Οι άναυδοι

«Δεν το πιστεύω! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα!». Η εξαδέλφη μου - σαράντα χρονών γυναίκα - και διαβασμένη είναι και για περπατημένη περνιέται. Περπατημένη εφόσον πριν ανοίξει το φαρμακείο στο Παγκράτι, πριν παντρευτεί τον Ευριπίδη, πριν αποκτήσει τα δίδυμα, την είχε ζήσει - καμαρώνει - τη ζωή της: Και εραστές είχε καμπόσους και στην Αγγλία έκανε μάστερ και στην Ευρώπη ταξίδεψε με σακίδιο, ακόμα και ναρκωτικά δοκίμασε. Τι να την εντυπωσιάσει συνεπώς;

Και όμως. Το βράδυ που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα των εκλογών, μόλις στην τηλεόραση εμφανίστηκαν τα Καλάβρυτα, της εξαδέλφης μου κόντεψε να της έρθει κόλπος. «446 ψήφοι στη Χρυσή Αυγή; 446 νεοναζί στο χωριό που έκαψαν οι Γερμανοί;» μονολογούσε τραυλίζοντας. «Ανέλαβε προχθές ρητά ο Μιχαλολιάκος την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Φύσσα! Και αντί να εκμηδενιστούν τα ποσοστά του, βγαίνει απ’ την κάλπη ανέπαφος! Δώστε μου μιαν εξήγηση!» στράφηκε, επιθετική, στα αρσενικά της οικογένειας. «Πείτε μου εσείς, οι ψύχραιμοι, τι φταίει!».

Εχωνα εγώ τα δάχτυλα μες στην αφράτη γούνα της γάτας κι απολάμβανα το γουργουρητό της. Ρούφαγα με μικρές γουλιές ένα φίνο σαντορινιό κρασί.

Οχι δεν είμαι κυνικός, παχύδερμος, αδιάφορος για τα κοινά. Δεν έχω ιδιωτεύσει - κάθε άλλο. Βαρέθηκα απλώς, κουράστηκα, να βλέπω ανθρώπους να μένουν άναυδοι.

Από παιδί θυμάμαι κάποιους, που θεωρούσαν τον εαυτό τους και τον κύκλο τους ανωτέρου επιπέδου, να κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία. Να αναθεματίζουν τον «λαουτζίκο». «Πώς είναι δυνατόν» έφριτταν «στη χώρα του Μίκη και του Μάνου, πλήθη να συνωθούνται για να ακούσουν τον Λευτέρη Πανταζή να λέει τον "Παπαγάλο"; Πώς γίνεται η πόλη να γκρεμίζει τα τείχη της για να υποδεχτεί όχι τον νομπελίστα Ελύτη μα τον γκολτζή Λάγιος Ντέταρι;». Μη βρίσκοντας απάντηση, ρουθούνιζαν αηδιασμένοι και ξανακλείνονταν στον μικρόκοσμό τους. Επρόκειτο, στην ουσία, για εκρήξεις ναρκισσισμού.

Εμεινα κι εγώ άναυδος αρκετές φορές. Οταν οι Ελληνες έκαναν λάβαρο το αστέρι της Βεργίνας κι αντί να επωφεληθούν στο μέγιστο απ’ την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και να ηγεμονεύσουν στα Βαλκάνια, εκείνο που κυρίως τους ένοιαζε ήταν να υπαγορεύσουν όνομα στο όμορο κρατίδιο. Οταν, λίγο αργότερα, μυριάδες πύκνωναν τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, συμφωνώντας πως το σημαντικότερό μας πρόβλημα ήταν η αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες...

Ωσπου κατάλαβα. Κατάλαβα ότι παράλληλα με εμάς, οι οποίοι ξεκοκαλίζουμε εφημερίδες και βιβλία και λαχανιάζουμε στο κατόπι των γεωπολιτικών και καλλιτεχνικών εξελίξεων, υπάρχει η μεγάλη - σιωπηλή πριν απ’ τα social media - πλειοψηφία. Η οποία έχει εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Ομνύει σε απείρως πιο κατανοητές και παραδοσιακές αξίες: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, ομάδα, κουτσομπολιά της γειτονιάς και της τηλεόρασης...

Το πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης βολευόταν χάρη στη μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία. Εις βάρος της δημόσιας υγείας και παιδείας, οι πολιτικοί αντήλλασσαν ψήφους με ράντζα στα νοσοκομεία. Ιδρυαν ΑΕΙ και ΤΕΙ - ρουσφέτια στις τοπικές οικονομίες. Μοίραζαν έργα και δουλειές. Οι «κουλτουριάρηδες» τα έπιναν στα στέκια τους και οι υπόλοιποι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους για να πάνε στα μπουζούκια. Κανείς δεν ενοχλούσε κανέναν. Κανενός το αφτί δεν ίδρωνε.

Οταν το κράτος χρεοκόπησε και οι στρόφιγγες των χρημάτων σχεδόν έκλεισαν, η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία αφηνίασε. Δεν είχε τίποτα να περιμένει από τα παλιά κόμματα. Βγήκαν τότε στη γύρα οι φασίστες και οι καμμένοι και οι λεβέντηδες. Και έκαναν καλό ταμείο.

«Μη μένεις άναυδη» είπα στην εξαδέλφη μου. «Και η βοηθός σου στο φαρμακείο Χρυσή Αυγή ψηφίζει». «Τι λες μωρέ; Αυτοί ήταν οικογενειακώς εκσυγχρονιστές! Του Σημίτη!». «Οσο ο Σημίτης μοίραζε λεφτά. Οσο μπορούσε με τον μισθό της να πηγαίνει κάθε Σάββατο για shopping. Μπερδεύατε επί σαράντα χρόνια, ξαδελφούλα, τον αγνό έρωτα με το καλοπληρωμένο συνοικέσιο. Ελπίζω να μη συμβαίνει το ίδιο και στην ιδιωτική σου ζωή...» έκλεισα το μάτι στον άντρα της.