Απεχθής χειραγώγηση των νέων
Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2005-03-13
Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη όπου γίνονται ακόμη παρελάσεις μαθητών ενώπιον των Αρχών, πολιτικών, στρατιωτικών, εκκλησιαστικών και σχολικών, με αυτήν τη σειρά... Σχετικά πρόσφατο φρούτο είναι και έλκει την καταγωγή του από τις πιο αυταρχικές, πατριαρχικές και κατά περιόδους ολοκληρωτικές αντιλήψεις για την οργάνωση της Πολιτείας και του ρόλου των ανθρώπων εντός αυτής.
Υπερβολές; Ας σκεφτεί και ο πιο επιφυλακτικός πολίτης τι ακριβώς επιδιώκεται με τις παρελάσεις αυτές, ποιο μοντέλο απομιμούνται. Συνήθως παρελαύνει ο στρατός, σε διάφορες περιστάσεις και με σκεπτικό που ποικίλλει, άλλοτε ως επίδειξη ισχύος, άλλοτε ως ένδειξη νομιμοφροσύνης απέναντι στην ηγεσία ή τον αρχηγό, πάντοτε με μίαν έγνοια συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός...) και μια δηλωμένη επιδίωξη συγχώνευσης πολλών ατομικοτήτων σε μια μονάδα. Αυτά και άλλα ανάλογα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του φρονήματος και της πειθαρχίας στο στράτευμα. Οταν εφαρμόζονται σε παρέλαση μαθητών τι επιδιώκουν; Υποταγή στις αρχές γενικώς, και ιδιαίτερα τις εκκλησιαστικές και στρατιωτικές; Ομοιομορφία συμπεριφοράς ή ακόμα και σκέψης; Συγχώνευση σε μια συμπαγή ενότητα στρατευμένη για την επίτευξη γενικότερων στόχων, και ποιων άραγε; Η στοιχειωδέστερη δημοκρατική ανάλυση αρκεί για να απορρίψει κανείς τέτοια απεχθή απόπειρα χειραγώγησης των νέων, άλλο αν τα παιδιά την γελοιοποιούν, εν μέρει τουλάχιστον, με την καζούρα, τον απειθάρχητο βηματισμό και άλλα λιγότερο ή περισσότερο προκλητικά.
Μα, θα πει κανείς, οι παρελάσεις είναι επίσης ένα είδος εορτασμού σημαντικών επετείων. Ε, τότε, ας δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία ενός πραγματικού εορτασμού, όπως τον εννοούν τα ίδια, στα σχολεία και τις γειτονιές τους, με μουσική και χορό, σε δημόσιους χώρους και ελεύθερη συμμετοχή, χωρίς κρατικό ντι-τζέι ή επίσημο χορογράφο. Και πιο ουσιαστικό και δημοκρατικό θα είναι, και θα μας απαλλάξει και από το πρόβλημα ποιος θα κρατάει τη σημαία!
Υπερβολές; Ας σκεφτεί και ο πιο επιφυλακτικός πολίτης τι ακριβώς επιδιώκεται με τις παρελάσεις αυτές, ποιο μοντέλο απομιμούνται. Συνήθως παρελαύνει ο στρατός, σε διάφορες περιστάσεις και με σκεπτικό που ποικίλλει, άλλοτε ως επίδειξη ισχύος, άλλοτε ως ένδειξη νομιμοφροσύνης απέναντι στην ηγεσία ή τον αρχηγό, πάντοτε με μίαν έγνοια συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός...) και μια δηλωμένη επιδίωξη συγχώνευσης πολλών ατομικοτήτων σε μια μονάδα. Αυτά και άλλα ανάλογα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του φρονήματος και της πειθαρχίας στο στράτευμα. Οταν εφαρμόζονται σε παρέλαση μαθητών τι επιδιώκουν; Υποταγή στις αρχές γενικώς, και ιδιαίτερα τις εκκλησιαστικές και στρατιωτικές; Ομοιομορφία συμπεριφοράς ή ακόμα και σκέψης; Συγχώνευση σε μια συμπαγή ενότητα στρατευμένη για την επίτευξη γενικότερων στόχων, και ποιων άραγε; Η στοιχειωδέστερη δημοκρατική ανάλυση αρκεί για να απορρίψει κανείς τέτοια απεχθή απόπειρα χειραγώγησης των νέων, άλλο αν τα παιδιά την γελοιοποιούν, εν μέρει τουλάχιστον, με την καζούρα, τον απειθάρχητο βηματισμό και άλλα λιγότερο ή περισσότερο προκλητικά.
Μα, θα πει κανείς, οι παρελάσεις είναι επίσης ένα είδος εορτασμού σημαντικών επετείων. Ε, τότε, ας δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία ενός πραγματικού εορτασμού, όπως τον εννοούν τα ίδια, στα σχολεία και τις γειτονιές τους, με μουσική και χορό, σε δημόσιους χώρους και ελεύθερη συμμετοχή, χωρίς κρατικό ντι-τζέι ή επίσημο χορογράφο. Και πιο ουσιαστικό και δημοκρατικό θα είναι, και θα μας απαλλάξει και από το πρόβλημα ποιος θα κρατάει τη σημαία!