.
Δεν έκανα βουντού στο ΠΑΣΟΚ για να τα θαλασσώνει, δεν πρόκειται να κάνω βουντού στη Νέα Δημοκρατία, εάν εκλεγεί, για να καταγγέλλω και να δαιμονοποιώ πολιτικούς αντιπάλους, να ναρκισσεύομαι σχεδόν αδρανής στη δική μου σταθερή επιλογή. Ολοι μπορούν να λύνουν προβλήματα. Και λύνουν. Μακάρι να λύνουν περισσότερα. Για να παίρνουν επιτέλους μιαν ανάσα όσοι τα λούζονται, μαζί τους και εμείς.
Αλλά η συνολική θεώρηση, η ευλογημένη διέξοδος προς έναν πιο δίκαιο, πιο ελεύθερο, όλο και λιγότερο υποταγμένο και φοβισμένο κόσμο, με κοσμήματα πολιτισμού απ’ όλο τον πλανήτη, το κάτι παραπάνω που χρειαζόμαστε απελπισμένα για μια ζωή που να αξίζει, είναι δουλειά κυρίως της Αριστεράς. Της μικρής, εδώ και πολλά, πάρα πολλά πια χρόνια. Συνηθίσαμε στο λίγο, μπορεί να βολευτούμε και στο λιγότερο. Αλλωστε, γίναμε εξπέρ στην αιτιολόγηση, ρίχνοντας τις ευθύνες κυρίως σε άλλους. Ο μικρόκοσμός μας έγινε άσυλο. Ενα ασφαλές καταφύγιο.
Αλλά ό,τι είναι εκ του ασφαλούς είναι άραγε Αριστερά; Ή τέλμα; Ωρα να αλλάξουμε και ’μείς.
Η μοναξιά της Αριστεράς είναι πολυτέλεια. Η πολυδιάσπασή της έγκλημα. Η εποχή δεν προσφέρεται για «βαμμένους» οπαδούς. Αυτά να τελειώνουν.
Τα προβλήματα είναι σύνθετα, πολλαπλάσια και παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Και η ενωμένη δράση των αριστερών που σκορπίζονται χώρια είναι όρος και το πιο καυτό ερώτημα για τη συνολική αξιοπιστία της. Δεν αναζητώ στην Αριστερά παρηγοριά ή άλλοθι. Θέλω να ψηφίζω Αριστερά και να μην απολογούμαι στον εαυτό μου.
Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου ψηφίζω Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων. Οχι γιατί είμαι μια υπομονετική ιδεολόγος. Οχι γιατί θέλω να ξεμπερδεύω βιαστικά με τον μπελά άλλης μιας εκλογικής διαδικασίας. Ούτε γιατί νιώθω αιχμάλωτη της φιλίας και του σεβασμού προς κάποιους ξεχωριστούς συντρόφους που δίνουν μάχες στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και στα μέτωπα της καθημερινότητας.
Με την ψήφο μου λέω ΝΑΙ στο ξεκίνημα ενός διαλόγου για την ενότητα του χώρου και για έναν τολμηρό προβληματισμό για το σύγχρονο κόσμο, που δεν παίρνει άλλη αναβολή.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/03/2004
