Αυτοχειρία
Γιώργος Λακόπουλος, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2014-01-23
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έμεινε στην Ιστορία για τη φράση «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα», αναφερόμενος στο σχέδιο Ανάν. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ο οποίος παρέλαβε κόμμα τι θα παραδώσει; Το ερώτημα προκύπτει από τις διεργασίες στην Κίνηση των 58 - που γεννήθηκε μάλλον γερασμένη, με εξηντάρηδες πρώτο τραπέζι πίστα.
Από το χθεσινό ρεπορτάζ της Βούλας Κεχαγιά στα «ΝΕΑ» προκύπτει ότι στις εσωτερικές συζητήσεις για το εκλογικό όνομα της κίνησης, το ΠαΣοΚ είτε εξαφανίζεται είτε μετατρέπεται σε συνιστώσα. Ετσι όμως το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με όσους τον ακολούθησαν το 1974 - στους οποίους δεν ανήκει ο τρίτος κατά σειρά επίγονός του - θα καταστεί γνήσιο υποσύνολο σε κάτι που κατ’ ουσίαν θα οδηγεί στην εξαφάνισή του.
Βεβαίως η εξαφάνιση του ΠαΣοΚ συντελείται βαθμιαία από το 1996. Οταν ο Κώστας Σημίτης αντί να προχωρήσει σε ανασύνταξη το μετέβαλλε σε ομοσπονδία και συνεχίσθηκε το 2001 όταν έφαγε τον Γιαννίτση αντί να συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές του για το Ασφαλιστικό.
Η μετατροπή του σε κληροδότημα προς τον Γ. Παπανδρέου το 2004 το εκτροχίασε ιδεολογικά με την προσφυγή στο ΔΝΤ και το ακύρωσε πολιτικά και οργανωτικά με την κηπουρική. Η εξαφάνιση ολοκληρώνεται όσο συντάσσεται με τη ΝΔ πέρα από τα όρια μιας κυβερνητικής συνεργασίας ορισμένου χρόνου και σκοπού. Η σύμπτυξη με έναν φορέα που δεν υπάρχει - απλώς επιδιώκει να υπάρξει - όπως προωθούν οι 58, θα το αποτελειώσει, αρχίζοντας από το όνομα και τα σύμβολα.
Μόνο που για την κατάσταση του ΠαΣοΚ δεν φταίει το όνομα ούτε το ιδεολογικό και ιστορικό φορτίο του. Αντίθετα το όνομα είναι η τελευταία άμυνα όσων αισθάνονται ότι ανήκουν ακόμη σε αυτό το κόμμα - χωρίς το όνομα γιατί να το ψηφίσουν; Πρωτίστως πληρώνει τις αμαρτίες των αξιωματούχων του. Μόνο κάποιος που δεν είναι ΠαΣοΚ δεν το καταλαβαίνει.
Σε κάθε περίπτωση η απόφαση για την τύχη του ΠαΣοΚ ανήκει στους πολίτες - από τους οποίους γεννήθηκε. Δηλαδή ο Βενιζέλος, στον οποίο το ανέθεσαν προ διετίας τα μέλη του, οφείλει να το οδηγήσει στις εκλογές χωρίς μάσκες και να κριθεί για αυτό που είναι. Αν απορριφθεί, ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Ο ενταφιασμός του επειδή είναι ετοιμοθάνατο δεν συνιστά ευθανασία, αλλά αυτοχειρία. Ή όπως έλεγε ο Βίσμαρκ: «Είναι σαν να αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι τον θάνατο».
Από το χθεσινό ρεπορτάζ της Βούλας Κεχαγιά στα «ΝΕΑ» προκύπτει ότι στις εσωτερικές συζητήσεις για το εκλογικό όνομα της κίνησης, το ΠαΣοΚ είτε εξαφανίζεται είτε μετατρέπεται σε συνιστώσα. Ετσι όμως το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με όσους τον ακολούθησαν το 1974 - στους οποίους δεν ανήκει ο τρίτος κατά σειρά επίγονός του - θα καταστεί γνήσιο υποσύνολο σε κάτι που κατ’ ουσίαν θα οδηγεί στην εξαφάνισή του.
Βεβαίως η εξαφάνιση του ΠαΣοΚ συντελείται βαθμιαία από το 1996. Οταν ο Κώστας Σημίτης αντί να προχωρήσει σε ανασύνταξη το μετέβαλλε σε ομοσπονδία και συνεχίσθηκε το 2001 όταν έφαγε τον Γιαννίτση αντί να συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές του για το Ασφαλιστικό.
Η μετατροπή του σε κληροδότημα προς τον Γ. Παπανδρέου το 2004 το εκτροχίασε ιδεολογικά με την προσφυγή στο ΔΝΤ και το ακύρωσε πολιτικά και οργανωτικά με την κηπουρική. Η εξαφάνιση ολοκληρώνεται όσο συντάσσεται με τη ΝΔ πέρα από τα όρια μιας κυβερνητικής συνεργασίας ορισμένου χρόνου και σκοπού. Η σύμπτυξη με έναν φορέα που δεν υπάρχει - απλώς επιδιώκει να υπάρξει - όπως προωθούν οι 58, θα το αποτελειώσει, αρχίζοντας από το όνομα και τα σύμβολα.
Μόνο που για την κατάσταση του ΠαΣοΚ δεν φταίει το όνομα ούτε το ιδεολογικό και ιστορικό φορτίο του. Αντίθετα το όνομα είναι η τελευταία άμυνα όσων αισθάνονται ότι ανήκουν ακόμη σε αυτό το κόμμα - χωρίς το όνομα γιατί να το ψηφίσουν; Πρωτίστως πληρώνει τις αμαρτίες των αξιωματούχων του. Μόνο κάποιος που δεν είναι ΠαΣοΚ δεν το καταλαβαίνει.
Σε κάθε περίπτωση η απόφαση για την τύχη του ΠαΣοΚ ανήκει στους πολίτες - από τους οποίους γεννήθηκε. Δηλαδή ο Βενιζέλος, στον οποίο το ανέθεσαν προ διετίας τα μέλη του, οφείλει να το οδηγήσει στις εκλογές χωρίς μάσκες και να κριθεί για αυτό που είναι. Αν απορριφθεί, ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Ο ενταφιασμός του επειδή είναι ετοιμοθάνατο δεν συνιστά ευθανασία, αλλά αυτοχειρία. Ή όπως έλεγε ο Βίσμαρκ: «Είναι σαν να αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι τον θάνατο».
.jpg)