Πάση θυσία μόνος στην εξουσία

Υπάρχουν κάποιες καλοπροαίρετες φωνές που διαφωνούν με όποιους θεωρούν πως ο κ. Τσίπρας, ακόμη και μετά την αναγκαστική κυβίστησή του, δεν είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Δεν είναι κάποιοι που πίστεψαν στον ριζοσπάστη και αλαζόνα νεαρό δημαγωγό, στον θαυμαστή της «σκέψης» Ζίζεκ, στην «κινηματική» Αριστερά, στο «σχίζουμε τα μνημόνια», στο «Οχι» της αριστεροακροδεξιάς «εθνικής αξιοπρέπειας».

Είναι πολίτες που εύχονταν να γίνει η στροφή και ήθελαν όσο τίποτε η χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη.

Ισχυρίζονται όμως πως, αφού έκανε τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα του, γιατί να τον κόψουμε στη μέση και να μην τον αφήσουμε να την ολοκληρώσει; Γιατί να μην τον δοκιμάσουμε; Τον δοκιμάσαμε όμως και η ελληνική οικονομία και η κοινωνία θα τον πληρώνουν για καιρό ακόμη πολύ ακριβά. Η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν είναι υπαίθρια πανηγυριώτικη ορχήστρα στην οποία προτού ξεκινήσει η ορχήστρα δοκιμάζονται τα μικρόφωνα.

Η καλή διακυβέρνηση σαφώς και εμπεριέχει τακτικισμό. Η καλή προοδευτική διακυβέρνηση όμως θέλει και σχέδιο, εναλλακτικές προτάσεις, ανοικτά μυαλά για ευρύτερες συμμαχίες, γνώση των δεδομένων και κυρίως κουλτούρα ψυχής και συμπεριφοράς. Τι εγγυάται ότι ο 42χρονος Τσίπρας θα είναι το εντελώς αντίθετο του 38χρονου; Τι εγγυάται πως ο 42χρονος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την κουλτούρα που απουσίαζε στον 38χρονο;

Ο κ. Τσίπρας είναι περισσότερο αλαζόνας απ’ όσο μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα. Οι αλαζόνες είναι δύο ειδών. Το πρώτο είδος είναι οι μεγαλοφυΐες και το δεύτερο οι μετριότητες. Οι μεγαλοφυΐες όμως αναγνωρίζουν τουλάχιστον τα ταλέντα, ενώ οι μετριότητες δεν αναγνωρίζουν τίποτα πάνω απ’ αυτούς. Οι αλαζόνες μεγαλοφυΐες ενίοτε κυβερνούν καλά, οι μετριότητες ποτέ. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι αλαζόνας του πρώτου είδους.

Ο κ. Δραγασάκης παραδέχθηκε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν πως «αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ να μας βοηθήσει κιόλας». Λάθος εκτίμηση; Δυστυχώς η άγνοια των στοιχειωδέστερων δεδομένων λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από κάποιους που καλούνται να κυβερνήσουν μια ευρωπαϊκή χώρα δεν αποτελεί λανθασμένη εκτίμηση, αποτελεί πολιτικό έγκλημα. Και αυτό το πολιτικό έγκλημα σήμερα ζητεί να επιβραβευθεί και να επανεκλεγεί.

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη «εκδοχή», που θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Αυτοί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο και μόνο να κυβερνούν. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, η άγνοια της πραγματικότητας ή η αλαζονική προσκόλληση στην εξουσία; Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι και τα δύο. Εσείς;

Αν είχαν μείνει έστω και κάποιες αμφιβολίες για το τι θέλει και πού το πάει ο κ. Τσίπρας, η παραίτησή του έριξε και το τελευταίο πέπλο αγνότητας της διακυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστεράς». Απέδειξε πως ναι μεν το άστρο που τον καθοδηγεί δεν είναι αυτό του σοβιετικού κομμουνισμού, όπως ακόμη αυτό καθοδηγεί τον Λαφαζάνη, αλλά το άστρο της προσκόλλησης στην εξουσία. Ο κ. Τσίπρας δείχνει μεγάλη ανευθυνότητα έναντι της χώρας αλλά και των ίδιων των μέχρι πρότινος ψηφοφόρων του. Η παραίτησή του αποτελεί έναν πολιτικό ελιγμό για να διατηρηθεί στην εξουσία ξεγελώντας για τις προθέσεις του ακόμη μία φορά την ελληνική κοινωνία.

Απέδειξε έτσι πως σίγουρα δεν είναι φανατικός υποστηρικτής τού «πάση θυσία στο ευρώ» αλλά είναι φανατικότατος υποστηρικτής τού «πάση θυσία στην εξουσία». Πιο σωστά, «πάση θυσία μόνος στην εξουσία», γιατί διαφορετικά θα προχωρούσε σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ορίζοντα τουλάχιστον ενός έτους που θα δρομολογούσε εκείνες τις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.

Η μόνη πιθανή αξιέπαινη ενέργειά του θα ήταν, έστω και μετά τις εκλογές, να γίνει Παπαδήμος, να συναινέσει σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού όλων των δυνάμεων που επιδιώκουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ αλλά και τον μετασχηματισμό του παραγωγικού μας μοντέλου.

Σε κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβάλει η πιθανολογούμενη ενιαία παρουσία των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός ευρύτερου προοδευτικού σχήματος που θα διεκδικήσει την όσο το δυνατόν υψηλότερη εκλογική παρουσία καταθέτοντας τη δική του υπεύθυνη πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ενός πόλου ο οποίος, εφόσον το θέλει και το επιτρέψει η ίδια η κοινωνία από τα κάτω, θα χαράξει μια πορεία που αρχικά θα μας βγάλει στις αγορές και στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια κατεύθυνση δημιουργίας ενός νέου μοντέλου παραγωγής στηριγμένου σε ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας.