Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;

Ιδού, λοιπόν, ότι το δράμα της Ολυμπιακής αποκαλύπτει θεαματικά την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της χώρας. Τουλάχιστον κατά τη δικομματική του εκδοχή. Καθρέφτης η Ολυμπιακή, πεντακάθαρος καθρέφτης της συμπεριφοράς των κομμάτων εξουσίας απέναντι σ’ ένα δημόσιο αγαθό υψηλής ευαισθησίας.

Βρίσκονται σίγουρα εκτός πραγματικότητας όσοι (εξ ημών) επιχαίρουν με τις τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΝ. Με την αποχώρηση της Μαρίας Δαμανάκη. Βλέπουν τα πράγματα από μια εντελώς δική τους, "κλειστή" οπτική. Μίζερη, κοντόφθαλμη και σίγουρα μικρόψυχη οπτική.